Άνηκε στο χορό των 70 αποστόλων και ακολούθησε σε μερικές περιοδείες τον απόστολο Παύλο. Εκτιμώντας δε αυτός τη διδακτική ικανότητα του Αριστόβουλου, καθώς και τα διοικητικά του χαρίσματα που συνοδεύονταν με γνήσιο ζήλο για την πίστη, τον έκανε επίσκοπο της Βρετανίας, «της νυν Εγκλιτέρας, Σκωτίας και Ιβερνίας». Οι τότε κάτοικοι της, ήταν εντελώς απολίτιστοι και βάρβαροι, προσκολλημένοι τυφλά στις χυδαίες και ανόητες δεισιδαιμονίες τους. Γι΄ αυτό, το έργο του Αριστόβουλου, συνάντησε μεγάλη αντίσταση. Πολλές φορές κινδύνευσε η ζωή του, υπέφερε δε αμέτρητα βάσανα και θλίψεις. Αλλά η θεία χάρη, δεν άφησε χωρίς αποτέλεσμα τις προσπάθειες του. Αρκετοί από τους κατοίκους πίστεψαν στο Χριστό, και στα άγρια εκείνα μέρη ιδρύθηκε χριστιανική Εκκλησία. Αυτή καλλιεργώντας με άγρυπνη επιμέλεια και επεκτείνοντας με ακούραστη φιλοπονία πέθανε ο άγιος Αριστόβουλος, σ' όλα αντάξιος του αδελφού του και Αποστόλου επίσης Βαρνάβα. (Η μνήμη του επαναλαμβάνεται και την 31η Οκτωβρίου, μαζί με τους αποστόλους Στάχυ, Απέλλη, Αμπλίο, Ουρβανό και Νάρκισσο εκ των 70).
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τὴν κιθάραν τοῦ Πνεύματος τὴν ἑξάχορδον, τὴν μελωδήσασαν κόσμω τᾶς ὑπὲρ νοῦν δωρεᾶς ὡς ἐκφάντορας Χριστοῦ ἀνευφημήσωμεν, Στάχυν, Ἀμπλίαν, Ἀπελλῆν, σὺν Ναρκίσσω, Οὐρβανὸν καὶ Ἀριοτόβουλον ἅμα ὡς γὰρ Ἀπόστολοι θεῖοι, χάριν αἰτοῦνται ταὶς ψυχαὶς ἠμῶν.
