Συγγραφέας: Στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, συνεχίζει ὁ Λουκᾶς τήν διήγηση τῆς πορείας τοῦ Χριστιανισμοῦ, πού ἄρχισε στό Εὐαγγέλιο πού φέρει τό ὄνομά Του. Στόν «πρῶτον λόγον», λέγει τί ὁ Ἰησοῦς «ἤρχισεν νά κάμνῃ καί νά διδάσκῃ». Στίς Πραξεις, ἀναφέρει τί ὁ Ἰησοῦς συνέχισε νά κάνει καί νά διδάσκει διά τοῦ Ἁγίου Του Πνεύματος πού ἐξαπέστειλε.

Ἡμερομηνία: Οἱ Πράξεις καταλήγουν μέ τή διήγηση τῆς πρώτης διακονίας τοῦ Παύλου στή Ρώμη, τό 65 μ.Χ. καί φαίνεται ὅτι γράφηκαν γύρω στήν ἐποχή αὐτή.

Θέμα: Αὐτό τό βιβλίο περιέχει τήν ἀνάληψη καί τήν ὑπόσχεση τῆς ἐπιστροφῆς τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατά τήν Πεντηκοστή, τη χρησιμοποίηση τῶν «κλειδιῶν» ἀπό τόν Πέτρο (σύμφωνα μέ τό Ματθαίου ιγ΄), γιά νά ἀνοίξει τήν πόρτα τῆς βασιλείας στούς Ἑβραίους τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς καί στούς Ἐθνικούς στό σπίτι τοῦ Κορνηλίου, τήν ἀρχή καί ξεκίνημα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἐπιστροφή καί διακονία τοῦ Παύλου.

Τό Ἅγιο Πνεῦμα πληροῖ τήν ὅλη ἀφήγηση. Καθώς δέ ἡ παρουσία τοῦ Υἱοῦ, δοξάζοντος καί ἀποκαλύπτοντος τόν Πατέρα, εἶναι τό μέγα γεγονός τῶν Εὐαγγελίων, ἔτσι ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δοξάζοντος καί ἀποκαλύπτοντος τόν Υἱόν, εἶναι τό μέγα γεγονός τῶν Πράξεων. Οἱ Πράξεις χωρίζονται σέ δύο κύρια μέρη:

Στό πρῶτο μέρος (α΄-θ΄ 43), ὁ Πέτρος εἶναι ἡ ἐξέχουσα προσωπικότητα, τό δέ κέντρο ἡ Ἱερουσαλήμ καί ἡ διακονία ἀνάμεσα στούς Ἰουδαίους. Ἤδη δέ αὐτοί εὑρισκόμενοι σέ σχέση συνθήκης μέ τόν Θεό, εἶχαν ἁμαρτήσει μέ τό νά ἀπορρίψουν τόν Ἰησοῦ ὡς τόν Χριστό. Τό κήρυγμα συνεπῶς κατευθυνόταν στό σημεῖο αὐτό καί ἀπαιτεῖτο μετάνοια. Ἡ φανερή ἀποτυχία τῶν ὑποσχέσεων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀναφορικά μέ τήν Δαβιδική Βασιλεία, ἐξηγεῖται ἀπό τήν ὑπόσχεση ὅτι ἡ βασιλεία θά πραγματοποιεῖτο μέ τήν ἐπιστροφή τοῦ Χριστοῦ (Πράξεων β΄ 25-31, ιε΄ 14-16). Αὐτή ἡ διακονία πρός τούς Ἰσραηλῖτες, ἐρχόταν σέ ἐκπλήρωση τοῦ Λουκᾶ ιθ΄ 12-14. Στούς διωγμούς τῶν ἀποστόλων καί τελικά στό μαρτυρικό θάνατο τοῦ Στεφάνου, οἱ Ἑβραῖοι ἔστελναν τό μήνυμα στό Βασιλιά, λέγοντες ὅτι «Δέν θέλομεν τοῦτον νά βασιλεύση ἐφ’ ἡμᾶς».

Στό δεύτερο μέρος (ι΄ 1-κη΄ 31), ὁ Παῦλος εἶναι ἡ ἐξέχουσα φυσιογνωμία, ἕνα νέο δέ κέντρο δημιουργεῖται στήν Ἀντιόχεια καί ἡ διακονία κυρίως στρέφεται πρός τούς εἰδωλολάτρες, οἱ ὁποῖοι ὡς «ξένοι τῶν διαθηκῶν τῆς ἐπαγγελίας» (Ἐφεσίους β΄ 12), δέν εἶχαν παρά «νά πιστέψουν εἰς τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν» γιά νά σωθοῦν. Τά κεφάλαια ια΄, ιβ΄, καί ιε΄ τοῦ τμήματος αὐτοῦ εἶναι μεταβατικά, πού τελικά ἑδραιώνουν τήν διαφορά μεταξύ τῶν διδασκαλιῶν τοῦ Νόμου καί τῆς Χάριτος. Ἡ Πρός Γαλάτες ἐπιστολή, θά πρέπει νά μελετηθεῖ σέ συσχετισμό μέ τά καεφάλαια αὐτά.

Τά γεγονότα πού ἀναφέρονται στίς Πράξεις καλύπτουν περίοδο 32 ἐτῶν.