ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΠΡΑΞΙΣ
ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ
ΚΑΤΑΤΑΞΕΩΣ ΕΙΣ ΤΟ ΑΓΙΟΛΟΓΙΟΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΥ
ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΦΡΕΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ.
ΣΥΝΕΔΡΙΑ Ν΄/ 11-9-2009.
Ἡ τῶν Ἱεροσολύμων Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, τεθεμελιωμένη ἐπί τοῦ θεοῤῥύτου αἵματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ κενωθέντος ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ ὑπέρ ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν καί σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἐκαρποφόρησεν εἰς τούς κόλπους αὐτῆς μάρτυρας, οἱ ὁποῖοι τό αἷμα αὐτῶν ἐξέχεαν ὡς προσφοράν καί ἀντίδοσιν εὐγνωμοσύνης καί ἀγάπης τῷ ἑκουσίως ὑπέρ αὐτῶν Σταυρωθέντι καί ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντι.
Πρῶτος τῶν μαρτύρων τούτων τυγχάνει ὁ πρωτομάρτυς καί ἀρχιδιάκονος Στέφανος, ὅστις, κατά μίμησιν τοῦ Σωτῆρος αὐτοῦ, ἐτελειώθη, προσευχόμενος ὑπέρ τῶν λιθοβολούντων αὐτόν (Πράξ. 7, 60). Τοῦτον ἠκολούθησεν ὁ ἅγιος Ἰάκωβος, υἱός Ζεβεδαίου καί ἀδελφός τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, τόν ὁποῖον «Ἡρώδης ὁ βασιλεύς ἀνεῖλε μαχαίρῃ». (Πράξ. 12, 1-2). Μετ’ αὐτόν ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, πρῶτος ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, ἐκρημνίσθη ὑπό τῶν ἀρνουμένων τόν Κύριον ἀπό τοῦ πτερυγίου τοῦ ναοῦ τοῦ Σολομῶντος καί ἐτελειώθη, προσευχόμενος ὑπέρ τῶν διωκτῶν αὐτοῦ. Ἐπί τά ἴχνη τούτου ἐπορεύθη ὁ συγγενής αὐτοῦ καί διάδοχος εἰς τόν Θρόνον, Συμεών ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων, ὁ ἐπί Τραϊανοῦ εἰς Πέλλαν τῆς Ὑπεριορδανίας καταβασανισθείς καί σταυρωθείς εἰς ἡλικίαν τῶν ἑκατόν καί εἴκοσιν ἐτῶν.
Ἡ ἀποστολική περίοδος τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων σεμνύνεται διά τούς τέσσαρας τούτους λαμπρούς νοερούς ἀδάμαντας αὐτῆς, οὐχ ἧττον ὅμως καί ἡ μεταποστολική τοιαύτη ἐπί τοῦ ἀπηνοῦς διωγμοῦ τοῦ Διοκλητιανοῦ σεμνύνεται διά τόν Ἱεροσολυμίτην ἀποκεφαλισθέντα μάρτυρα Προκόπιον, τούς ἐν Γάζῃ μαρτυρήσαντας Τιμόθεον, Ἀγάπιον καί Θέκλαν, τόν ἱδρυτήν τῆς ἐν Καισαρείᾳ Βιβλιοθήκης ἀποκεφαλισθέντα μάρτυρα Πάμφιλον, τούς ἐν Ἀσκάλωνι ἀποκεφαλισθέντας Πρόμον καί Ἠλίαν, τόν ἐν Ἰαμνείᾳ Παῦλον καί ἄλλους ἀληθῶς καί θαυμαστῶς πολλούς, ἀνηλεῶς βασανισθέντας καί μαρτυρικῶς τελειωθέντας εἰς πάσας σχεδόν τάς πόλεις τῆς Ἁγίας Γῆς, περί «ὧν ἐπιλείψει ἡμᾶς ὁ χρόνος διηγουμένους». ( Ἑβρ. 11, 33).
Εἰς τήν σεπτήν χορείαν τῶν μαρτύρων τούτων τῶν πρώτων αἰώνων τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, οἵτινες ἠρνήσαντο ἀπαρνήσασθαι Χριστόν, ἀνήκουν καί ὅσοι εἰς τούς ἀκολουθήσαντας αἰῶνας διά Χριστόν καί τήν ἀλήθειαν καί ἀκεραιότητα τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως κατεδιώχθησαν, οἷον ὁ εἰς Περσίαν μετά τοῦ τιμίου Σταυροῦ ἀπαχθείς ἀοίδιμος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Ζαχαρίας καί οἱ ἐν τῇ Μονῇ τοῦ ἁγίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου ὑπό τῶν Περσῶν ἀναιρεθέντες Πατέρες.
Εἰς τό ἱερόν σύνταγμα τούτων τάσσονται καί ὅσοι ἐκ τοῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων μοναχῶν ἠγωνίσθησαν καί τήν ψυχήν αὐτῶν ἔθεσαν ὑπέρ τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, τῶν ἁπτῶν τούτων μαρτυρίων καί τεκμηρίων τῆς ἐπί γῆς ἐνδημίας τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, οἷον ὁ περιβόητος ἐπ’ ἀρετῇ καί ἁγιότητι Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Λεόντιος.
Εἷς τούτων τυγχάνει καί ὁ ἐν τοῖς καθ’ ἡμᾶς χρόνοις βιώσας, ἀείμνηστος Ἁγιοταφίτης Ἀρχιμανδρίτης Φιλούμενος, καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ.
Οὗτος ἐξ Ὀροῦντος τῆς ἁγιοτόκου νήσου Κύπρου καταγόμενος, ἀφίχθη εἰς Ἱεροσόλυμα εἰς νεαράν ἡλικίαν, ἔχων ἐν ἑαυτῷ τήν παρά τῶν εὐσεβῶν καί πολυτέκνων γονέων αὐτοῦ παιδείαν καί νουθεσίαν Κυρίου καί τήν ἐν τῇ ἱερᾷ Μονῇ Σταυροβουνίου μοναχικήν δοκιμήν. Φοιτῶν εἰς τήν Πατριαρχικήν Σχολήν, διεκρίνετο ἐπί ἐπαινετῇ ἐπιμελείᾳ καί χρηστοῖς ἤθεσι. Ἀποφοιτήσας αὐτῆς, ἐνεδύθη τό μοναχικόν σχῆμα, ἐντασσόμενος εἰς τό μοναστικόν Τάγμα τῶν Σπουδαίων μοναχῶν, φυλάκων τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὡς μοναχός ἐζήλου τούς τρόπους τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι ἀκρίβειαν ἐν ταῖς καθ’ ἡμέραν κατ’ ἰδίαν προσευχαῖς καί ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀκολουθίαις, ἄκραν ἐγκράτειαν, νηστείαν καί λιτότητα. Κληθείς εἰς τό ἀξίωμα τῆς ἱερωσύνης ὑπό τῆς Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν καί δεχθείς αὐτό, κατέδειξεν ἑαυτόν πιστόν οἰκονόμον τῶν μυστηρίων τοῦ Χριστοῦ εἰς τάς ἀνατεθείσας αὐτῶ ποικίλας προσκυνηματικάς καί ποιμαντικάς διακονίας, ὡς αὐτῆς τοῦ ἡγουμένου τῆς ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἐν Τιβεριάδι, ἡγουμένου τῆς ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ ἐν Ἰόππῃ, ἡγουμένου τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἀρχαγγέλων, Διευθυντοῦ τοῦ Οἰκοτροφείου τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς, ἡγουμένου τῆς ἱερᾶς Μονῆς τοῦ ἁγίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου καί τοῦ Προφήτου Ἠλιού, Τυπικάρη ἐν τῷ μοναστηριακῷ ναῷ τῶν ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, ἡγουμένου τῆς ἐν Ραμάλλᾳ ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος καί ἐν τέλει ἡγουμένου τῆς ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ ἐν Νεαπόλει τῆς Σαμαρείας.
Τήν διακονίαν ταύτην τῆς «πηγῆς τοῦ Ἰακώβ» (Ἰω. 4, 6) «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» (Ἰω. 4, 23) ἐπετέλει, στοιχῶν τῇ παρ’ αὐτῇ ὑπό τοῦ Κυρίου ῥηθείσῃ ἐντολῇ «πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν». (Ἰω. 4, 24). Ἀπειλούμενος ὑπό κατά καιρούς ἐμφανιζομένου ἀλλοδόξου πεφανατισμένου ἐπισκέπτου, ἵνα ἐγκαταλείψῃ τό προσκύνημα, μηδόλως ὑπέκυπτε.
Εἰς τό παρεκκλήσιον τοῦ Φρέατος εὑρισκόμενος καί τήν εἰθισμένην αὐτῷ ἑσπερινήν ἀκολουθίαν ἐπιτελῶν, τό ἑσπέρας τῆς 16ης/29ης Νοεμβρίου τοῦ σωτηρίου ἔτους 1979, ἐδέχθη ὕπουλον καί βιαίαν ἐπίθεσιν, φθόνῳ τοῦ μισοκάλου δαίμονος, ὑπό τοῦ ἀπειλοῦντος αὐτόν ἀνοσίου ἀνδρός, ὅστις διά πελέκεως ἤνοιξε βαθεῖαν σχισμήν εἰς τό μέτωπον αὐτοῦ, ἀπέκοψεν αὐτῷ τούς δακτύλους τῆς δεξιᾶς χειρός, δραπετεύων δέ ἐξεσφενδόνισε χειροβομβίδα καί ἀπετελείωσεν αὐτόν.
Τά θραύσματα τῆς χειροβομβίδος ἄφησαν ξύσματα καί αἱ σταγόνες τοῦ αἵματος αὐτοῦ ἄφησαν τά ἴχνη καί τά στίγματα αὐτῶν ὁρατά ἄχρι τῆς σήμερον ἐπί τῶν τοίχων τοῦ παρεκκλησίου τοῦ Φρέατος εἰς μνημόσυνον αἰώνιον τοῦ μαρτυρίου αὐτοῦ, ἐπιστέψαντος τήν ὁσιακήν ζωήν αὐτοῦ. Ὡς ἡ ζωή αὐτοῦ οὕτω καί ὁ θάνατος αὐτοῦ ἦτο μία ὁμολογία πίστεως, ὁμολογία αἵματος, εἰς τόν τόπον ἐπί τοῦ ὁποίου ὁ Κύριος εἰς τήν Σαμαρείτιδα, λέγουσαν «οἶδα ὅτι ἔρχεται Μεσσίας, ὁ λεγόμενος Χριστός» (Ἰω. 4, 25), ἀπεκάλυψεν Ἑαυτόν ἀπεριφράστως, λέγων αὐτῇ «ἐγώ εἰμι, ὁ λαλῶν σοι» (Ἰω. 4, 26). Διά τοῦ μαρτυρίου αὐτοῦ οὗτος ἐγένετο συμμάρτυς Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος καί τῶν υἱῶν καί τῶν ἀδελφῶν αὐτῆς, διό καί νοτίως τοῦ ἐπ’ ὀνόματι αὐτῆς κεντρικοῦ ναοῦ τούτου ἐπαξίως ἀφιερώθη αὐτῷ παρεκκλήσιον ἐπ΄ ὀνόματι αὐτοῦ, ἐν ᾧ καί τό σεπτόν αὐτοῦ λείψανον μετακομισθέν ἐπαναπαύεται ὡς πηγή δυνάμεως καί ἰάσεων τοῖς ἐν πίστει καί εὐλαβείᾳ τιμῶσιν αὐτό. Ἐγένετο δέ συμμάρτυς καί τοῦ ἐκ τῆς πόλεως τῆς Νεαπόλεως καταγομένου ἁγίου Ἰουστίνου, τοῦ φιλοσόφου καί μάρτυρος, πρός τιμήν τοῦ ὁποίου τό ἕτερον βόρειον παρεκκλήσιον.
Τοῦτον μετά τήν μαρτυρικήν τελευτήν αὐτοῦ καί διά σημείων μαρτυρηθέντα τοῖς ἀνθρώποις ὑπό τοῦ Θεοῦ καί εἰς τάς συνειδήσεις πολλῶν ἐκ τῶν τιμίων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας καθιερωθέντα ἤδη ὡς ἱερομάρτυρα, συγκατατάσσομεν ἐπισήμως σήμερον μετά συμπλήρωσιν τριακονταετίας ἀπό τῆς ἡμέρας τοῦ μαρτυρίου αὐτοῦ, συνῳδά τῇ ἀποφάσει τῆς Συνεδρίας Ν’ / 11-9-2009 τῆς περί Ἡμᾶς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, εἰς τάς δέλτους τοῦ συναξαρίου αὐτῆς, ἵνα ἑορτάζηται ὡς νέος ἱερομάρτυς ἐν τῇ ἡμέρᾳ τοῦ μαρτυρίου αὐτοῦ, 16ῃ/29ῃ Νοεμβρίου ἑκάστου ἔτους, πρός ὄφελος ψυχῶν καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι ἁγίου Θεοῦ ἡμῶν.
Τό ἱερόν ἐκκλησιαστικόν γεγονός τοῦτο κοινοποιοῦμεν σήμερον παντί τῷ πληρώματι τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας καί ταῖς κατά τόπους ἀδελφαῖς Ὀρθοδόξοις Ἐκκλησίαις, πρός ἑορτασμόν αἰώνιον ἐφεξῆς τῆς μνήμης τοῦ νέου ἱερομάρτυρος Φιλουμένου, οὗ ταῖς πρεσβείαις εὕροιμεν χάριν καί ἔλεος, ἵνα ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ ἀναπέμπομεν δόξαν καί αἶνον τῷ ἐνδοξαζομένῳ ἐν τοῖς ἁγίοις Αὐτοῦ Τριαδικῷ Θεῷ ἡμῶν.
Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ‚ϐθʹ Σεπτεμβρίου ια’
ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’
Πατριάρχης Ἱεροσολύμων
Ὁ Μητροπoλίτης Καισαρείας κ. Βασίλειος
Ὁ Μητροπολίτης Πτολεμαΐδος κ. Παλλάδιος
Ὁ Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος
Ὁ Μητροπολίτης Ἐλευθερουπόλεως κ. Χριστόδουλος, Γέρων Δραγουμᾶνος
Ὁ Μητροπολίτης Φιλαδελφείας κ. Βενέδικτος
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀβήλων κ. Δωρόθεος
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Θαβωρίου Μεθόδιος
Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Κελαδίων, Γέρων Καμαράσης
Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἰουστῖνος
Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Θεοδώρητος
Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἱλαρίων
Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Τιμόθεος
Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Εὐδόκιμος
Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Δημήτριος, Γραμματεύς τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου
Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Γαλακτίων
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, Γέρων Ἀρχιγραμματεύς
Πηγή: Πύλη Εἰδησεογραφίας Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων
