Αὐτό εἶναι τό βιβλίο τοῦ ἀνθρώπου «ὑπό τόν ἥλιον», πού σκέφτεται γιά τή ζωή. Εἶναι τό καλύτερο πού ἔχει νά κάνει ὁ ἄνθρωπος, πού γνωρίζει ὅτι ὑπάρχει ἕνας ἅγιος Θεός ὁ Ὁποῖος μία μέρα θά φέρει τό κάθε τι σέ κρίση. Οἱ φράσεις κλειδί εἶναι : «ὑπό τόν ἥλιον», «ἐγνώρισα», «εἶπα ἐν τῇ καρδίᾳ μου». Τό βιβλίο ἐξετάζει κάτω ἀπό θεία ἔμπνευση τά πρόσκαιρα, ἀλλά τά συμπεράσματα καί οἱ κρίσεις εἶναι ἀνθρώπινες. Τό ὅτι τά συμπεράσματα αὐτά, εἶναι ἁπλῶς καί μόνο γιά νά δείξουν τήν «ματαιότητα» τοῦ νά ἀφιερώσει κανείς τή ζωή του στά ἐπίγεια, ἐν ὄψει μάλιστα τῆς κρίσεως, εἶναι σ’ ὅλο τό βιβλίο σαφές. Ὡστόσο τό «τέλος τῆς ὅλης ὑποθέσεως» (ιβ΄ 13) εἶναι τό καλύτερο πού μπορεῖ νά κάνει ὁ ἄνθρωπος ὑπό τό Νόμο, μακρυά ἀπό τή λύτρωση καί χωρίς νά περιμένει τό Εὐαγγέλιο.

Τό βιβλίο χωρίζεται σέ πέντε μέρη:

I. Τό θέμα, α΄ 1-3.
II. Ἡ ἀνάπτυξη τοῦ θέματος, α΄ 4-γ΄ 22.
III. Τό θέμα ἐρευνᾶται ὑπό τό φῶς τῶν ἀνθρωπίνων θλίψεων, ὑποκρισιῶν, ἀβεβαιότητος, πτωχείας καί πλούτου, δ΄ 1-ι΄ 20.
IV. Τό καλύτερο δυνατό πρᾶγμα γιά τόν φυσικό ἄνθρωπο, μακρυά ἀπό τόν Θεό, ια΄ 1 –ιβ΄ 12.
V. Τό καλύτερο δυνατό, πρᾶγμα, γιά τόν ὑπό Νόμον ἄνθρωπο, ιβ΄ 13, 14.