Ο Άγιος Ιωσήφ έζησε στα χρόνια του βασιλιά Λέοντα Ε' του εικονομάχου (813 - 820 μ.Χ.) και ήταν γιος γονέων ευσεβών του Φωτεινού και της Θεοκτίστης, αδελφός του δε ήταν ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης. Λόγω της αξιέπαινης ζωής του, εκλέχτηκε Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. Αφού αρχιεράτευσε για αρκετό χρονικό διάστημα, επανήλθε στην Κωνσταντινούπολη με βασιλική προσταγή. Παρουσιάστηκε στο βασιλιά και με θάρρος ομολόγησε πως σέβεται και τίμα τις άγιες εικόνες. Τότε, μετά από διάφορες κακοπάθειες και φυλακίσεις, εξορίστηκε σε κάποιο νησί. Κατόπιν ο δυσεβής βασιλιάς Θεόφιλος, έκανε να δοκιμάσει ο Ιωσήφ σκληρότερες κακοπάθειες και σκοτεινότερες φυλακές. Έτσι μέσα στην πείνα και τη δίψα, και τις διάφορες θλίψεις, έφυγε για την αιώνια ζωή το 832 μ.Χ.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Εἰκὼν πέλων ἔμψυχος, τῶν ἱερῶν ἀρετῶν, Εἰκόνα τὴν ἄχραντον, τοῦ Ζωοδότου Χριστοῦ, τιμᾶν ἀνεκήρυξας, ὅθεν ὁμολογίας, διαπρέψας ἀγώσιν, ὤφθης Θεσσαλονίκης, Ἰωσὴφ Ποιμενάρχης, διὸ σὲ ὁ Δεσπότης τῶν ὅλων ἐδόξασε.
