| Μετάφραση τῶν Ἑβδομήκοντα | Ερμηνευτική απόδοση Ιωάννη Θ. Κολιτσάρα | Ερμηνευτική απόδοση Παναγιώτη Ν. Τρεμπέλα |
| 1 ΚΑΙ λυπηθεὶς ἔκλαυσα καὶ προσευξάμην μετ᾿ ὀδύνης λέγων· | 1 Ελυπήθην από τα λόγια της γυναικός μου, έκλαυσα και προσηυχήθην με μεγάλην οδύνην λέγων· | 1 Όταν ἄκουσα τὰ λόγια αὐτὰ τῆς συζύγου μου, ἐπόνεσεν ἡ ψυχή μου καὶ ἔκλαυσα. Προσευχήθηκα μὲ μεγάλην λύπην καὶ εἶπα: |
| 2 δίκαιος εἶ, Κύριε, καὶ πάντα τὰ ἔργα σου καὶ πᾶσαι αἱ ὁδοί σου ἐλεημοσύναι καὶ ἀλήθεια, καὶ κρίσιν ἀληθινὴν καὶ δικαίαν σὺ κρίνεις εἰς τὸν αἰῶνα. | 2 Δικαιος είσαι, Κυριε, και όλοι οι τρόποι της ενεργείας σου είναι ελεημοσύναι και αλήθεια. Συ πάντοτε κρίνεις αληθινήν και δικαίαν κρίσιν. | 2 Σύ, Κύριε, εἶσαι δίκαιος καὶ ὅλα τὰ ἔργα Σου καὶ κάθε ἐνέργειά Σου, ὀτιδήποτε κάμνεις, πηγάζει ἀπὸ τὴν εὐσπλαγχνίαν Σου καὶ συμφωνεῖ μὲ τὸν νόμον τῆς ἀληθείας. Σὺ κρίνεις αἰωνίως μὲ τελείαν δικαιοσύνην καὶ ὀρθὴν κρίσιν. |
| 3 μνήσθητί μου καὶ ἐπίβλεψον ἐπ᾿ ἐμέ· μή με ἐκδικήσῃς ταῖς ἁμαρτίαις μου καὶ τοῖς ἀγνοήμασί μου καὶ τῶν πατέρων μου, ἃ ἥμαρτον ἐνώπιόν σου· | 3 Μνήσθητί μου, λοιπόν, Κυριε, και ρίψε ένα σπλαγχνικόν βλέμμα σου εις εμέ. Μη με τιμωρήσης τόσον δια τας αμαρτίας τας οποίας έκαμα εν γνώσει, όσον και δια τας εξ αγνοίας, όπως επίσης και δια τας αμαρτίας των προγόνων μου, οίτινες ημάρτησαν απέναντί σου. | 3 Ἐνθυμήσου, Κύριε, καὶ ἐμὲ καὶ ρίξε τὸ εὐσπλαγχνικὸν βλέμμα Σου ἐπάνω μου. Μὴ μὲ τιμωρήσῃς διὰ τὰς ἁμαρτίας μου καὶ δι’ ὅσα ἔκαμα καὶ παρέβην τὸ θέλημά Σου ἐν ἀγνοίᾳ μου. Ἂς μὴ τιμωρηθῶ ἐπίσης καὶ διὰ τὰς ἁμαρτίας, ποὺ διέπραξαν οἱ πρόγονοί μου ἐνώπιόν Σου. |
| 4 παρήκουσαν γὰρ τῶν ἐντολῶν σου, καὶ ἔδωκας ἡμᾶς εἰς διαρπαγὴνκαὶ αἰχμαλωσίαν καὶ θάνατον καὶ παραβολὴν ὀνειδισμοῦ πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν, ἐν οἷς ἐσκορπίσμεθα. | 4 Διότι αυτοί παρήκουσαν τας εντολάς σου και παρέδωκες ημάς εις λεηλασίαν και αιχμαλωσίαν και θάνατον και εις ονειδισμόν μεταξύ όλων των εθνών, εν μέσω των οποίων είμεθα διασκορπισμένοι | 4 Γνωρίζω ὅτι παρήκουσαν τὰς ἐντολάς Σου καὶ δι' αὐτὸ ἐπέτρεψες Σὺ νὰ ἁρπάξουν οἱ ἐχθροὶ τὰς περιουσίας καὶ τὰ ἀγαθά μας, νὰ μᾶς αἰχμαλωτίσουν, νὰ μᾶς θανατώσουν καὶ νὰ γίνωμεν περίγελως ὅλων τῶν ἐθνῶν, μέσα εἰς τὰ ὁποῖα ἔχομεν διασκορπισθῆ. |
| 5 καὶ νῦν πολλαὶ αἱ κρίσεις σού εἰσι καὶ ἀληθιναὶ ἐξ ἐμοῦ ποιῆσαι περὶ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ τῶν πατέρων μου, ὅτι οὐκ ἐποιήσαμεν τὰς ἐντολάς σου· οὐ γὰρ ἐπορεύθημεν ἐν ἀληθείᾳ ἐνώπιόν σου. | 5 Και τώρα, Κυριε, ομολογώ, ότι πολλαί, αλλά και δίκαιαι, είναι αι τιμωρίαι σου εναντίον εμού, ένεκα των ιδικών μου αμαρτιών και των αμαρτιών των προγόνων μου, διότι δεν ετηρήσαμεν τας εντολάς σου. Δεν επορεύθημεν κατά αλήθειαν ενώπιόν σου. | 5 Καὶ τώρα ὅμως ὡς πρὸς τὴν περίπτωσίν μου ἔχεις πολλὰς ἀφορμὰς διὰ νὰ μὲ κρίνῃς μὲ τὸν νόμον τῆς ἀληθείας Σου καὶ νὰ μὲ τιμωρήσῃς δικαίως διὰ τὰς ἁμαρτίας, ποὺ διεπράξαμεν ἐγὼ καὶ οἱ πατέρες μου· διότι δὲν ἐτηρήσαμεν τὰς ἐντολάς Σου δὲν ἐφέρθημεν μὲ ἀλήθειαν καὶ εὐθύτητα ἐνώπιόν Σου. |
| 6 καὶ νῦν κατὰ τὸ ἀρεστὸν ἐνώπιόν σου ποίησον μετ᾿ ἐμοῦ· ἐπίταξον ἀναλαβεῖν τὸ πνεῦμά μου, ὅπως ἀπολυθῶ καὶ γένωμαι γῆ· διότι λυσιτελεῖ μοι ἀποθανεῖν ἢ ζῆν, ὅτι ὀνειδισμοὺς ψευδεῖς ἤκουσα, καὶ λύπη ἐστὶ πολλὴ ἐν ἐμοί· ἐπίταξον ἀπολυθῆναί με τῆς ἀνάγκης ἤδη εἰς τὸν αἰώνιον τόπον, μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπ᾿ἐμοῦ. | 6 Και τώρα κάμε, Κυριε, εις εμέ ο,τι εις σε φαίνεται αρεστόν. Διάταξε να αναλάβουν την ψυχήν μου, δια να απαλλαγώ από το σώμα, και το σώμα τούτο να γίνη χώμα. Διότι είναι ωφελιμώτερον δι' εμέ να αποθάνω παρά να ζω, αφού τόσους ψευδείς χλευασμούς ήκουσα και μεγάλη λύπη έχει καταλάβει την ψυχήν μου. Διάταξε, λοιπόν, να λυτρωθώ δια του θανάτου από την θλίψιν αυτήν και να μεταβώ στον αιώνιον τόπον. Μη αποστρέψης, Κυριε, το πρόσωπόν σου από εμέ. | 6 Κάμε λοιπόν, Κύριε, τώρα καὶ πρὸς ἐμὲ ὅ,τι εἶναι ἀρεστὸν ἐνώπιόν Σου. Δῶσε ἐντολὴν νὰ φύγῃ ἡ ψυχή μου, ὥστε νὰ πεθάνω καὶ νὰ γίνῃ χῶμα τὸ σῶμα μου. Σοῦ τὸ ζητῶ αὐτό, διότι μὲ συμφέρει περισσότερον νὰ πεθάνω παρὰ νὰ ζῶ, ἐπειδὴ ἔχω ἀκούσει εἰς βάρος μου ὕβρεις, ποὺ δὲν στηρίζονται εἰς τὴν ἀλήθειαν, καὶ μὲ ἐκυρίευσε μεγάλη λύπη. Διάταξε νὰ πεθάνω καὶ νὰ γλυτώσω ἀπὸ τὴν θλῖψιν μου αὐτὴν καὶ νὰ πορευθῶ εἰς τὸν τόπον τῆς αἰωνίου κατοικίας μου. Μὴ ἀποστρέψῃς ὠργισμένος τὸ πρόσωπόν Σου ἀπὸ ἐμέ. |
| 7 ᾿Εν τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ συνέβη τῇ θυγατρὶ Ραγουὴλ Σάρρᾳ ἐν ᾿Εκβατάνοις τῆς Μηδίας καὶ ταύτην ὀνειδισθῆναι ὑπὸ παιδισκῶν πατρὸς αὐτῆς, | 7 Κατά την ημέραν εκείνην, η θυγάτηρ του Ραγουήλ η Σαρρα, η οποία έμενεν εις τα Εκβάτανα της Μηδίας, συνέβη να χλευασθή από μερικάς από τας δούλας του πατρός της. | 7 Κατὰ τὴν ἰδίαν δὲ ἡμέραν συνέβη νὰ περιφρονηθῇ καὶ νὰ ὑβρισθῇ ἀπὸ νεαρᾶς ὑπηρετρίας τοῦ πατέρα της καὶ ἡ κόρη τοῦ Ραγουὴλ Σάρρα, ποὺ ἐζοῦσεν εἰς τὰ Ἐκβάτανα τῆς Μηδίας. |
| 8 ὅτι ἦν δεδομένη ἀνδράσιν ἑπτά, καὶ ᾿Ασμοδαῖος τὸ πονηρὸν δαιμόνιον ἀπέκτεινεν αὐτοὺς πρὶν ἢ γενέσθαι αὐτοὺς μετ᾿ αὐτῆς ὡς ἐν γυναιξί. καὶ εἶπαν αὐτῇ· οὐ συνιεῖς ἀποπνίγουσά σου τοὺς ἄνδρας; ἤδη ἑπτὰ ἔσχες καὶ ἑνὸς αὐτῶν οὐκ ὠνομάσθης· | 8 Διότι η Σαρρα είχε δοθή διαδοχικώς ως σύζυγος εις επτά άνδρας, αλλά ο Ασμοδαίος, το πονηρόν πνεύμα, τους εφόνευεν πριν εκείνοι έλθουν εις ένωσιν με αυτήν ως προς σύζυγον. Ελεγαν, δηλαδή, αι δούλαι αύταί προς αυτήν· “δεν εννοείς και δεν συναισθάνεσαι το κακόν, το οποίον κάνεις που γίνεσαι αφορμή να φονεύωνται οι άνδρες; Εως τώρα επτά συζύγους επήρες και ούτε ενός εξ αυτών δεν επήρες το όνομα. | 8 Ὁ λόγος, διὰ τὸν ὁποῖον τὴν ἐχλεύαζαν, ἦτο ὅτι ἐδόθη ὡς σύζυγος εἰς ἑπτὰ ἄνδρας, ἀλλά, πρὶν προλάβουν νὰ ἔλθουν εἰς συζυγικὴν σχέσιν, τὸ πονηρὸν πνεῦμα, ὁ Ἀσμοδαῖος, ἐθανάτωνε τοὺς ἄνδρας της. Τῆς ἔλεγαν συγκεκριμένως: Δὲν συναισθάνεσαι τὸ κακὸν ποὺ κάμνεις, μὲ τὸ νὰ πνίγῃς τοὺς ἄνδρας σου; Ἕως τώρα εἶχες ἑπτὰ ἄνδρας καὶ ὅμως δὲν ἐπῆρες τὸ ὄνομα κανενὸς ἀπὸ αὐτούς. |
| 9 τί ἡμᾶς μαστιγοῖς; εἰ ἀπέθαναν, βάδιζε μετ᾿ αὐτῶν· μὴ ἴδοιμέν σου υἱὸν ἢ θυγατέρα εἰς τὸν αἰῶνα. | 9 Διατί μας μαστιγώνεις; Αφού εκείνοι εφονεύθησαν από το πονηρόν πνεύμα, πήγαινε και συ μαζή των. Ποτέ στον αιώνα τον άπαντα να μη ίδωμεν ιδικόν σου υιόν η θυγατέρα!” | 9 Ἐὰν ἀπέθαναν, ὅπως λέγεις, διατὶ μᾶς τιμωρεῖς καὶ μᾶς μαστιγώνεις; Πήγαινε καὶ σὺ μαζί των εἰς τὸν Ἅδην. Νὰ μὴ ἀξιωθῶμεν ποτέ, εἰς τὸν αἰῶνα τὸν ἅπαντα, νὰ ἀντικρύσωμεν ἰδικόν σου παιδί, υἱὸν ἢ θυγατέρα! |
| 10 ταῦτα ἀκούσασα ἐλυπήθη σφόδρα ὥστε ἀπάγξασθαι. καὶ εἶπε· μία μέν εἰμι τῷ πατρί μου· ἐὰν ποιήσω τοῦτο, ὄνειδος αὐτῷ ἔσται, καὶ τὸ γῆρας αὐτοῦ κατάξω μετ᾿ ὀδύνης εἰς ᾅδου. | 10 Οταν εκείνη ήκουσε τα λόγια αυτά, εκυριεύθη από πολύ μεγάλην λύπην, ώστε εσκέφθη να απαγχονισθή. Εσκέφθη λογικώτερα όμως και είπεν· “εγώ μία και μονογενής θυγάτηρ είμαι στον πατέρα μου. Εάν κάμω αυτό το οποίον εσκέφθην, μεγάλο όνειδος θα πέση επάνω εις αυτόν. Και θα κρημνίσω τα γηρατεία του με πολλήν οδύνην στον άδην”. | 10 Μόλις τὰ ἄκουσε αὐτὰ ἡ Σάρρα, ἐλυπήθη τόσον πολύ, ὥστε ἐσκέφθη νὰ κρεμασθῇ καὶ νὰ αὐτοκτονήσῃ. Εἶπεν ὅμως κατόπιν μέσα της: Εἶμαι μοναχοκόρη. Δὲν ἔχει ἄλλο παιδὶ ὁ πατέρας μου. Ἐὰν κάμω αὐτὸ ποὺ σκέπτομαι καὶ αὐτοκτονήσω, θὰ γίνω αἰτία νὰ κυριευθῇ ἀπὸ ἐντροπὴν καὶ νὰ τὸν ὀνειδίζουν ὅλοι. Ἔτσι θὰ σύρω καὶ θὰ κρημνίσω τὰ γηρατειά του εἰς τὸν Ἅδην μὲ μεγάλον πόνον ψυχῆς. |
| 11 καὶ ἐδεήθη πρὸς τῇ θυρίδι καὶ εἶπεν· εὐλογητὸς εἶ, Κύριε ὁ Θεός μου, καὶ εὐλογητὸν τὸ ὄνομά σου τὸ ἅγιον καὶ ἔντιμον εἰς τοὺς αἰῶνας· εὐλογήσαισάν σε πάντα τὰ ἔργα σου εἰς τὸν αἰῶνα. | 11 Εβγήκεν εις την θύραν της οικίας της, ύψωσεν εις θερμήν προσευχήν τα μάτια της προς τον ουρανόν και είπεν· “Δοξασμένος είσαι, συ, Κυριε ο Θεός μου, και ευλογημένον και δοξασμένον ας είναι το όνομά σου το άγιον στους αιώνας των αιώνων. Ολα τα έργα σου ας αναπέμπουν δόξαν και ύμνον προς σε στον αιώνα. | 11 Ἐστάθη λοιπὸν εἰς τὴν μικρὰν θύραν τοῦ ὑπερώου τῆς οἰκίας της καὶ ἔκαμε προσευχὴν καὶ εἶπεν: Εἶσαι δοξασμένος, Κύριε ὁ Θεός μου, καὶ δοξασμένον εἶναι τὸ Ὄνομά σου τὸ ἅγιον καὶ εὐλογημένον εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἂς Σὲ εὐλογοῦν καὶ ἂς Σὲ δοξάζουν αἰωνίως ὅλα τὰ δημιουργήματά Σου. |
| 12 καὶ νῦν, Κύριε, τοὺς ὀφθαλμούς μου καὶ τὸ πρόσωπόν μου εἰς σὲ δέδωκα· | 12 Και τώρα, Κυριε, στρέφω το πρόσωπόν μου προς σε και προς σε υψώνω τους οφθαλμούς μου. | 12 Καὶ τώρα, Κύριε, ἔχω ὑψώσει πρὸς Σὲ τὰ μάτια μου καὶ τὸ πρόσωπόν μου. |
| 13 εἰπὸν ἀπολῦσαί με ἀπὸ τῆς γῆς καὶ μὴ ἀκοῦσαί με μηκέτι ὀνειδισμόν. | 13 Εσκέφθηκα να αυτοκτονήσω, δια να φύγω από τον κόσμον αυτόν, ώστε να μη ακούω πλέον τους ονειδισμούς αυτούς εις βάρος μου. | 13 Δῶσε ἐντολὴν νὰ φύγω ἐπὶ τέλους ἀπὸ τὴν γῆν αὐτήν, διὰ νὰ μὴ ἀκούω πλέον χλευασμοὺς εἰς βάρος μου. |
| 14 σὺ γινώσκεις, Κύριε, ὅτι καθαρά εἰμι ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας ἀνδρὸς | 14 Συ, Κυριε, γνωρίζεις ότι είμαι καθαρά και αμόλυντος από κάθε αμαρτίαν εξ επαφής με άνδρα. | 14 Γνωρίζεις πολὺ καλὰ Σύ, Κύριε, ὅτι εἶμαι ἁγνὴ καὶ δὲν εἶχα παράνομον σχέσιν μὲ ἄνδρα. |
| 15 καὶ οὐκ ἐμόλυνα τὸ ὄνομά μου οὐδὲ τὸ ὄνομα τοῦ πατρός μου ἐν τῇ γῇ τῆς αἰχμαλωσίας μου. μονογενής εἰμι τῷ πατρί μου, καὶ οὐχ ὑπάρχει αὐτῷ παιδίον, ὃ κληρονομήσει αὐτόν, οὐδὲ ἀδελφὸς ἐγγὺς οὐδὲ ὑπάρχων αὐτῷ υἱός, ἵνα συντηρήσω ἐμαυτὴν αὐτῷ γυναῖκα. ἤδη ἀπώλοντό μοι ἑπτά· ἵνα τί μοι ζῆν; καὶ εἰ μὴ δοκεῖ σοι ἀποκτεῖναί με, ἐπίταξον ἐπιβλέψαι ἐπ᾿ ἐμὲ καὶ ἐλεῆσαί με καὶ μηκέτι ἀκοῦσαί με ὀνειδισμόν. | 15 Δεν εμόλυνα το όνομά μου ούτε το όνομα του πατρός μου εις την χώραν αυτήν της αιχμαλωσίας μου. Γνωρίζεις, Κυριε, ότι είμαι μονογενής θυγάτηρ στον πατέρα μου και δεν έχει αυτός άλλο παιδί, το όποιον θα τον κληρονομήση. Δεν έχει δε άλλον στενόν συγγενή η υιόν στενού συγγενούς του, ώστε να δώσω τον εαυτόν μου εις εκείνον ως σύζυγον. Ως τώρα έχουν χαθή, Κυριε, επτά άνδρες μου. Διατί πλέον να ζω; Εάν δεν είναι αρεστόν εις σέ, Κυριε, να με πάρης από τον κόσμον αυτόν, δώσε εις κάποιον ευμενή διάθεσιν δι' εμέ και να με ελεήση, ώστε να λάβω αυτόν ως σύζυγον, δια να μη ακούω πλέον τους ονειδισμούς αυτούς”. | 15 Δὲν ἀτίμασα τὸ ὄνομά μου, οὔτε τὸ ὄνομα τοῦ πατέρα μου εἰς τὴν χώραν αὐτήν, ὅπου ζῶ ὡς αἰχμάλωτη. Εἶμαι μοναχοκόρη εἰς τὸν πατέρα μου, καὶ δὲν ἔχει ἄλλο παιδί, ἀγόρι, ποὺ νὰ τὸν κληρονομήσῃ. Δὲν ὑπάρχει ἐπίσης κάποιος ἄλλος στενὸς συγγενὴς ἢ υἱός του, διὰ νὰ περιμένω ὥστε νὰ δοθῶ εἰς αὐτὸν ὡς σύζυγος, ὅπως ὁρίζει ὁ Νόμος Σου. Ἤδη μοῦ ἐχάθηκαν ἑπτὰ ἄνδρες. Πρὸς τί λοιπὸν νὰ ζῶ ἐγώ; Ἐὰν ὅμως δὲν σοῦ φαίνεται καλὸν νὰ μὲ θανατώσῃς, δῶσαι ἐντολὴν νὰ μὲ βλέπουν μὲ εὐσπλαγχνίαν καὶ συμπάθειαν καὶ νὰ μὴ ἀκούω πλέον εἰρωνείας καὶ χλευασμούς. |
| 16 Καὶ εἰσηκούσθη προσευχὴ ἀμφοτέρων ἐνώπιον τῆς δόξης τοῦ μεγάλου Ραφαήλ, | 16 Η προσευχή και των δύο, του Τωβίτ και της Σαρρας, έγινε δεκτή ενώπιον του ενδόξου και μεγάλου Ραφαήλ. | 16 Ἔγινε δὲ εὐμενῶς δεκτὴ ἡ προσευχὴ καὶ τῶν δύο, τῆς Σάρρας δηλαδὴ καὶ τοῦ Τωβίτ, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὅπου ἵστατο καὶ ὁ ἔνδοξος μέγας Ἀρχάγγελος Ραφαήλ. |
| 17 καὶ ἀπεστάλη ἰάσασθαι τοὺς δύο, τοῦ Τωβὶτ λεπίσαι τὰ λευκώματα καὶ Σάρραν τὴν τοῦ Ραγουὴλ δοῦναι Τωβίᾳ τῷ υἱῷ Τωβὶτ γυναῖκα καὶ δῆσαι ᾿Ασμοδαῖον τὸ πονηρὸν δαιμόνιον, διότι Τωβίᾳ ἐπιβάλλει κληρονομῆσαι αὐτήν. ἐν αὐτῷ τῷ καιρῷ ἐπιστρέψας Τωβὶτ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ καὶ Σάρρα ἡ τοῦ Ραγουὴλ κατέβη ἐκ τοῦ ὑπερῴου αὐτῆς. | 17 Απεστάλη παρά του Θεού εκ του ουρανού ο Ραφαήλ, δια να εκπληρώση τα αιτήματα και των δύο. Του μεν Τωβίτ να θεραπεύση τα λευκώματα των οφθαλμών του, και να καθαρίση αυτούς από τα λέπια, εις δε την Σαρραν, την θυγατέρα του Ραγουήλ, να δώση ως σύζυγον τον Τωβίαν τον υιόν του Τωβίτ, και να δέση το κακοποιόν πνεύμα, τον Ασμοδαίον. Αλλωστε στον Τωβίαν ήτο δίκαιον να δοθή ως σύζυγος και κληρονομία η Σαρρα. Κατά την αυτήν ώραν ο μεν Τωβίτ επέστρεψε και εισήλθεν εις την οικίαν του, η δε Σαρρα, η κόρη του Ραγουήλ, κατέβη από το υπερώον της. | 17 Καὶ ἀπεστάλη ὁ Ραφαὴλ διὰ νὰ θεραπεύσῃ καὶ βοηθήσῃ καὶ τοὺς δύο. Ἀποστολή του ἦτο νὰ βγάλῃ σὰν λέπια τὰ λευκώματα τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ Τωβὶτ καὶ νὰ δώσῃ ὡς σύζυγον εἰς τὸν Τωβίαν, τὸν υἱὸν τοῦ Τωβίτ, τὴν κόρην τοῦ Ραγουὴλ Σάρραν. Ἀποστολὴ τοῦ Ραφαὴλ ἐπίσης ἦτο νὰ ἐμποδίσῃ τὸ πονηρὸν δαιμόνιον, τὸν Ἀσμοδαῖον, διὰ νὰ μὴ θανατώσῃ καὶ τὸν Τωβίαν, ὅπως τοὺς ἄλλους συζύγους τῆς Σάρρας, διότι ἦτο σχέδιον καὶ θέλημα Θεοῦ νὰ κληρονομήσῃ τὴν Σάρραν ὁ Τωβίας. Καὶ ἀφοῦ ἐτελείωσαν τὴν προσευχήν των, ὁ μὲν Τωβίτ, ποὺ ἦτο εἰς τὴν Νινευῆ (ἢ εἰς τὰ Σοῦσα), ἐστράφη καὶ ἐμβῆκεν εἰς τὸ σπίτι του, ἡ δὲ Σάρρα, ἡ κόρη τοῦ Ραγουήλ, ποὺ εὑρίσκετο εἰς τὰ Ἐκβάτανα, κατέβη ἀπὸ τὸ ὑπερῶον, ὅπου προσηύχετο, καὶ ἐμβῆκε καὶ αὐτὴ εἰς τὸ σπίτι της. |
