| Μετάφραση τῶν Ἑβδομήκοντα | Ερμηνευτική απόδοση Ιωάννη Θ. Κολιτσάρα | Ερμηνευτική απόδοση Παναγιώτη Ν. Τρεμπέλα |
| 1 ΠΑΝΤΑ τὰ ἔργα τοῦ ταπεινοῦ φανερὰ παρὰ τῷ Θεῷ, οἱ δὲ ἀσεβεῖς ἐν ἡμέρᾳ κακῇ ὀλοῦνται. | 1 Ολα τα έργα του ταπεινόφρονος και τα πλέον μυστικά είναι ολοφάνερα ενώπιον του Θεού. Οι ασεβείς όμως και τα έργα των κατά την ημέραν της οργής του Θεοϋ θα εξολοθρευθούν. | 1 Όλα τὰ ἔργα τοῦ ταπεινοῦ ἀνθρώπου εἶναι λαμπρὰ καὶ γνωστὰ εἰς τὸν Θεόν. Οἱ ἀσεβεῖς ὅμως καὶ τὰ ἔργα των θὰ χαθοῦν κατὰ τὴν φοβερὰν καὶ ὀλεθρίαν ἡμέραν, ἡ ὁποία ἐπιφυλάσσεται εἰς αὐτοὺς ὑπὸ τῆς θείας ὀργῆς. |
| 5 ἀκάθαρτος παρὰ Θεῷ πᾶς ὑψηλοκάρδιος, χειρὶ δὲ χεῖρας ἐμβαλὼν ἀδίκως οὐκ ἀθῳωθήσεται. | 5 Ακάθαρτος είναι ενώπιον του Κυρίου κάθε επηρμένος και υπερήφανος. Και εκείνος ο οποίος έδωσε το χέρι του στο χέρι άλλου, δια να επιβεβαιώση έτσι την αδικίαν, που θα διαπράξη, δεν θα θεωρηθή αθώος ούτε και θα αποφύγη την δικαίαν τιμωρίαν. | 5 Ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀκάθαρτος καὶ σιχαμερὸς κάθε οἰηματίας καὶ ὑψηλόφρων ἄνθρωπος, ποὺ φαντάζεται καὶ φρονεῖ μεγάλα διὰ τὸν ἑαυτόν του. Δὲν πρόκειται δὲ νὰ θεωρηθῇ ἀθῶος καὶ νὰ μείνῃ ἀτιμώρητος ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος συμφωνεῖ διὰ χειραψίας διὰ τὴν διάπραξιν τοῦ κακοῦ, διότι ἐνεργεῖ ἐσκεμμένως. |
| 7 ἀρχὴ ὁδοῦ ἀγαθῆς τὸ ποιεῖν τὰ δίκαια, δεκτὰ δὲ παρὰ Θεῷ μᾶλλον ἢ θύειν θυσίας. | 7 Η αρχή και το θεμέλιον της εναρέτου ζωής είναι το να πράττη πάντοτε ο άνθρωπος το δίκαιον, το σύμφωνον με το θέλημα του Θεού. Τα έργα δε της αρετής και της δικαιοσύνης είναι περισσότερον ευπρόσδεκτα στον Θεόν από την προσφοράν θυσιών. | 7 Βάσις καὶ ἀρχὴ τῆς ἐναρέτου ζωῆς εἶναι ἡ τιμιότης καὶ ἡ δικαιοσύνη. Αἱ ἀρεταὶ δὲ αὐταὶ εἶναι περισσότερον εὐάρεστοι εἰς τὸν Θεὸν ἀπὸ τὰς προσφορὰς πολλῶν καὶ μεγάλων θυσιῶν. |
| 8 ὁ ζητῶν τὸν Κύριον εὑρήσει γνῶσιν μετὰ δικαιοσύνης, οἱ δὲ ὀρθῶς ζητοῦντες αὐτὸν εὑρήσουσιν εἰρήνην. (Μασ. 4) | 8 Εκείνος, ο οποίος ζητεί να εύρη τον Κυριον, θα αποκτήση την αληθινήν γνώσιν και την αρετήν. Οσοι ειλικρινώς ζητούν τον Κυριον, θα εύρουν και θα απολαύσουν ψυχικήν ειρήνην. | 8 Ὅποιος ἀναζητεῖ καὶ προσπαθεῖ νὰ εὕρῃ τὸν Κύριον, θὰ ἀξιωθῇ νὰ γνωρίσῃ τὸ θεῖον θέλημα καὶ τὴν ἀρετήν. Ὅσοι δὲ εἰλικρινῶς ζητοῦν νὰ εὔρουν τὸν Θεόν, αὐτοὶ θὰ ἀπολαύσουν τὸ μέγα δῶρον τῆς εἰρήνης. |
| 9 πάντα τὰ ἔργα τοῦ Κυρίου μετὰ δικαιοσύνης· φυλάσσεται δὲ ὁ ἀσεβὴς εἰς ἡμέραν κακήν. | 9 Ολα τα έργα του Κυρίου γίνονται πάντοτε μετά δικαιοσύνης. Εάν δε ο ασεβής δεν τιμωρήται, φυλάσσεται δια να τιμωρηθή κατά την ημέραν της οργής του Κυρίου. | 9 Ὅλα τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ γίνονται κατὰ λόγον δικαιοσύνης, καίτοι ἡμεῖς πολλὲς φορὲς δὲν ἠμποροῦμεν νὰ γνωρίσωμεν τὸν λόγον αὐτόν. Ὁ ἀσεβὴς δέ, ποὺ μένει ἀτιμώρητος, δὲν θὰ ξεφύγῃ, ἀλλὰ φυλάσσεται εἰς ἡμέραν κακὴν καὶ ὀλεθρίαν δι’ αὐτόν, τὴν ὁποίαν ἔχει ὁρίσει ὁ Θεὸς ἐν τῇ δικαιοσύνῃ του. |
| 10 μαντεῖον ἐπὶ χείλεσι βασιλέως, ἐν δὲ κρίσει οὐ μὴ πλανηθῇ τὸ στόμα αὐτοῦ. | 10 Μαντείον αληθείας υπάρχει εις τα χείλη του συνετού βασιλέως. Κατά δε την ώραν, που δικάζει, δεν θα πλανηθή, ώστε το στόμα αυτού να εκφέρη πεπλανημένην απόφασιν. | 10 Μαντεῖον ἀληθείας, φρονήσεως καὶ συνέσεως εἶναι τὰ χείλη τοῦ συνετοῦ καὶ φρονίμου βασιλέως. Κατὰ δὲ τὴν ὥραν ποὺ δικάζει, δὲν θὰ πέσῃ ἔξω εἰς τὴν κρίσιν του καὶ δὲν θὰ πλανηθῇ τὸ στόμα του ὡς κριτοῦ. |
| 11 ροπὴ ζυγοῦ δικαιοσύνη παρὰ Κυρίῳ, τὰ δὲ ἔργα αὐτοῦ στάθμια δίκαια. | 11 Ζυγαριά ακριβοδικαία είναι η δικαιοσύνη του Θεού. Αι δε αποφάσεις και αι κρίσστου είναι δίκαιαι, όπως τα ακριβή ζύγια. | 11 Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ εἶναι ζυγαριά, ποὺ κλίνει ἀναλόγως τῆς ἀρετῆς ἢ τῆς κακίας ἑκάστου ἀνθρώπου. Αἱ ἀποφάσεις δὲ καὶ αἱ κρίσεις τοῦ Θεοῦ εἶναι, ὅπως τὰ ἀκριβῆ ζύγια, δίκαιαι καὶ ἀμερόληπτοι. |
| 12 βλέλυγμα βασιλεῖ ὁ ποιῶν κακά, μετὰ γὰρ δικαιοσύνης ἑτοιμάζεται θρόνος ἀρχῆς. | 12 Αποκρουστικός και μισητός είναι, και πρέπει να είναι, στον συνετόν βασιλέα εκείνος, που διαπράττει κακά έργα. Διότι η βάσις και η δύναμις του βασιλικού θρόνου είναι η δικαιοσύνη. | 12 Προκαλεῖ ἀποστροφὴν καὶ ἀπέχθειαν εἰς τὸν δίκαιον βασιλέα ἐκεῖνος ποὺ διαπράττει τὸ κακὸν καὶ πᾶσαν ἀδικίαν, διότι ἡ ἀρχὴ καὶ ἡ δύναμις τοῦ βασιλικοῦ θρόνου στηρίζονται ἐπὶ τῆς δικαιοσύνης. |
| 13 δεκτὰ βασιλεῖ χείλη δίκαια, λόγους δὲ ὀρθοὺς ἀγαπᾷ. | 13 Ευπρόσδεκτα είναι ενώπιον του συνετού βασιλέως τα χείλη, που εκφράζουν το ορθόν και το δίκαιον. Αγαπᾷ δε ο βασιλεύς τους αληθινούς και συνετούς λόγους. | 13 Ὁ καλὸς βασιλεὺς εὐχαριστεῖται εἰς τὰ χείλη, ποὺ λέγουν πάντοτε τὰ πρέποντα καὶ δὲν κολακεύουν, ἀγαπᾷ δὲ τὴν ἀλήθειαν καὶ τὰ ὀρθὰ λόγια. |
| 14 θυμὸς βασιλέως ἄγγελος θανάτου, ἀνὴρ δὲ σοφὸς ἐξιλάσεται αὐτόν. | 14 Η οργή όμως του βασιλέως εναντίον κάποιου είναι προάγγελος θανατικής καταδίκης δι' εκείνον. Ο συνετός όμως και σοφός σύμβουλος θα φροντίση να εξευμενίση και να καταπραΰνη τον εξωργισμένον βασιλέα. | 14 Ὁ θυμὸς τοῦ βασιλέως ἐναντίον ἑνὸς ὑπηκόου του εἶναι προειδοποίησις θανατώσεως αὐτοῦ, ὁ σοφὸς ὅμως καὶ συνετὸς ἄνθρωπος θὰ ἐξευμενίσῃ τὸν ἐξωργισμένον βασιλέα. |
| 15 ἐν φωτὶ ζωῆς υἱὸς βασιλέως, οἱ δὲ προσδεκτοὶ αὐτῷ ὥσπερ νέφος ὄψιμον. | 15 Ο βασιλεύς και ο υιός του βασιλέως πρέπει να ευρίσκεται πάντοτε μέσα στο φως της εναρέτου ζωής. Οι δε σοφοί και συνετοί σύμβουλοι γίνονται ευπρόσδεκτοι εις αυτόν, όπως ευπρόσδεκτος γίνεται η οψιμος βροχή νέφους. | 15 Ὁ βασιλεὺς πρέπει νὰ εὑρίσκεται εἰς φῶς ζωῆς, διαχύνων ἱλαρότητα καὶ καλωσύνην εἰς τοὺς ὑπηκόους του, εἰς ὅσους δὲ εἶναι εὐπρόσδεκτοι καὶ ἐπιθυμητοὶ εἰς αὐτόν, δεικνύεται ὡσὰν τὸ πολυπόθητον ὄψιμον, ἀνοιξιάτικον σύννεφον, ποὺ θὰ ρίψῃ βροχὴν εὐεργετικὴν καὶ ὠφέλιμον. |
| 16 νοσσιαὶ σοφίας αἱρετώτεραι χρυσίου, νοσσιαί δὲ φρονήσεως αἱρετώτεραι ὑπὲρ ἀργύριον. | 16 Αι φωλεαί της σοφίας, οι τόποι όπου ζουν και συσκέπτονται οι κατά Θεόν ενάρετοι, είναι πολυτιμότεροι από τον χρυσόν. Αι φωλεαί αυταί της συνέσεως και φρονήσεως είναι πολυτιμότεραι από το αργύριον. | 16 Αἱ φωλεαὶ τῆς σοφίας, ὅπου γεννᾶται ἡ ἐξ αὐτῆς ἀλάνθαστος γνῶσις, εἶναι ἀσυγκρίτως προτιμότεραι ἀπὸ τὸ πολύτιμον χρυσάφι, καὶ αἱ φωλεαὶ τῆς φρονιμάδας καὶ τῆς συνέσεως εἶναι προτιμότεραι ἀπὸ τὸ ἀσῆμι. |
| 17 τρίβοι ζωῆς ἐκκλίνουσιν ἀπὸ κακῶν, μῆκος δὲ βίου ὁδοὶ δικαιοσύνης. ὁ δεχόμενος παιδείαν ἐν ἀγαθοῖς ἔσται, ὁ δὲ φυλάσσων ἐλέγχους σοφισθήσεται. ὅς φυλάσσει τὰς ἑαυτοῦ ὁδούς, τηρεῖ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν, ἀγαπῶν δὲ ζωὴν αὐτοῦ φείσεται στόματος αὐτοῦ. | 17 Δρόμοι εναρέτου ζωής απομακρύνουν και προφυλάσσουν από συμφοράς. Οι δρόμοι της δικαιοσύνης χαρίζουν μακρότητα ζωής. Εκείνος ο οποίος δέχεται την θείαν παιδαγωγίαν και μόρφωσιν, θα ζήση και θα μείνη εν μέσω αγαθών. Εκείνος που ακούει και τηρεί τους ορθούς ελέγχους, θα γίνη σοφός. Εκείνος που προσέχει τους τρόπους της ζωής και της ενεργείας του, περιφρουρεί την ψυχήν του. Εκείνος που αγαπά την ειρηνικήν και χαρούμενην ζωήν, φυλάσσει προσεκτικά το στόμα του, ώστε να μη λαλή κατά τρόπον ενοχλητικόν και απερίσκεπτον. | 17 Οἱ δρόμοι τῆς ἐναρέτου ζωῆς ἀπομακρύνουν ἀπὸ συμφορᾶς. Οἱ δρόμοι τῆς δικαιοσύνης χαρίζουν μακροζωΐαν. Ἐκεῖνος ποὺ δέχεται τὴν ἐπ' αὐτὸν θείαν παιδαγωγίαν, θὰ ἀπολαύσῃ ἀγαθά, ἐκεῖνος δὲ ποὺ τηρεῖ καὶ ἐγκολπώνεται τὰς θείας ἐντολάς, θὰ γίνῃ σοφός. Ἐκεῖνος ποὺ προσέχει εἰς τοὺς τρόπους του καὶ εἰς τὴν συμπεριφοράν του, περιφρουρεῖ τὴν ψυχήν του, καὶ ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ ζῇ χωρὶς λύπας, θὰ φυλάσσῃ προσεκτικὰ τὸ στόμα του νὰ μὴ λαλῇ λόγια ἀπερίσκεπτα. |
| 18 πρὸ συντριβῆς ἡγεῖται ὕβρις, πρὸ δὲ πτώματος κακοφροσύνη. | 18 Προ πάσης συντριβής προηγείται αλαζονεία και υπερηφάνεια. Προ πάσης δε καταστρεπτικής πτώσεως υπάρχει η κακοφροσύνη. | 18 Πρὸ τῆς καταστροφῆς καὶ συντριβῆς προηγεῖται ὑπερηφάνεια καὶ ἀλαζονεία, καὶ πρὸ τῆς πτώσεως προηγεῖται ὑπεροψία καὶ κακοκεφαλιά. |
| 19 κρείσσων πραΰθυμος μετὰ ταπεινώσεως ἢ ὃς διαιρεῖται σκῦλα μετὰ ὑβριστῶν. | 19 Καλύτερος και προτιμότερος είναι ο πράος και ο ταπεινόφρων η εκείνος ο οποίος ύστερα από νίκην μοιράζει τα λάφυρα με τους αλαζονικούς και υπερηφάνους συμμάχους του. | 19 Εἶναι κατὰ πολὺ ἀνώτερος ὁ πρᾶος καὶ ταπεινὸς ἄνθρωπος, ὀσονδήποτε χαμηλὰ καὶ ἂν εὑρίσκεται κοινωνικῶς, παρὰ ὁ ἀγέρωχος, ποὺ συμμαχεῖ μὲ ἄλλους ὁμοίους του ὑπερηφάνους, ποὺ νικᾷ καὶ μοιράζει μὲ αὐτοὺς λάφυρα νίκης. |
| 20 συνετὸς ἐν πράγμασιν εὑρετὴς ἀγαθῶν, πεποιθὼς δὲ ἐπὶ Θεῷ μακαριστός. | 20 Εκείνος ο οποίος φέρεται με σύνεσιν εις τας περιστάσεις και υποθέσεις της ζωής του, θα εύρη το αγαθόν και την ευτυχίαν. Εκείνος που στηρίζει τας ελπίδας του στον Θεόν, είναι αξιέπαινος και αξιομακάριστος. | 20 Ἐκεῖνος ποὺ διαχειρίζεται μὲ σύνεσιν τὰς ὑποθέσεις του, θὰ εἶναι κερδισμένος, διότι θὰ ἐπιτύχῃ καὶ θὰ εὕρῃ καλά. Ὅποιος δὲ ἔχει τὴν ἐλπίδα του εἰς τὸν Θεόν, εἶναι πανευτυχὴς καὶ μακάριος. |
| 21 τοὺς σοφοὺς καὶ συνετοὺς φαύλους καλοῦσιν, οἱ δὲ γλυκεῖς ἐν λόγῳ πλείονα ἀκούσονται. | 21 Οι χωρίς την κατά Θεόν μόρφωσιν και ζωήν άνθρωποι ονομάζουν τους σοφούς και συνετούς ασημάντους και ανοήτους. Οι γλυκομίλητοι όμως και φιλομαθείς θα ακούσουν και θα μάθουν πολύ περισσότερα καλά και συνετά από τους σοφούς. | 21 Τοὺς σοφοὺς καὶ συνετοὺς καὶ εἰδήμονας οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου τοὺς ὀνομάζουν ἀχρήστους καὶ τοὺς θεωροῦν ἀνωφελεῖς. Οἱ γλυκομίλητοι ὅμως καὶ οἱ καλοὶ ὁμιληταὶ θὰ ἀκούσουν καὶ θὰ μάθουν περισσότερα, ἀπὸ δὲ τὰς συναναστροφάς των θὰ πλουτίσουν τὰς γνώσεις των καὶ θὰ εἶναι ὠφέλιμοι καὶ εἰς τοὺς ἄλλους. |
| 22 πηγὴ ζωῆς ἔννοια τοῖς κεκτημένοις, παιδεία δὲ ἀφρόνων κακή. | 22 Η σύνεσις και η φρόνησις, δι' όσους την έχουν ως κτήμα των, είναι πηγή ζωής. Ενῷ η παιδαγωγία των αφρόνων είναι κακή και επιβλαβής δια τους ιδίους. | 22 Ἡ γνῶσις καὶ ἡ φρόνησις δι’ ὅσους τὰς ἔχουν εἶναι πηγὴ ζωῆς, ἐνῷ ἡ παιδαγωγία, ποὺ δίδουν οἱ ἄφρονες, εἶναι κακή. |
| 23 καρδία σοφοῦ νοήσει τὰ ἀπὸ τοῦ ἰδίου στόματος, ἐπὶ δὲ χείλεσι φορέσει ἐπιγνωμοσύνην. | 23 Ο νους και η καρδία του αληθινά σοφού θα σκεφθή και θα μελετήση όσα λόγια πρόκειται να βγουν από το στόμα του. Κατανοεί δε και γνωρίζει, όσα θα προφέρουν τα χείλη του. | 23 Ὁ νοῦς τοῦ σοφοῦ θὰ σκεφθῇ καὶ θὰ ζυγίσῃ ὅσα λόγια βγαίνουν ἀπὸ τὸ στόμα του, καὶ τὰ χείλη του, ἐπειδὴ κυβερνῶνται ἀπὸ ζυγισμένην σκέψιν, θὰ φοροῦν ἐπίγνωσιν τῶν ὅσων λέγουν. |
| 24 κηρία μέλιτος λόγοι καλοί, γλύκασμα δὲ αὐτοῦ ἴασις ψυχῆς. | 24 Οι καλοί λόγοι είναι γλυκείς και ωφέλιμοι, όπως η κηρήθρα. Αυτή δε η γλυκύτης των καλών λόγων είναι θεραπεία και παρηγορία της ψυχής. | 24 Τὰ καλὰ καὶ οἰκοδομητικὰ καὶ παρήγορα λόγια εἶναι γλυκὰ ὡσὰν τὴν κηρήθραν τοῦ μέλιτος, ἡ δὲ γλυκύτης τῶν λόγων αὐτῶν εἶναι ἰατρεία ψυχῆς. |
| 25 εἰσὶν ὁδοὶ δοκοῦσαι εἶναι ὀρθαὶ ἀνδρί, τὰ μέντοι τελευταῖα αὐτῶν βλέπει εἰς πυθμένα ᾅδου. | 25 Υπάρχουν πορείαι της ζωής, αι οποίαι θεωρούνται ορθαί και ωφέλιμοι στους ανθρώπους, αλλ' αι οποίαι καταλήγουν εν τέλει εις τα βάθη του άδου. | 25 Ὑπάρχουν δρόμοι, οἱ ὁποῖοι εἰς μερικοὺς ἀνθρώπους φαίνονται σωστοὶ καὶ ἀσφαλεῖς, ἀλλ’ οὁ ὁποῖοι εἰς τὸ τέλος καταλήγουν εἰς τὰ σκοτεινὰ βάθη τοῦ Ἅδου, ὁδηγοῦν δηλαδὴ εἰς τὴν ἀπώλειαν. |
| 26 ἀνὴρ ἐν πόνοις πονεῖ ἑαυτῷ καὶ ἐκβιάζεται τὴν ἀπώλειαν ἑαυτοῦ, ὁ μέντοι σκολιὸς ἐπὶ τῷ ἑαυτοῦ στόματι φορεῖ τὴν ἀπώλειαν. | 26 Καθε εργατικός άνθρωπος κοπιάζει δια τον εαυτόν του, δια να αποδιώξη την από την πείναν καταστροφήν του. Ο διεστραμμένος όμως και αργόσχολος φέρει ο ίδιος στο στόμα του τον όλεθρόν του. | 26 Ὁ φιλόπονος καὶ ἐργατικὸς ἄνθρωπος κοπιάζει διὰ τὸν ἑαυτόν του πρὸς ἐξεύρεσιν τῶν ἀναγκαίων διὰ τὴν συντήρησίν του καὶ ἔτσι διώχνει μακριὰ τὸν θάνατον, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν πεῖναν. Ὁ διεστραμμένος ὅμως καὶ ὀκνηρὸς φέρει εἰς τὸ στόμα του τὸν θάνατον, διότι δὲν ἔχει ψωμὶ νὰ φάγῃ λόγῳ τῆς ὀκνηρίας του. |
| 27 ἀνὴρ ἄφρων ὀρύσσει ἑαυτῷ κακά, ἐπὶ δὲ τῶν ἑαυτοῦ χειλέων θησαυρίζει πῦρ. | 27 Ο άμυαλος άνθρωπος σκάπτει με τα ίδια του τα χέρια τον λάκκον της δυστυχίας του. Και επάνω εις τα χείλη του αποθησαυρίζει πυρ, το οποίον θα τον κατακαύση. | 27 Ὁ ἀσύνετος ἄνθρωπος σκάπτει μὲ τὰ ἴδια τὰ χέρια του τὸν λάκκον τῆς δυστυχίας καὶ τῆς κακοδαιμονίας του, καὶ ἐπάνω εἰς τὰ χείλη του σωριάζει φωτιά, ποὺ θὰ τὸν κατακαύσῃ. |
| 28 ἀνὴρ σκολιὸς διαπέμπεται κακά, καὶ λαμπτῆρα δόλου πυρσεύει κακοῖς καὶ διαχωρίζει φίλους. | 28 Ο διεστραμμένος άνθρωπος διασκορπίζει ολόγυρά του την δυστυχίαν, και με το αναμμένο δαυλί της δολιότητός του ανάπτει πυρκαϊάς κακών γύρω του. Χωρίζει δέ με τας διαβολάς και συκοφαντίας του φίλους αγαπητούς. | 28 Ὁ διεστραμμένος ἄνθρωπος σκορπίζει εἰς τὸ περιβάλλον του τὴν δυστυχίαν καὶ μὲ τὸν δαυλὸν τῆς δολιότητος ἀνάπτει πυρκαϊὰν κακῶν γύρω του καὶ διὰ τῶν διαβολῶν καὶ συκοφαντιῶν του χωρίζει ἀγαπητὰ πρόσωπα καὶ φίλους. |
| 29 ἀνὴρ παράνομος ἀποπειρᾶται φίλων καὶ ἀπάγει αὐτοὺς ὁδοὺς οὐκ ἀγαθάς. | 29 Ανθρωπος παράνομος αποπειράται κακά εναντίον των φίλων του και τους παρασύρει εις δρόμους πονηρούς και ολεθρίους. | 29 Ὁ ἄνευ ἠθικῶν ἀρχῶν ἄνθρωπος θέτει εἰς πειρασμὸν τοὺς φίλους του καὶ τοὺς παραπλανᾷ εἰς δρόμους καταστρεπτικοὺς καὶ οὐχὶ καλούς. |
| 30 στηρίζων δὲ ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ διαλογίζεται διεστραμμένα, ὁρίζει δὲ τοῖς χείλεσιν αὐτοῦ πάντα τὰ κακά· οὗτος κάμινός ἐστι κακίας. | 30 Προσηλώνει ατενώς το βλέμμα του εις κάποιον στόχον του, σκέπτεται διεστραμμένα και με τα χείλη του εκφράζει και καθορίζει όλα τα κακά σχέδιά του. Αυτός είναι αναμμένο καμίνι κακίας. | 30 Ὁ παράνομος δὲ ἄνθρωπος, μὲ τὰ μάτια του καρφωμένα καὶ ἀκίνητα εἰς τὸ κακόν, σκέπτεται διαρκῶς τὰ πονηρὰ καὶ διεστραμμένα, καὶ εἰς τὰ γεμᾶτα πικρίαν χείλη του συσφίγγει ὅλα τὰ κακὰ σχέδιά του. Ὁ τοιοῦτος εἶναι φλεγόμενον καμίνι κακίας, τοῦ ὁποίου αἱ πύριναι φλόγες διαχύνονται παντοῦ καὶ κατακαίουν. |
| 31 στέφανος καυχήσεως γῆρας, ἐν δὲ ὁδοῖς δικαιοσύνης εὑρίσκεται. | 31 Το έντιμον και καλόν γήρας είναι στέφανος δόξης και καυχήσεως. Τέτοιο γήρας όμως επιτυγχάνεται στους δρόμους της αρετής. | 31 Τὸ γῆρας εἶναι στέφανος δόξῃς καὶ καυχήσεως, τέτοια ὅμως εὐλογημένα γηράματα εὑρίσκονται, ὅταν κανεὶς ἀπὸ νέος ἀκολουθῇ τὴν ὁδὸν τῆς δικαιοσύνης καὶ τῆς ἀρετῆς. |
| 32 κρείσσων ἀνὴρ μακρόθυμος ἰσχυροῦ, ὁ δὲ κρατῶν ὀργῆς κρείσσων καταλαμβανομένου πόλιν. | 32 Καλύτερος και προτιμότερος είναι ανήρ υπαμονητικός και πράος από τον ισχυρόν. Εκείνος δε ο οποίος κυριαρχεί επί του εαυτού του και συγκρατεί την οργήν του, είναι καλύτερος από εκείνον που καταλαμβάνει πόλιν. | 32 Ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν θυμώνει, εἶναι δυνατώτερος ἀπὸ τὸν ἰσχυρὸν καὶ χειροδύναμον· ἐκεῖνος δέ, ποὺ συγκρατεῖ τὸν θυμόν του καὶ ἔχει αὐτοκυριαρχίαν, εἶναι ἀνώτερος ἀπὸ τὸν πορθητήν, ποὺ κυριεύει πόλεις καὶ φρούρια ὠχυρωμένα. |
| 33 εἰς κόλπους ἐπέρχεται πάντα τοῖς ἀδίκοις, παρὰ δὲ Κυρίου πάντα τὰ δίκαια. | 33 Ολα τα κακά, τα οποία κάμνουν οι ασεβείς, επέρχονται εναντίον αυτών των ιδίων. Μονον δε το ορθόν και το δίκαιον ευλογείται και παρέχεται από τον Θεόν. | 33 Εἰς τοὺς κόλπους καὶ τὰ θησαυροφυλάκια τῶν ἀδίκων σωρεύονται συχνὰ ὅλα τὰ ἐπίγεια ἀγαθά· ἀπὸ τὸν Κύριον ὅμως δίδονται, ὅσα ἀποκτῶνται μὲ τιμιότητα καὶ δικαιοσύνην. |
