Συγγραφέας: Ὁ Συγγραφέας τοῦ δευτέρου Εὐαγγελίου, ὁ Μᾶρκος, ὀνομαζόμενος καί Ἰωάννης, ἤταν γιός μιᾶς ἀπό τίς Μαρίες πού ἀναφέρει ἡ Καινή Διαθήκη καί ἀνεψιός τοῦ Βαρνάβα. Ἦταν ἐπίσης ἕνας συνεργάτης τῶν Ἀποστόλων καί τό ὄνομά του ἀναφέρεται στά γραπτά τοῦ Παύλου καί τοῦ Λουκᾶ (Πράξεων ιβ΄ 12, 25, ιε΄ 37, 39, Πρός Κολοσσαεῖς δ΄ 10, Β΄ Πρός Τιμόθεο δ΄11, Πρός Φιλήμονα 24).

Ἡ χρονολογία συγγραφῆς τοῦ κατά Μᾶρκον Εὐαγγελίου ἔχει τοποθετηθεῖ μεταξύ τοῦ 57 καί 63 μ. Χ.

Θέμα: Τό κύριο χαρακτηριστικό καί ὁ σκοπός τοῦ βιβλίου αὐτοῦ διακρίνεται ἀπό τό περιεχόμενό του. Μέσα σ’ αὐτό ὁ Ἰησοῦς παρουσιάζεται ὡς μέγας Ἐργάτης, ἐκτελῶν ἔργα μεγάλα, παρά σάν ὁ μοναδικός Διδάσκαλος. Εἶναι τό Εὐαγγέλιο πού φανερώνει τόν Ἰησοῦ ὡς «τόν δοῦλον τόν Βλαστόν» τοῦ Κυρίου (Ζαχαρίου γ΄ 8), ὅπως ὁ Ματθαῖος Τόν παρουσιάζει σάν «τόν Βλαστόν στόν Δαβίδ» (Ἱερεμίου λγ΄ 15).

Παντοῦ διακηρύσσεται ὁ χαρακτήρ τοῦ Δούλου - τοῦ ὑπηρέτου – τοῦ ἐνσαρκωθέντος Υἱοῦ. Τό ἐδάφιο – κλειδί βρίσκεται στό ι΄ 45· «Διότι ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου δέν ἦλθε διά νά ὑπηρετηθεῖ, ἀλλά γιά νά ὑπηρετήσει». Ἡ χαρακτηριστική λέξη εἶναι «εὐθύς», λέξη πού χαρακτηρίζει τόν ὑπηρέτη. Γενεαλογία δέν μᾶς δίδεται, γιατί ποιός ἐνδιαφέρεται γιά τή γενεαλογία ἑνός ὑπηρέτου; Ὁ ξεχωριστός χαρακτήρας τοῦ Χριστοῦ πού μᾶς δίνεται στό Εὐαγγέλιο τοῦ Μάρκου, εἶναι αὐτός τοῦ Φιλιππησίους β΄ 6-8.

Ἀλλά αὐτός ὁ ταπεινός Ὑπηρέτης, ἦταν Ἐκεῖνος πού ἄν καί ἐκένωσε τόν ἑαυτό Του ἀπό «τήν μορφήν Θεοῦ» γιά νά λάβει «μορφή δούλου», ἦταν «Θεός ἰσχυρός» (Ἠσαΐου θ΄ 6), καθώς ὁ Μᾶρκος ἐντελῶς ξεχωριστά τό διακηρύττει (α΄ 1) καί συνεπῶς μεγάλα ἔργα συνώδευαν καί ἔδιναν αὐθεντία στή διακονία Του. Καθώς ἁρμόζει, λοιπόν, σέ Ὑπηρέτου – Εὐαγγέλιο, εἶναι ἕνα Εὐαγγέλιο ἔργων παρά λόγων.

Ἡ καλύτερη προετοιμασία τῆς καρδιᾶς γιά τή μελέτη τοῦ κατά Μᾶρκον, εἶναι ἡ μετά προσευχῆς ἀνάγνωση τῶν Ἠσαΐου μβ΄ 1-22, ν΄ 4-11, νβ΄ 13-νγ΄ 12, Ζαχαρίου γ΄ 8, Φιλιππησίους β΄ 5-8.

Τό κατά Μᾶρκον χωρίζεται σέ πέντε κύρια μέρη:

Ι. Ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Ὑπηρέτου – Υἱοῦ, α΄ 1-11.
ΙΙ. Ὁ Ὑπηρέτης –Υἱός δοκιμάζεται ὡς πρός τήν πιστότητά Του, α΄ 12-13.
ΙΙΙ. Ὁ Ὑπηρέτης – Υἱός στό ἔργο, α΄ 14-ιγ΄ 37.
IV. Ὁ Ὑπηρέτης –Υἱός «ὑπήκοος μέχρι θανάτου», ιδ΄ 1-ιε΄ 47.
V. Ἡ ὑπηρεσία τοῦ ἀναστημένου Ὑπηρέτου – Υἱοῦ, ὁ Ὁποῖος τώρα ἀνυψοῦται καί Τοῦ δίνεται πᾶσα ἐξουσία, ιστ΄ 1-20.

Τά γεγονότα πού ἀναφέρονται σ’ αὐτό τό βιβλίο καλύπτουν περίοδο 7 ἐτῶν.