Ορθόδοξος Συναξαριστής

Μετάφραση τῶν Ἑβδομήκοντα	Ερμηνευτική απόδοση Ιωάννη Θ. Κολιτσάρα	Ερμηνευτική απόδοση Παναγιώτη Ν. Τρεμπέλα
Τῷ Δαυΐδ.
¹ (Μασ. 103) ΕΥΛΟΓΕΙ, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον καί, πάντα τὰ ἐντός μου, τὸ ὄνομα τὸ ἅγιον αὐτοῦ·	¹ (Μασ. 103) Ω ψυχή μου, δοξολόγει ακατάπαυστα τον Κυριον, και όλαι αι εσωτερικαί μου δυνάμεις, ο νους και η καρδία μου, ας δοξολογούν το άγιον όνομά του, δια τα μεγαλεία και τας πολλάς του ευεργεσίας.	¹ Εὐλόγει, ὦ ψυχή μου, τὸν Κύριον· καὶ πᾶσαι αἱ ἐσωτερικαί μου ἠθικαὶ καὶ λογικαὶ δυνάμεις, εὐλογεῖτε τὸ ἅγιον ὄνομά του.
² εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον καὶ μὴ ἐπιλανθάνου πάσας τὰς ἀνταποδόσεις αὐτοῦ·	² Δοξολόγει, ω ψυχή μου, τον Κυριον και μη λησμονής ποτέ καμμίαν από τας ευεργεσίας του προς σέ.	² Εὐλόγει, ὦ ψυχή μου, τὸν Κύριον, καὶ μὴ λοσμονῇς καμμίαν ἀπὸ ὅλας τὰς πρὸς σὲ εὐεργεσίας του.
³ τὸν εὐιλατεύοντα πάσας τὰς ἀνομίας σου, τὸν ἰώμενον πάσας τὰς νόσους σου·	³ Δοξολόγει τον Θεόν σου, ο οποίος σου συγχωρεί όλας τας ανομίας, θεραπεύει όλας τας σωματικάς και πνευματικάς ασθενείας σου.	³ Εὐλόγει ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος σοῦ συγχωρεῖ ὅλας τὰς ἀνομίας σου καὶ ὁ ὁποῖος σοῦ ἰατρεύει ὅλας τὰς ἀσθενείας τοῦ σώματός σου.
⁴ τὸν λυτρούμενον ἐκ φθορᾶς τὴν ζωήν σου, τὸν στεφανοῦντά σε ἐν ἐλέει καὶ οἰκτιρμοῖς·	⁴ Αυτόν, που λυτρώνει και απαλλάσσει την ζωήν σου, πολλές φορές, από την φθοράν του θανάτου και του άδου και περικοσμεί πάντοτε την κεφαλήν σου, ωσάν με λαμπρόν στέφανον, με το πλήθος του ελέους και των οικτιρμών του.	⁴ Ὁ ὁποῖος ἀπολυτρώνει τὴν ζωήν σου ἀπὸ τὴν φθορὰν τοῦ τάφου καὶ σὲ περικοσμεῖ μὲ τὸν στέφανον τοῦ ἐλέους καὶ τῶν οἰκτιρμῶν του.
⁵ τὸν ἐμπιπλῶντα ἐν ἀγαθοῖς τὴν ἐπιθυμίαν σου, ἀνακαινισθήσεται ὡς ἀετοῦ ἡ νεότης σου.	⁵ Δοξολόγησε τον Κυριον, ο οποίος χορταίνει με όλα τα αγαθά τας ευγενείς επιθυμίας σου, ώστε η νεανική σου ηλικία και ακμή να ανανεώνεται πάντοτε, όπως του αετού.	⁵ Ὁ ὁποῖος γεμίζει μὲ ἀγαθὰ καὶ χορτάζει τὰς ἐπιθυμίας σου, θὰ ἀνανεωθῇ διὰ τῶν ἀγαθῶν τούτων καὶ θὰ γίνῃ πάλιν καινούργια ἡ νεότης σου, ὅπως κατ' ἔτος ἀνανεοῦνται μαζὶ μὲ τὸ πτέρωμά του καὶ αἱ δυνάμεις τοῦ μακροβιωτάτου ἀετοῦ.
⁶ ποιῶν ἐλεημοσύνας ὁ Κύριος καὶ κρῖμα πᾶσι τοῖς ἀδικουμένοις.	⁶ Ο Κυριος είναι εκείνος, που πάντοτε κάνει έργα ελέους και ευσπλαγχνίας και αποδίδει το δίκαιον εις όλους τους αθώους ανθρώπους, που αδικούνται.	⁶ Ποιεῖ ἔργα ἐλέους, ὁ Κύριος, καὶ ἐκδίδει ἀποφάσεις δικαίας, διὰ τῶν ὁποίων ἀποδίδεται τὸ δίκαιον εἰς ὅλους τοὺς ἀδικουμένους.
⁷ ἐγνώρισε τὰς ὁδοὺς αὐτοῦ τῷ Μωυσῇ, τοῖς υἱοῖς ᾿Ισραὴλ τὰ θελήματα αὐτοῦ.	⁷ Αυτός κατέστησεν στον Μωϋσήν γνωστούς όλους τους τρόπους της ενεργείας του δια την απελευθέρωσιν του ισραηλιτικού λαού, εις δε τον ισραηλιτικόν λαόν εφανέρωσε το θέλημά του.	⁷ Κατέστησε γνωστὸς εἰς τὸν Μωϋσῆν τὰς περὶ τοῦ λαοῦ του βουλὰς καὶ τὰ περὶ ἀπελευθερώσεως καὶ ἀποκαταστάσεως αὐτοῦ σχέδιά του, εἰς δὲ τοὺς Ἰσραηλίτας ἐγνώρισε διὰ τοῦ νόμου του τὰς ἐντολὰς καὶ τὰ θελήματά του.
⁸ οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων ὁ Κύριος, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος·	⁸ Ο Κυριος είναι οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και γεμάτος από ελέη.	⁸ Εἶναι οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων ὁ Κύριος, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος.
⁹ οὐκ εἰς τέλος ὀργισθήσεται, οὐδὲ εἰς τὸν αἰῶνα μηνιεῖ·	⁹ Δεν οργίζεται, δια να μας καταστρέψη τελείως, ούτε κρατεί αιωνίαν την οργήν του.	⁹ Δὲν παρατείνεται διηνεκῶς καὶ ἀπαύστως ἡ κατὰ τῶν ἁμαρτιῶν μας ὀργή του, οὔτε μνησικακεῖ κατὰ τῶν παρεκτροπῶν μας αἰωνίως.
¹⁰ οὐ κατὰ τὰς ἀνομίας ἡμῶν ἐποίησεν ἡμῖν, οὐδὲ κατὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν ἀνταπέδωκεν ἡμῖν,	¹⁰ Δεν μας ετιμώρησέ ποτέ ανάλογά με την βαρύτητα και το πλήθος των ανομιών μας, ούτε και σύμφωνα με τας αμαρτίας μας ανταπέδωκεν εις ημάς την πρέπουσαν τιμωρίαν.	¹⁰ Δὲν ἐνήργησε καθ’ ἠμῶν σύμφωνα πρὸς τὸ πλῆθος καὶ τὸ μέγεθος τῶν ἀνομιῶν μας, οὐδὲ μᾶς ἀνταπέδωκε τὰς τιμωρίας του σύμφωνα πρὸς τὸ μέτρον τῶν ἁμαρτιῶν μας.
¹¹ ὅτι κατὰ τὸ ὕψος τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τῆς γῆς ἐκραταίωσε Κύριος τὸ ἔλεος αὐτοῦ ἐπὶ τοὺς φοβουμένους αὐτόν·	¹¹ Διότι, όσον απροσμέτρητον είναι το ύψος του ουρανού από την γην, τόσον μέγα και κραταιόν, τόσον αμέτρητον είναι το έλεος του Θεού προς εκείνους που τον φοβούνται και τον ευλαβούνται.	¹¹ Διότι ὅσον ἀκαταμέτρητος εἰς ὕψος εἶναι ἡ ἀπόστασις τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τὴν γῆν, τόσον καὶ ὁ Κύριος ὕψωσε κραταιὸν καὶ μέγα τὸ ἔλεος καὶ τὴν εὐσπλαγχνίαν του ἐπὶ τῶν φοβουμένων αὐτόν.
¹² καθόσον ἀπέχουσιν ἀνατολαὶ ἀπὸ δυσμῶν, ἐμάκρυνεν ἀφ᾿ ἡμῶν τὰς ἀνομίας ἡμῶν.	¹² Οσον απροσμέτρητος είναι η απόστασις της ανατολής από την δύσιν, τόσον απεμάκρυνεν από ημάς ο Θεός τας αμαρτίας μας, ώστε να είμεθα απηλλαγμένοι από αυτάς.	¹² Ὅσον τεραστία εἶναι ἡ ἀπόστασις τῶν ἀνατολῶν ἀπὸ τὰς δυσμάς, τόσον ἀπεμάκρυνεν ἀπὸ ἡμᾶς τὰς ἀνομίας μας, ὥστε νὰ μὴ φαίνωνται αὗται καὶ νὰ εἴμεθα ὅλως ἀπηλλαγμένοι ἀπ’ αὐτῶν.
¹³ καθὼς οἰκτείρει πατὴρ υἱούς, ᾠκτείρησε Κύριος τοὺς φοβουμένους αὐτόν,	¹³ Οπως ευσπλαγχνίζεται ο στοργικός πατήρ τα παιδιά του, έτσι και ο Κυριος σπλαγχνίζεται πάντοτε εκείνους, που τον φοβούνται.	¹³ Καθὼς εὐσπλαγχνίζεται καὶ συγχωρεῖ ὁ πατὴρ τοὺς υἱούς του, οὕτω καὶ ὁ Κύριος, ὡς πατὴρ φιλόστοργος εὐσπλαγχνίζεται ἀνέκαθεν ἐκείνους ποὺ τὸν εὐλαβοῦνται καὶ μὲ φόβον ζητοῦν παρ’ αὐτοῦ συγχώρησιν.
¹⁴ ὅτι αὐτὸς ἔγνω τὸ πλάσμα ἡμῶν, ἐμνήσθη ὅτι χοῦς ἐσμεν.	¹⁴ Διότι αυτός γνωρίζει από τι επλάσθημεν, έχει πάντοτε υπ' όψιν του, ότι είμεθα πλασμένοι από το ευτελές χώμα της γης.	¹⁴ Μᾶς σπλαγχνίζεται ὁ Κύριος, διότι αὐτὸς γνωρίζει ἀπὸ τί ἐπλάσθημεν καὶ πάντοτε ἐνθυμεῖται, ὅτι εἴμεθα χῶμα, παρασυρόμενοι διὰ τοῦτο πρὸς τὰ φθαρτὰ καὶ μάταια.
¹⁵ ἄνθρωπος, ὡσεὶ χόρτος αἱ ἡμέραι αὐτοῦ· ὡσεὶ ἄνθος τοῦ ἀγροῦ, οὕτως ἐξανθήσει·	¹⁵ Αι ημέραι του ανθρώπου ομοιάζουν με το εφήμερον χόρτον του αγρού. Ετσι και αυτός σαν το άνθος του αγρού ανθίζει και φαίνεται επ' ολίγον εις την γην.	¹⁵ Τοῦ ἀνθρώπου αἱ ἡμέραι εἶναι ὅμοιαι πρὸς τὸ χόρτον. Σὰν τὸ ἄνθος τοῦ ἀγροῦ, τὸ ὁποῖον θάλλει ἐπ’ ὀλίγον, ἔτσι ἀνθίζει ἐπ’ ὀλίγον καὶ ὁ ἄνθρωπος.
¹⁶ ὅτι πνεῦμα διῆλθεν ἐν αὐτῷ, καὶ οὐχ ὑπάρξει καὶ οὐκ ἐπιγνώσεται ἔτι τὸν τόπον αὐτοῦ.	¹⁶ Οταν δε καυστικός άνεμος περάση από το άνθος, το καταστρέφει, το εξαφανίζει και έτσι αυτό δεν υπάρχει πλέον, δεν αφήνει κανένα ίχνος στον τόπον του, ώστε κανείς να μη ξέρη, που είχε αυτό προηγουμένως φυτρώσει. Ετσι και ο άνθρωπος έρχεται και παρέρχεται και γρήγορα λησμονείται.	¹⁶ Διότι ἄνεμος καυστικὸς διῆλθεν ἐπὶ τοῦ ἄνθους καὶ δὲν θὰ ὑπάρχῃ ὁλοτελῶς καὶ δὲν θὰ εἶναι δυνατὸν πλέον νὰ γνωρίσῃ τις τὸν τόπον, εἰς τὸν ὁποῖον πρὸ ὁλίγου ἐφύετο. Οὕτω καὶ ὁ βραχὺς βίος τοῦ ἀνθρώπου καθίσταται βραχύτερος ὑπὸ ἀπροσδοκήτων ἀσθενειῶν, καὶ φεύγει ὁ ἄνθρωπος, βαθμηδὸν λησμονούμενος ὁλοσχερῶς.
¹⁷ τὸ δὲ ἔλεος τοῦ Κυρίου ἀπὸ τοῦ αἰῶνος καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος ἐπὶ τοὺς φοβουμένους αὐτόν, καὶ ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ ἐπὶ υἱοῖς υἱῶν	¹⁷ Η ευσπλαγχνία όμως του Κυρίου απλώνεται εις αιώνας αιώνων προς τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι τον φοβούνται. Και η δικαιοσύνη του, φρουρός ασφαλής, παραμένει εις όλας τας γενεάς των ανθρώπων.	¹⁷ Τὸ ἔλεος ὅμως τοῦ Κυρίου ἐκτείνεται συνεχὲς καὶ ἀπέραντον ἀπὸ τοῦ ἑνὸς αἰῶνος εἰς τὸν ἄλλον αἰῶνα ἐπὶ τῶν φοβουμένων αὐτόν, καὶ ἡ δικαιοσύνη του, ἡ διακρατοῦσα τὴν ἀσθένειαν τοῦ ἀνθρώπου καὶ τηροῦσα τὰς πρὸς αὐτὸν θείας ὑποσχέσεις, διατηρεῖται ἀπαραμείωτος εἰς μακρὰν διαδοχὴν γενεῶν καὶ παρέχει τὴν προστασίαν της εἰς τὰ τέκνα τῶν τέκνων καὶ εἰς τοὺς ἀπογόνους
¹⁸ τοῖς φυλάσσουσι τὴν διαθήκην αὐτοῦ καὶ μεμνημένοις τῶν ἐντολῶν αὐτοῦ τοῦ ποιῆσαι αὐτάς.	¹⁸ Των ανθρώπων εκείνων, οι οποίοι φυλάσσουν τον Νομον του και έχουν πάντοτε στον νουν και την καρδίαν των τας εντολάς του, δια να τας τηρούν και συμμορφώνωνται προς αυτάς.	¹⁸ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι φυλάττουν τὴν διαθήκην του καὶ ἐνθυμοῦνται πάντοτε τὰς ἐντολάς του διὰ νὰ ποιοῦν ταύτας καὶ συμμορφούνται πρὸς αὐτάς.
¹⁹ Κύριος ἐν τῷ οὐρανῷ ἡτοίμασε τὸν θρόνον αὐτοῦ, καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ πάντων δεσπόζει.	¹⁹ Ο Κυριος ητοίμασε και εστερέωσε τον θρόνον του υψηλά στον ουρανόν και η βασιλεία του κυριαρχεί επί του σύμπαντος.	¹⁹ Ὁ Κύριος ἐστερέωσε καὶ ηὐτρέπισε τὸν θρόνον αὐτοῦ ἐν τῷ οὐρανῷ, μακρὰν πάσης μεταβολῆς ἢ προσβολῆς ἀνθρώπων, καὶ ἡ βασιλεία του δεσπόζει πάντων τῶν λαῶν καὶ πάντων τῶν αἰώνων.
²⁰ εὐλογεῖτε τὸν Κύριον, πάντες οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ, δυνατοὶ ἰσχύϊ ποιοῦντες τὸν λόγον αὐτοῦ τοῦ ἀκοῦσαι τῆς φωνῆς τῶν λόγων αὐτοῦ.	²⁰ Δοξολογείτε, λοιπόν, τον Κυριον όλοι οι άγγελοι αυτού, σεις οι οποίοι είσθε ισχυροί, ώστε να πράττετε το θέλημά του, πρόθυμοι να ακούετε και να εκτελήτε την διαταγήν των λόγων του.	²⁰ Εὐλογεῖτε καὶ ὑμνεῖτε τὸν Κύριον ὅλοι οἱ ἄγγελοί του, οἱ δυνατοὶ καὶ κραταιοὶ εἰς ἰσχύν, οἱ ἐκτελοῦντες πάντα λόγον προστάγματός του καὶ προθύμως ἀκούοντες τὴν φωνὴν τῶν λόγων του.
²¹ εὐλογεῖτε τὸν Κύριον, πᾶσαι αἱ δυνάμεις αὐτοῦ, λειτουργοὶ αὐτοῦ ποιοῦντες τὸ θέλημα αὐτοῦ·	²¹ Ευλογείτε τον Κυριον όλαι αι στρατιαί των αγγελικών δυνάμεων, οι λειτουργοί αυτού, όλοι όσοι τηρούν το θέλημά του.	²¹ Εὐλογεῖτε τὸν Κύριον ὅλαι αἱ στρατιαὶ τῶν οὐρανίων δυνάμεών του, λειτουργοῖ καὶ διάκονοί του, οἱ ὁποῖοι ποιεῖτε τὸ θέλημά του.
²² εὐλογεῖτε τὸν Κύριον, πάντα τὰ ἔργα αὐτοῦ, ἐν παντὶ τόπῳ τῆς δεσποτείας αὐτοῦ· εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον.	²² Ευλογείτε τον Κυριον όλα τα έργα, τα οποία υπάρχουν εις κάθε τόπον της κυριαρχίας του. Ω ψυχή μου, δοξολόγει πάντοτε τον Κυριον.	²² Εὐλογεῖτε τὸν Κύριον ὅλα τὰ ἔργα του, τὰ οὐράνια καὶ ἐπίγεια, ὅσα ὑπάρχετε εἰς πάντα τόπον τοῦ κράτους καὶ τῆς κυριαρχίας του. Εὐλόγει, ὦ ψυχή μου, τὸν Κύριον.