Οι Όσιοι Πατέρες Ρωμύλος, Ρωμανός, Νέστωρ, Σισώης, Γρηγόριος, Νικόδημος και Κύριλλος κατάγονταν από την Σερβία και ήσαν μαθητές του Οσίου Γρηγορίου του Σιναΐτου, όταν αυτός επισκέφθηκε την χώρα τους το 1326 μ.Χ. Ανεδείχθησαν οι διδάσκαλοι του ησυχασμού με κέντρο τη μονή Ραβάνιτσα, αλλά κήρυξαν στο Κόσοβο, τη Βοσνία και άλλα σερβικά εδάφη.
Ο Όσιος Ρωμύλος γεννήθηκε στο Βιδίνιο από πατέρα που καταγόταν από την Ελλάδα και μητέρα από τη Βουλγαρία. Σε νεαρή ηλικία έγινε μοναχός στη μονή της Υπεραγίας Θεοτόκου της Ζαγοράς και έλαβε το όνομα Ρωμαίος. Ασκήτεψε σε σπήλαιο κοντά στη μονή Ραβάνιτσα και έλαβε το μεγάλο και αγγελικό σχήμα με το όνομα Ρωμύλος. Κοιμήθηκε με ειρήνη και τα ιερά λείψανά του είναι αποθησαυρισμένα στη μονή Ραβάνιτσα.
Οι Όσιοι Ρωμαίος και Νέστωρ ήσαν αδέλφια και ασκήτεψαν θεοφιλώς. Κοιμήθηκαν με ειρήνη και τα ιερά λείψανά τους φυλάσσονται με ευλάβεια στην πόλη Ντγιούνις της Σερβίας.
Ο Όσιος Σισώης έζησε ως μοναχός στη μονή Χιλανδαρίου του Αγίου Όρους και διετέλεσε ηγούμενος αυτής. Κοιμήθηκε με ειρήνη.
Ο Όσιος Ζωσιμάς ασκήτεψε θεοφιλώς ως μοναχός στο χωριό Τούμαν της Σερβίας. Μία ημέρα, όταν ο Μίλος Όμπιλιτς, Σέρβος ήρωας, που νίκησε τους Τούρκους στη μάχη του Κοσόβου το 1389 μ.Χ., και ελευθέρωσε τη Σερβία για εβδομήντα και πλέον έτη, είχε πάει για κυνήγι, φόνευσε, κατά λάθος, με βέλος τον Όσιο Ζωσιμά. Στη θέση όπου ο Όσιος πέθανε, ο Μίλος ανήγειρε μονή, στην οποία μέχρι σήμερα φυλάσσεται άφθορο το ιερό λείψανο του Οσίου.
Ο Όσιος Γρηγόριος, ο επικαλούμενος «Ειρηνικός», αλλά και «Νέος», για να διακρίνεται από τον μεγάλο διδάσκαλό του Όσιο Γρηγόριο τον Σιναΐτη, ασκήτεψε στο Άγιον Όρος και ίδρυσε τη μονή του Οσίου Γρηγορίου. Κοιμήθηκε με ειρήνη και τα ιερά λείψανά του βρίσκονται στη μονή Γκορνγιάκ της Σερβίας και τη μονή του Οσίου Γρηγορίου. Η Εκκλησία τιμά την μνήμη του Οσίου Γρηγορίου, επίσης, στις 7 Δεκεμβρίου.
Ο Όσιος Νικόδημος γεννήθηκε από πατέρα που καταγόταν από την Ελλάδα και μητέρα από την Σερβία. Έγινε μοναχός σε νεαρή ηλικία και ανέλαβε το 1375 μ.Χ. την εκκλησιαστική αποστολή για την αποκατάσταση των ειρηνικών σχέσεων μεταξύ των Εκκλησιών Κωνσταντινουπόλεως και Σερβίας.
Η Αρχιεπισκοπή Πεκίου είχε μέν εσωτερική αυτονομία, διατελούσε όμως υπό την εποπτεία του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. Η εξάρτηση αυτή έπαυσε στα μέσα του 14ου αιώνος, όταν ακριβώς ο ηγεμόνας των Σέρβων Στέφανος Δουσάν εξέτεινε το κράτος αυτού και ίδρυσε το μέγα Σερβικό κράτος. Έτσι ανηγόρευσε τον Αρχιεπίσκοπο Πεκίου Ιωαννίκιο Πατριάρχη, ο οποίος τον έστεψε αυτοκράτορα (τσάρο) στις 16 Απριλίου 1346 μ.Χ. Ταύτα επέφεραν ρήξη των εκκλησιαστικών σχέσεων με το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, η δε αποκατάσταση αυτών επήλθε μετά τριακονταετία δι' αμοιβαίων υποχωρήσεων.
Ο Όσιος Νικόδημος κοιμήθηκε με ειρήνη.
Ο Άγιος Κύριλλος εξελέγη Αρχιεπίσκοπος του Πεκίου και κοιμήθηκε με ειρήνη το 1418 μ.Χ.
