Εἶναι πολύ πιθανό ὅτι ὁ Προφήτης Ἀββακούμ προφήτευσε τά τελευταῖα χρόνια τοῦ Ἰωσία. Γιά τό πρόσωπο τοῦ προφήτη τίποτε σχεδόν δέν εἶναι γνωστό. Μᾶς ἀποκαλύπτει ἐν τούτοις τόν χαρακτῆρα τοῦ Θεοῦ, κατά ἕναν ὅλως διόλου ξεχωριστό τρόπο. Μόνος αὐτός ἀπό τούς προφῆτες, ἐνδιαφέρεται πιό πολύ νά διαφυλαχθεῖ ἡ ἁγιότης τοῦ Θεοῦ, παρά νά ἐκφύγει ὁ Ἰσραήλ τήν τιμωρία. Τό βιβλίο τοῦ Ἀββακούμ γραμμένο μόλις τήν παραμονή τῆς αἰχμαλωσίας, δίνει μ’ ἐμφατικό τόνο τή μαρτυρία αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ ἐναντίον τῆς εἰδωλολατρείας καί τοῦ πανθεϊσμοῦ.

Τό βιβλίο μπορεῖ νά χωριστεῖ σέ πέντε μέρη:
I. Ἡ ἀμηχανία τοῦ Ἀββακούμ ἐν ὄψει τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ λαοῦ καί τῆς σιωπῆς τοῦ Θεοῦ, α΄ 1-4. Ἱστορικῶς αὐτό ἦταν ἡ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ, λόγῳ τῆς ματανοίας τοῦ Ἰωσία, (Δ΄ Βασιλειῶν κβ΄ 18-20).
II. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ στήν ἀπορία τοῦ προφήτη, α΄ 5-11.
III.Ἔχοντας ὁ προφήτης αὐτή τήν ἀπάντηση, προφέρει τή μαρτυρία τοῦ Θεοῦ, α΄ 12-17, ὅμως ἀναμένει περαιτέρω ἀπαντήσεις, β΄ 1.
IV. Στόν προφήτη πού ἔτσι προσδοκᾶ ἔρχεται ἡ ἀπάντηση μιᾶς ὁράσεως, β΄ 2-10.
V. Ὅλα κλείνουν μέ τόν ἔξοχο ψαλμό τῆς Βασιλείας.

Τό ὅλο βιβλίο τοῦ Ἀββακούμ διατυπώνει τό ἐρώτημα στό ὁποῖο καί ἀπαντάει, τοῦ πῶς ὁ Θεός μπορεῖ νά εἶναι συνεπής στόν Ἑαυτό Του, ἐνῶ ἐπιτρέπει τό κακό νά ὑπάρχει.

Ὁ Προφήτης νόμιζε ὅτι ἡ ἁγιότης τοῦ Θεοῦ, δέν θά Τοῦ ἐπέτρεπε νά συναλλαγεῖ μέ τόν ἀσεβῆ Ἰσραήλ. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀναγγελία εἰσβολῆς τῶν Χαλδαίων (α΄ 6) καί μία παγκόσμια διασπορά (α΄ 5). Ὅμως ὁ Θεός δέν εἶναι μόνο ὀργή. «Ἀρέσκεται εἰς τό ἔλεος» (Μιχαίου ζ΄ 18) καί δέν ξεχνᾶ τίς ἀπαντήσεις Του στίς ἀπορίες τοῦ προφήτη Του, νά τίς διανθίσει μέ τίς μεγάλες Του ὑποσχέσεις, α΄ 5, β΄ 3, 4, 14, 20.