Πέμπτη, 28 Μαρτίου 2024
Ανατ: 06:17
Δύση: 18:45
Σελ. 19 ημ.
88-278
16ος χρόνος, 5885η ημέρα
Έκδοση: 4η

ΣΟΦΙΑ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7 (Ζ)


 
 

 
Μετάφραση τῶν Ἑβδομήκοντα Ερμηνευτική απόδοση Ιωάννη Θ. Κολιτσάρα Ερμηνευτική απόδοση Παναγιώτη Ν. Τρεμπέλα
1 ΕΙΜΙ μὲν κἀγὼ θνητὸς ἄνθρωπος ἴσος ἅπασι καὶ γηγενοῦς ἀπόγονος πρωτοπλάστου· καὶ ἐν κοιλίᾳ μητρὸς ἐγλύφην σὰρξ 1 Και εγώ, που σας ομιλώ αυτήν την στιγμήν, είμαι άνθρωπος θνητός, όμοιος και ίσος με όλους τους άλλους ανθρώπους. Απόγονος του πρώτου ανθρώπου, που επλάσθη από το χώμα. Εις την κοιλίαν της μητρός μου έλαβα την ανθρωπίνην σάρκα και μορφήν, 1 Καὶ ἐγώ, ὁ βασιλεὺς Σολομών, εἶμαι ὡσαύτως θνητὸς ἄνθρωπος, ἴσος πρὸς ὅλους καὶ ἀπόγονος τοῦ πρωτοπλάστου, ποὺ ἔγινε ἀπὸ τῆς γῆς τὸ χῶμα. Καὶ μέσα εἰς τὴν κοιλίαν τῆς μητέρας μου διεμορφώθην εἰς σῶμα καὶ διεπλάσθην, ὅπως πελεκᾷ ὁ γλύπτης τὸ ἄγαλμα.
2 δεκαμηνιαίῳ χρόνῳ παγεὶς ἐν αἵματι ἐκ σπέρματος ἀνδρὸς καὶ ἡδονῆς ὕπνῳ συνελθούσης. 2 Εις δεκάμηνον χρονικόν διάστημα επήρα την σταθεράν μορφήν του ανθρώπου μέσα στο μητρικόν αίμα από το σπέρμα του ανδρός, κατά την ηδονικήν σαρκικήν συνάντησιν επί κλίνης. 2 Διεπλάσθην δὲ εἰς χρόνον δέκα μηνῶν σεληνιακῶν, ἀφοῦ ἔπηξα καὶ ἐστερεοποιήθην μὲ αἷμα ἀπὸ σπέρμα ἀνδρὸς καὶ ἡδονήν, ἡ ὁποία ἦλθε μαζὶ μὲ ὕπνον.
3 καὶ ἐγώ δὲ γενόμενος ἔσπασα τὸν κοινὸν ἀέρα καὶ ἐπὶ τὴν ὁμοιοπαθῆ κατέπεσον γῆν, πρώτην φωνὴν τὴν ὁμοίαν πᾶσιν ἴσα κλαίων· 3 Και εγώ, όταν εγεννήθην, έσπασα με το κλάμα μου τον κοινόν αέρα, τον οποίον και ανέπνευσα. Επεσα και ευρέθην εις την ομοίαν με όλους τους ανθρώπους γην. Αφήκα την πρώτην φωνήν ομοίαν προς την των άλλων ανθρώπων και έκλαια, όπως εκείνοι. 3 Καὶ ὅταν δὲ ἐγεννήθην, εἰσέπνευσα καὶ ἐγὼ τὸν ἴδιον ἀέρα, ποὺ εἶναι κοινὸς δι’ ὅλους, καὶ κατέπεσα ἀπὸ τὴν μητρικὴν κοιλίαν εἰς τὴν γῆν, ποὺ ἔχει τὰ ἴδια βάσανα δι’ ὅλους· καὶ ἦλθα, ἀφοῦ ἀφῆκα τὸ κλάμα ὡς πρώτην φωνήν, ἡ ὁποία εἶναι ἴδια εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους.
4 ἐν σπαργάνοις ἀνετράφην καὶ ἐν φροντίσιν· 4 Ανετράφην, όπως οι άλλοι, τυλιγμένος εις τα σπάργανα και με τας φροντίδας των άλλων. 4 Μέσα εἰς σπάργανα ἐτράφην καὶ μὲ φροντίδας τῶν ἄλλων ἐμεγαλωσα.
5 οὐδεὶς γὰρ βασιλεὺς ἑτέραν ἔσχε γενέσεως ἀρχήν, 5 Κανείς, ούτε και ο βασιλεύς ακόμη, δεν επήρε διαφορετικήν αρχήν της γεννήσεως και της υπάρξεώς του. 5 Δὲν εἶναι δὲ παράδοξον τὸ ὅτι ἐγὼ ὁ Σολομὼν ἐπέρασα ἀπὸ τὰ σπάργανα καὶ ἀπὸ τὴν περίθαλψιν ἄλλων, διότι κανεὶς ἀπὸ τοὺς βασιλεῖς δὲν ὑπῆρξε ποὺ νὰ ἔχῃ διαφορετικὴν τὴν ἀρχὴν τῆς γεννήσεώς του.
6 μία δὲ πάντων εἴσοδος εἰς τὸν βίον, ἔξοδός τε ἴση. 6 Μια και η αυτή είναι η είσοδος όλων των ανθρώπων εις την ζωήν, η ιδία δε έξοδος επιφυλάσσεται δι' αυτούς, ο θάνατος. 6 Ἕνας δὲ τρόπος εἰσόδου εἰς τὴν ζωὴν ὑπάρχει δι' ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, καθὼς καὶ ἡ ἔξοδος ἀπὸ αὐτὴν διὰ τοῦ θανάτου εἶναι ἡ ἴδια δι’ ὅλους.
7 διὰ τοῦτο ηὐξάμην, καὶ φρόνησις ἐδόθη μοι· ἐπεκαλεσάμην, καὶ ἦλθέ μοι πνεῦμα σοφίας. 7 Γνωρίζω, λοιπόν, την είσοδόν μου στον κόσμον, όπως και την έξοδόν μου από αυτόν. Προσηυχήθην στον Θεόν, εζήτησα σοφίαν και σύνεσιν και μου εδόθη. Τον παρεκάλεσα, και ήλθεν εις εμέ πνεύμα σοφίας. 7 Διότι λοιπὸν ἐγνώρισα ὅτι, παρὰ τὸ βασιλικόν μου ἀξίωμα, ἤμην ἐξ ὁλοκλήρου ὅμοιος πρὸς τοὺς λοιποὺς ἀνθρώπους, δι’ αὐτὸ καὶ ἐγὼ προσηυχήθην καὶ μοῦ ἐδόθη σύνεσις. Ἐπεκαλέσθην τὸν Θεὸν καὶ μοῦ ἦλθε Πνεῦμα καὶ χάρισμα Σοφίας.
8 προέκρινα αὐτὴν σκήπτρων καὶ θρόνων καὶ πλοῦτον οὐδὲν ἡγησάμην ἐν συγκρίσει αὐτῆς· 8 Αυτήν επροτίμησα από βασιλικά σκήπτρα και θρόνους και εμπρός εις αυτήν ως ένα τίποτε εθεώρησα τα πλούτη του κόσμου. 8 Προετίμησα τὴν Σοφίαν ἀπὸ βασιλικὰ σκῆπτρα καὶ θρόνους καὶ ἔκρινα ὅτι ὁ πλοῦτος δὲν ἀξίζει τίποτε ἐν συγκρίσει πρὸς αὐτήν.
9 οὐδὲ ὡμοίωσα αὐτῇ λίθον ἀτίμητον, ὅτι ὁ πᾶς χρυσὸς ἐν ὄψει αὐτῆς ψάμμος ὀλίγη, καὶ ὡς πηλὸς λογισθήσεται ἄργυρος ἐναντίον αὐτῆς. 9 Ούτε προς ανεκτίμητον αδάμαντα δεν παρομοίωσα αυτήν, διότι όλος ο χρυσός εν συγκρίσει προς την σοφίαν είναι σαν λίγη άμμος, και ο άργυρος ωσάν λάσπη θεωρείται ενώπιον αυτής. 9 Οὔτε ἐθεώρησα ὅμοιον πρὸς αὐτὴν πολύτιμον λίθον ὀσονδήποτε ἀνεκτίμητον, διότι ὅλος ὁ χρυσὸς τοῦ κόσμου ἀπέναντι αὐτῆς δὲν εἶναι παρὰ ὀλίγη ἄμμος, καὶ ὁ ἄργυρος ἐμπρὸς εἰς αὐτὴν θὰ λογαριασθῇ ὅσον καὶ ἡ λάσπη.
10 ὑπὲρ ὑγίειαν καὶ εὐμορφίαν ἠγάπησα αὐτὴν καὶ προειλόμην αὐτὴν ἀντὶ φωτὸς ἔχειν, ὅτι ἀκοίμητον τὸ ἐκ ταύτης φέγγος. 10 Την έχω αγαπήσει περισσότερον και από αυτήν ακόμη την υγείαν και από το κάλλος. Την επροτίμησα περισσότερον και από το φως. Διότι εις την πραγματικότητα το φως, που ακτινοβολεί η σοφία, είναι άσβεστον και αιώνιον. 10 Παραπάνω ἀπὸ τὴν σωματικὴν ὑγείαν καὶ εὐμορφίαν ἠγάπησα αὐτὴν καὶ ἐπροτίμησα νὰ τὴν ἔχω ἀντὶ ἅλλου φωτός, διότι τὸ φεγγοβόλημά της εἶναι διαρκὲς καὶ ἀκοίμητον καὶ δὲν σβήνει ποτέ.
11 ἦλθε δέ μοι τὰ ἀγαθὰ ὁμοῦ πάντα μετ᾿ αὐτῆς καὶ ἀναρίθμητος πλοῦτος ἐν χερσὶν αὐτῆς. 11 Αλλά μαζή με την σοφίαν ήλθαν εις εμέ και όλα μαζή τα αγαθά. Διότι εις τα χέρια αυτής υπάρχει ανυπολόγιστος πλούτος. 11 Παρὰ τὸ ὅτι δὲ περιεφρόνησα καὶ πλούτη καὶ δόξαν δι’ αὐτήν, ὅμως μαζὶ μὲ αὐτὴν μοῦ ἦλθαν ὅλα τὰ ἀγαθὰ καὶ εἰς τὰ χέρια της ἔφερεν ἀναρίθμητον πλοῦτον.
12 εὐφράνθην δὲ ἐπὶ πᾶσιν, ὅτι αὐτῶν ἡγεῖται σοφία, ἠγνόουν δὲ αὐτὴν γενέτιν εἶναι τούτων. 12 Ηυφράνθην δε εις όλα τα υλικά και πνευματικά αγαθά, διότι η σοφία προπορεύεται και αυτά την ακολουθούν. Πριν δε αποκτήσω την σοφίαν, δεν εγνώριζα ότι αυτή είναι η μήτηρ όλων τούτων των αγαθών. 12 Ἐνῷ δὲ προτήτερα περιεφρόνουν τὰ ἀγαθὰ αὐτά, τώρα ἐχάρηκα πολὺ δι’ ὅλα ταῦτα, διότι ἡ Σοφία κυβερνᾷ καὶ αὐτὰ καὶ προηγεῖται αὐτῶν, δὲν ἤξευρα δὲ ὅτι αὐτὴ εἶναι ἡ μητέρα, ἡ ὁποία τὰ γεννᾷ.
13 ἀδόλως τε ἔμαθον ἀφθόνως τε μεταδίδωμι, τὸν πλοῦτον αὐτῆς οὐκ ἀποκρύπτομαι· 13 Με αγνότητα και προς καθαρούς σκοπούς έμαθα την σοφίαν· χωρίς φθόνον την μεταδίδω. Δεν αποκρύπτω τον ανεκτίμητον αυτής πλούτον. 13 Τὴν ἔμαθα λοιπὸν χωρὶς δόλον καὶ ἰδιοτέλειαν. Δὲν τὴν ἐζήτησα δηλαδὴ πρὸς τὸν σκοπὸν νὰ ἀποκτήσω δι’ αὐτῆς πλούτη καὶ κοσμικὰ ἀγαθά. Καὶ τὴν μεταδίδω δι’ αὐτὸ ἀφθόνως καὶ πλουσιοπαρόχως καὶ εἰς τοὺς ἄλλους καὶ δὲν κρύπτω τὸν πλοῦτον της ἀπὸ κανένα.
14 ἀνεκλιπὴς γὰρ θησαυρός ἐστιν ἀνθρώποις, ὃν οἱ χρησάμενοι πρὸς Θεὸν ἐστείλαντο φιλίαν διὰ τὰς ἐκ παιδείας δωρεὰς συσταθέντες. 14 Η σοφία είναι ανεξάντλητος θησαυρός δια τους ανθρώπους, τον οποίον αυτοί, όταν καταλλήλως και προθύμως χρησιμοποιούν, συνάπτουν φιλίαν προς τον Θεόν, διότι αυτοσυνιστώνται και γίνονται δεκτοί από αυτόν χάρις εις τας μεγάλας δωρεάς, τας οποίας έχουν λάβει δια της ορθής παιδείας. 14 Φανερώνω δὲ τὸν πλοῦτον της εἰς ὅλους, διότι ἡ Σοφία εἶναι διὰ τοὺς ἀνθρώπους θησαυρὸς ἀνεξάντλητος, τὸν ὁποῖον ὅσοι ἐπωφελήθησαν, προσείλκυσαν τὴν πρὸς τὸν Θεὸν φιλίαν, συστηθέντες εἰς αὐτὸν διὰ τὰς δωρεὰς καὶ χαρίτας, ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὴν μόρφωσιν καὶ παιδαγωγίαν, τὴν ὁποίαν αὕτη παρέχει.
15 ᾿Εμοὶ δὲ δῴη ὁ Θεὸς εἰπεῖν κατὰ γνώμην καὶ ἐνθυμηθῆναι ἀξίως τῶν δεδομένων, ὅτι αὐτὸς καὶ τῆς σοφίας ὁδηγός ἐστι καὶ τῶν σοφῶν διορθωτής. 15 Εύχομαι δε να μου δώση ο Θεός ικανότητα να εκφράσω τον θαυμασμόν μου δια την σοφίαν, και με ευγνωμοσύνην να ενθυμούμαι πάντοτε τας δωρεάς του Θεού, διότι αυτός είναι ο οδηγός και χορηγός της σοφίας, ο παιδαγωγός και διορθωτής των σοφών. 15 Εἴθε δὲ νὰ μοῦ δώσῃ ὁ Θεὸς νὰ ὁμιλῶ σύμφωνα μὲ τὴν ἀληθῆ γνῶσιν, νὰ ἔχω δὲ σκέψεις ἰσαξίας πρὸς ἐκεῖνα, πού μοῦ ἔχουν δοθῆ. Ζητῶ δὲ ταῦτα ἀπὸ τὸν Θεόν, διότι Αὐτὸς εἶναι ὁ ὁδηγὸς τῆς σοφίας καὶ τῶν σοφῶν διορθωτὴς καὶ καθοδηγητής.
16 ἐν γὰρ χειρὶ αὐτοῦ καὶ ἡμεῖς καὶ οἱ λόγοι ἡμῶν πᾶσά τε φρόνησις καὶ ἐργατειῶν ἐπιστήμη. 16 Διότι εις τα χέρια αυτού ευρισκόμεθα και ημείς και οι λόγοι μας, η σύνεσίς μας όπως και η επιστήμη των διαφόρων έργων. 16 Καὶ εἶναι καὶ τῆς σοφίας ὁδηγὸς καὶ καθοδηγητὴς τῶν σοφῶν, διότι εἰς τὴν ἐξουσίαν τῆς χειρός του εἴμεθα καὶ ἠμεῖς καὶ τὰ λόγια μας καὶ ὅλη ἡ φρόνησις καὶ σύνεσίς μας, καθὼς καὶ ἡ ἐπιστήμη τῶν ὅσων ἐργαζόμεθα.
17 αὐτὸς γάρ μοι ἔδωκε τῶν ὄντων γνῶσιν ἀψευδῆ εἰδέναι σύστασιν κόσμου καὶ ἐνέργειαν στοιχείων, 17 Αυτός μου έχει δώσει την αληθή γνώσιν των όντων, ώστε να γνωρίσω πως συνεστήθη ο κόσμος και πως ενεργούν τα επί μέρους στοιχεία της φύσεως. 17 Διακηρύττω ταῦτα, διότι αὐτὸς ἔδωκε καὶ εἰς ἐμὲ τὴν ἐλευθέραν πλάνης ἀληθῆ γνῶσιν τῶν ὅσων ὑπάρχουν, ὥστε νὰ γνωρίζω πῶς ἔγινε καὶ συνίσταται ὁ κόσμος καὶ πῶς ἐνεργοῦν τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως·
18 ἀρχὴν καὶ τέλος καὶ μεσότητα χρόνων, τροπῶν ἀλλαγὰς καὶ μεταβολὰς καιρῶν, 18 Να γνωρίσω την αρχήν, το μέσον και το τέλος των χρόνων, την αλλαγήν του ηλιοστασίου και τας μεταβολάς των εποχών του έτους. 18 νὰ γνωρίζω δηλαδὴ τὴν ἀρχὴν καὶ τὸ τέλος καὶ τὸ μέσον τοῦ χρόνου, τὸν καθορισμὸν τῶν μηνῶν διὰ τῆς πορείας τῶν ἄστρων· νὰ γνωρίζω τῶν ἡλιοστασίων τὰς ἀλλαγὰς καὶ τὰς μεταβολὰς τῶν ἐποχῶν,
19 ἐνιαυτῶν κύκλους καὶ ἀστέρων θέσεις, 19 Τους κύκλους των ετών και τας θέσεις των αστέρων. 19 τοὺς κύκλους τοῦ ἔτους καὶ τὰς θέσεις τῶν ἀστέρων,
20 φύσεις ζῴων καὶ θυμοὺς θηρίων, πνευμάτων βίας καὶ διαλογισμοὺς ἀνθρώπων, διαφορὰς φυτῶν καὶ δυνάμεις ριζῶν, 20 Τας φύσεις των ζώων, τα ένστικτα των θηρίων τας ορμάς των ανέμων, τους διαλογισμούς των ανθρώπων, τας διαφοράς, που υπάρχουν μεταξύ των φυτών και τας δυνάμεις των ριζών. 20 τὰς φύσεις καὶ τὰ διάφορα γένη τῶν ζώων καὶ τὰ ἄγρια ἔνστικτα τῶν θηρίων, τὰς βιαίας πνοὰς τῶν ἀνέμων καὶ τὰς σκέψεις τῶν ἀνθρώπων, τὰς διαφορὰς τῶν φυτῶν καὶ τὰς φαρμακευτικὰς ἰδιότητας τῶν ριζῶν.
21 ὅσα τέ ἐστι κρυπτὰ καὶ ἐμφανῆ ἔγνων· ἡ γὰρ πάντων τεχνῖτις ἐδίδαξέ με σοφία. 21 Χαρις εις την θείαν σοφίαν εγώ εγνώρισα όλα τα απόκρυφα και φανερά όντα και τας ιδιότητας αυτών. Η σοφία, η οποία εκ του μηδενός εδημιούργησε και κατευθύνει τα πάντα, με εδίδαξε αυτά. 21 Ἐγνώρισα ἀκόμη ὅσα εἶναι κρυμμένα, ἀλλὰ καὶ ὅσα εἶναι φανερά, διότι μὲ ἐδίδαξεν ἡ Σοφία, ἡ ὁποία μετὰ τέχνης ἀπαραμίλλου ἐποίησε τὰ πάντα.
22 ῎Εστι γὰρ ἐν αὐτῇ πνεῦμα νοερόν, ἅγιον, μονογενές, πολυμερές, λεπτόν, εὐκίνητον, τρανόν, ἀμόλυντον, σαφές, ἀπήμαντον, φιλάγαθον, ὀξύ, ἀκώλυτον, εὐεργετικόν, 22 Αυτή δε η σοφία του Θεού έχει πνεύμα απολύτου νοήσεως, άγιον, μοναδικόν στον ουράνιον και επίγειον κόσμον, πολυτρόπων ενεργειών, άϋλον, ευκίνητον, απειρομέγεθες, αμόλυντον, σαφές, απρόσβλητον και άτρωτον από οιανδήποτε ατέλειαν. Διεισδυτικόν, ευεργετικόν, πνεύμα, το οποίον υπερνικά όλα τα εμπόδια και αγαπά πάντοτε το αγαθόν. 22 Εἶναι δὲ ἡ Σοφία τεχνῖτις τελεία, διότι εἶναι ἐν αὐτῇ πνεῦμα σκεπτόμενον, ὅλον νοῦς, πνεῦμα ἅγιον, γέννημα μοναδικόν, μὲ πολλὰς ἐνεργείας καὶ δωρεάς, ἀυλὸν καὶ λεπτόν, εὐκίνητον, εὐφραδὲς καὶ εὔλαλον, καθαρὸν παντὸς μολυσμοῦ, εὐκρινές, ἀπαθὲς καὶ ἀπρόσβλητον ἀπὸ πᾶσαν βλάβην, πνεῦμα ποὺ ἀγαπᾷ νὰ ἐνεργῇ τὸ ἀγαθὸν καὶ νὰ βλέπῃ αὐτὸ ἐργαζόμενον καὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, διαπεραστικὸν καὶ πανταχοῦ καὶ εἰς πάντα διεισδῦον, ὑπ' οὐδενὸς κωλύματος παρεμποδιζόμενον, εὐεργετικόν,
23 φιλάνθρωπον, βέβαιον, ἀσφαλές, ἀμέριμνον, παντοδύναμον, πανεπίσκοπον καὶ διὰ πάντων χωροῦν πνευμάτων νοερῶν καθαρῶν λεπτοτάτων. 23 Αυτό είναι φιλάνθρωπον, σταθερόν, αλάθητον, από καμμίαν δεν πιέζεται μέριμναν, παντοδύναμον, εποπτεύει και κατευθύνει τα πάντα. Εισχωρεί εις όλα τα πνεύματα αγγέλων και ανθρώπων, τα νοερά, τα καθαρά, τα λεπτότατα. 23 φιλάνθρωπον, σταθερὸν καὶ μὴ ὑποκείμενον εἰς μεταβολὰς καὶ παλιμβουλίας, οὔτε εἰς σφάλματα καὶ ἀμφιταλαντεύσεις, ἐλεύθερον μεριμνῶν καὶ φροντίδων, παντοδύναμον, ἐπιβλέπει καὶ ἐπισκοπεῖ ὅλα, εἰσχωρεῖ καὶ διεισδύει εἰς ὅλα τὰ πνεύματα, ποὺ εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου νόες, ἀπηλλαγμένα ἀπὸ πᾶσαν παχυλότητα, καθαρὰ καὶ λεπτότατα.
24 πάσης γὰρ κινήσεως κινητικώτερον σοφία, διήκει δὲ καὶ χωρεῖ διὰ πάντων διὰ τὴν καθαρότητα· 24 Η σοφία έχει την απόλυτον εξ εαυτής κίνησιν, απείρως ανωτέρα από κάθε τι, το οποίον κινείται εις την γην και τον ουρανόν. Χαρις εις την απόλυτον αυτής καθαρότητα εισδύει και προχωρεί δια μέσου όλων των επιγείων και των ουρανίων προσώπων και πραγμάτων. 24 Ἔχει δὲ τοιαύτην διεισδυτικὴν δύναμιν, διότι ἀπὸ οἰανδήποτε ἄλλην κίνησιν ἡ Σοφία εἶναι πιὸ εὐκίνητος, διαβαίνει δὲ καὶ προχωρεῖ διὰ μέσου ὅλων τῶν πραγμάτων λόγῳ τῆς καθαρότητος αὐτῆς ἀπὸ κάθε στοιχεῖον ὕλης, ποὺ θὰ τὴν καθιστᾷ παχεῖαν καὶ ἀδιαχώρητον.
25 ἀτμὶς γάρ ἐστι τῆς τοῦ Θεοῦ δυνάμεως καὶ ἀπόρροια τῆς τοῦ Παντοκράτορος δόξης εἰλικρινής· διὰ τοῦτο οὐδὲν μεμιαμμένον εἰς αὐτὴν παρεμπίπτει. 25 Διότι αυτή είναι πνοη, τρόπον τινά, του παντοδυνάμου Θεού, ολοκάθαρον απαύγασμα της δόξης του παντοκράτορας. Δια τούτο τίποτε το μολυσμένον δεν υπεισέρχεται εις αυτήν και δεν την μολύνει. 25 Ναί· ἡ Σοφία διαβαίνει διὰ μέσου ὅλων, διότι εἶναι πνοὴ καὶ λεπτότατον φύσημα τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ καὶ καθαρὰ ἀπόρρευσις ἀπὸ τὴν δόξαν τοῦ Παντοκράτορος· δι’ αὐτὸ δὲ καὶ τίποτε τὸ ἀκάθαρτον καὶ μιασμένον δὲν πίπτει καὶ δὲν παρεισέρχεται εἰς αὐτήν.
26 ἀπαύγασμα γάρ ἐστι φωτὸς ἀϊδίου καὶ ἔσοπτρον ἀκηλίδωτον τῆς τοῦ Θεοῦ ἐνεργείας καὶ εἰκὼν τῆς ἀγαθότητος αὐτοῦ. 26 Αυτή είναι το φωτεινόν απαύγασμα του θείου, αμεταβλήτου, αιωνίου φωτός· ολοκάθαρον κάτοπτρον της ενεργείας του Θεού, είκών και έκφρασις της αγαθότητας του Θεού. 26 Καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν κάτι ἀκάθαρτον νὰ πλησιάσῃ καὶ νὰ πέσῃ εἰς αὐτήν, διότι τοῦτο εἶναι σκοτεινὸν καὶ δυσῶδες, ἡ Σοφία δὲ εἶναι ἀκτινοβολία τοῦ αἰωνίου φωτός, καθαρὸς καὶ πάσης κηλῖδος ἀπηλλαγμένος καθρέπτης τῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ καὶ εἰκὼν τῆς ἀγαθότητός του. Μὲ ἄλλας λέξεις, ἡ Σοφία εἶναι φῶς ἐκ φωτὸς καὶ εἰκών, ποὺ δεικνύει ἐν ἑαυτῇ ἐπακριβῶς τὴν οὐσίαν καὶ τὸ πρόσωπον τοῦ ἐξ οὗ ἀπορρέει Θεοῦ.
27 μία δὲ οὖσα πάντα δύναται καὶ μένουσα ἐν αὐτῇ τὰ πάντα καινίζει καὶ κατὰ γενεὰς εἰς ψυχὰς ὁσίας μεταβαίνουσα φίλους Θεοῦ καὶ προφήτας κατασκευάζει· 27 Και ενώ είναι μία μόνον, δύναται να κάμη τα πάντα ως παντοδύναμος. Μένει καθ' εαυτήν αναλλοίωτος και ανακαινίζει τα πάντα. Από γενεάς εις γενεάν μεταβαίνει και ενθρονίζεται εις ψυχάς οσίας. Παιδαγωγεί και μορφώνει φίλους Θεού και προφήτας. 27 Καίτοι δὲ εἶναι μία, δύναται τὰ πάντα καὶ παραμένουσα ἒν ἑαυτῇ ἄφθαρτος καὶ ἀναλλοίωτος ξανακαινουργώνει ὅλα, ποὺ εἶναι φθαρτὰ καὶ δὲν μένουν ἀμετάβλητα, ὅπως παραμένει αὐτή, καὶ διὰ μέσου τῶν γενεῶν εἰς ψυχὰς ἀφωσιωμένας καὶ εὐλαβεῖς μεταβαίνουσα, μορφώνει καὶ δημιουργεῖ φίλους τοῦ Θεοῦ καὶ προφήτας.
28 οὐθὲν γὰρ ἀγαπᾷ ὁ Θεὸς εἰ μὴ τὸν σοφίᾳ συνοικοῦντα. 28 Κανένα άλλο λογικόν ον δεν αγαπά ο Θεός, ειμή μόνον εκείνο, το οποίον συγκατοικεί με την θείαν σοφίαν. 28 Φέρει τὸ ἀποτέλεσμα αὐτὸ ἡ ἐνέργεια αὕτη τῆς Σοφίας, διότι κανένα ἄλλον δὲν ἀγαπᾷ ὁ Θεὸς παρὰ ἐκεῖνον, ποὺ συνοικεῖ μὲ τὴν Σοφίαν καὶ δὲν χωρίζεται ποτὸ ἀπὸ αὐτήν.
29 ἔστι γὰρ αὕτη εὐπρεπεστέρα ἡλίου καὶ ὑπὲρ πᾶσαν ἄστρων θέσιν, φωτὶ συγκρινομένη, εὑρίσκεται προτέρα· 29 Αυτή είναι ωραιοτέρα και λαμπροτρα από τον ήλιον, ανωτέρα από όλα τα αστρικά σύμπαντα, συγκρινομένη δε προς το φως υπερέχει και προηγείται από αυτό. 29 Τοῦτο δέ, διότι ἡ Σοφία εἶναι ὡραιοτέρα ἀπὸ τὸν ἥλιον καὶ ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀστερισμούς· συγκρινομένη δὲ πρὸς τὸ φῶς, εὑρίσκεται ἀνωτέρα καὶ μπροστὰ ἀπὸ αὐτό.
30 τοῦτο μὲν γὰρ διαδέχεται νύξ, σοφίας δὲ οὐ κατισχύει κακία. 30 Διότι το μεν υλικόν φως το διαδέχεται η νύκτα· κανένα όμως σκότος και καμμία σκια κακίας δεν ημπορεί να κυριαρχήση εις την θείαν σοφίαν. 30 Διότι τὸ φῶς τὸ ἡλιακὸν διαδέχεται ἡ νύκτα, τὴν Σοφίαν ὅμως δὲν τὴν κατανικᾷ ἡ κακία, τοῦ φωτός της δὲν ὑπερισχύει ποτὲ τὸ σκότος τῆς πλάνης καὶ τῆς ἁμαρτίας.