Ὁ Προφήτης Ἰεζεκιήλ μεταφέρθηκε στή Βαβυλῶνα, μεταξύ τοῦ πρώτου καί τοῦ τελευταίου ἐκπατρισμοῦ τοῦ Ἰούδα (Δ΄ Βασιλειῶν κδ΄ 11-16). Ὅπως ὁ Δανιήλ καί ὁ ἀπόστολος Ἰωάννης, ἔτσι καί ὁ Ἰεζεκιήλ προφήτευσε ἔξω ἀπό τή γῆ τῆς χώρας του καί οἱ προφητεῖες του, ὅπως καί ἐκείνων, ἀκολουθοῦν τή μέθοδο τοῦ συμβολισμοῦ καί τῶν ὁράσεων. Σέ ἀντίθεση μέ τούς πρό τῆς ἐξορίας Προφῆτες, τῶν ὁποίων ἡ διακονία ἦταν κατά κύριο λόγο εἴτε μεταξύ τοῦ Ἰούδα εἴτε μεταξύ τοῦ βασιλείου τῶν δέκα φυλῶν, ὁ Ἰεζεκιήλ εἶναι ἡ φωνή Κυρίου τοῦ Θεοῦ «εἰς ὅλον τόν οἶκον τοῦ Ἰσραήλ».

Ὁ σκοπός τῆς διακονίας του, σέ κύριες γραμμές, εἶναι νά διατηρήσει ζωντανές, μπροστά στή γενεά πού γεννήθηκε στήν αἰχμαλωσία, τίς ἁμαρτίες τοῦ Ἔθνους πού ἔφεραν τόσο χαμηλά τό λαό Ἰσραήλ (Ἰεζεκιήλ ιδ΄ 23). Ἐπίσης νά διατηρήσει τήν πίστη τῶν ἐξόριστων μέ προρρήσεις γιά τήν ἐθνική ἀποκατάσταση, γιά ἀπόδωση δικαιοσύνης ἐναντίον τῶν καταπιεστῶν τους καί γιά ἐθνική δόξα ὑπό τήν Δαυϊδική μοναρχία.

Ὁ Ἰεζεκιήλ χωρίζεται σέ ἑπτά μεγάλα προφητικά μέρη, χαρακτηριζόμενα μέ τήν ἔκφραση: «Ἡ χείρ τοῦ Κυρίου ἐστάθη ἐπ’ ἐμέ» (Ἰεζεκιήλ α΄ 3, γ΄ 14, 22, η΄ 1, λγ΄ 22, λζ΄ 1, μ΄ 1). Οἱ μικρότερες ὑποδιαιρέσεις διακρίνονται μέ τό στερεότυπον, «ἔγεινε λόγος Κυρίου πρός ἐμέ».
Τά γεγονότα πού ἀναφέρονται στόν Ἰεζεκιήλ καλύπτουν περίοδο 21 ἐτῶν.