¹⁰ Καὶ ἔσται ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἡ ρίζα τοῦ ᾿Ιεσσαὶ καὶ ὁ ἀνιστάμενος ἄρχειν ἐθνῶν, ἐπ᾿ αὐτῷ ἔθνη ἐλπιοῦσι, καὶ ἔσται ἡ ἀνάπαυσις αὐτοῦ τιμή. ¹¹ καὶ ἔσται τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνη προσθήσει Κύριος τοῦ δεῖξαι τὴν χεῖρα αὐτοῦ τοῦ ζηλῶσαι τὸ καταλειφθὲν ὑπόλοιπον τοῦ λαοῦ, ὃ ἂν καταλειφθῇ ἀπὸ τῶν ᾿Ασσυρίων καὶ ἀπὸ Αἰγύπτου καὶ Βαβυλωνίας καὶ Αἰθιοπίας καὶ ἀπὸ ᾿Ελαμιτῶν καὶ ἀπὸ ἡλίου ἀνατολῶν καὶ ἐξ ᾿Αραβίας. ¹² καὶ ἀρεῖ σημεῖον εἰς τὰ ἔθνη καὶ συνάξει τοὺς ἀπολομένους ᾿Ισραὴλ καὶ τοὺς διεσπαρμένους τοῦ ᾿Ιούδα συνάξει ἐκ τῶν τεσσάρων πτερύγων τῆς γῆς. ¹³ ἀφαιρεθήσεται ὁ ζῆλος ᾿Εφραὶμ καὶ οἱ ἐχθροὶ ᾿Ιούδα ἀπολοῦνται· ᾿Εφραὶμ οὐ ζηλώσει ᾿Ιούδαν, καὶ ᾿Ιούδας οὐ θλίψει ᾿Εφραίμ. ¹⁴ καὶ πετασθήσονται ἐν πλοίοις ἀλλοφύλων θάλασσαν, ἅμα προνομεύσουσι καὶ τοὺς ἀφ᾿ ἡλίου ἀνατολῶν καὶ ᾿Ιδουμαίαν· καὶ ἐπὶ Μωὰβ πρῶτον τὰς χεῖρας ἐπιβαλοῦσιν, οἱ δὲ υἱοὶ ᾿Αμμὼν πρῶτοι ὑπακούσονται. ¹⁵ καὶ ἐρημώσει Κύριος τὴν θάλασσαν Αἰγύπτου καὶ ἐπιβαλεῖ τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπὶ τὸν ποταμὸν πνεύματι βιαίῳ καὶ πατάξει ἑπτὰ φάραγγας, ὥστε διαπορεύεσθαι αὐτὸν ἐν ὑποδήμασι· ¹⁶ καὶ ἔσται δίοδος τῷ καταλειφθέντι μου λαῷ ἐν Αἰγύπτῳ, καὶ ἔσται τῷ ᾿Ισραὴλ ὡς ἡ ἡμέρα ὅτε ἐξῆλθεν ἐκ γῆς Αἰγύπτου.



¹ ΚΑΙ ἐρεῖς ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ· εὐλογήσω σε, Κύριε, διότι ὠργίσθης μοι καὶ ἀπέστρεψας τὸν θυμόν σου καὶ ἠλέησάς με. ² ἰδοὺ ὁ Θεός μου σωτήρ μου Κύριος, πεποιθὼς ἔσομαι ἐπ᾿ αὐτῷ καὶ σωθήσομαι ἐν αὐτῷ καὶ οὐ φοβηθήσομαι, διότι ἡ δόξα μου καὶ ἡ αἴνεσίς μου Κύριος καὶ ἐγένετό μοι εἰς σωτηρίαν.



¹¹ ἐν τῷ ἑξακοσιοστῷ ἔτει ἐν τῇ ζωῇ τοῦ Νῶε, τοῦ δευτέρου μηνός, ἑβδόμῃ καὶ εἰκάδι τοῦ μηνός, τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ ἐρράγησαν πᾶσαι αἱ πηγαὶ τῆς ἀβύσσου, καὶ οἱ καταρράκται τοῦ οὐρανοῦ ἠνεῴχθησαν. ¹² καὶ ἐγένετο ὑετὸς ἐπὶ τῆς γῆς τεσσαράκοντα ἡμέρας καὶ τεσσαράκοντα νύκτας. ¹³ ἐν τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ εἰσῆλθε Νῶε, Σήμ, Χάμ, ᾿Ιάφεθ, οἱ υἱοὶ Νῶε, καὶ ἡ γυνὴ Νῶε καὶ αἱ τρεῖς γυναῖκες τῶν υἱῶν αὐτοῦ μετ᾿ αὐτοῦ εἰς τὴν κιβωτόν. ¹⁴ καὶ πάντα τὰ θηρία κατὰ γένος καὶ πάντα τὰ κτήνη κατὰ γένος καὶ πᾶν ἑρπετὸν κινούμενον ἐπὶ τῆς γῆς κατὰ γένος καὶ πᾶν ὄρνεον πετεινὸν κατὰ γένος αὐτοῦ ¹⁵ εἰσῆλθον πρὸς Νῶε εἰς τὴν κιβωτόν, δύο δύο ἄρσεν καὶ θῆλυ ἀπὸ πάσης σαρκός, ἐν ᾧ ἐστι πνεῦμα ζωῆς. ¹⁶ καὶ τὰ εἰσπορευόμενα ἄρσεν καὶ θῆλυ ἀπὸ πάσης σαρκὸς εἰσῆλθε, καθὰ ἐνετείλατο ὁ Θεὸς τῷ Νῶε. καὶ ἔκλεισε Κύριος ὁ Θεὸς τὴν κιβωτὸν ἔξωθεν αὐτοῦ. ¹⁷ Καὶ ἐγένετο ὁ κατακλυσμὸς τεσσαράκοντα ἡμέρας καὶ τεσσαράκοντα νύκτας ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ ἐπεπληθύνθη τὸ ὕδωρ καὶ ἐπῆρε τὴν κιβωτόν, καὶ ὑψώθη ἀπὸ τῆς γῆς. ¹⁸ καὶ ἐπεκράτει τὸ ὕδωρ καὶ ἐπληθύνετο σφόδρα ἐπὶ τῆς γῆς, καί ἐπεφέρετο ἡ κιβωτὸς ἐπάνω τοῦ ὕδατος. ¹⁹ τὸ δὲ ὕδωρ ἐπεκράτει σφόδρα σφόδρα ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἐκάλυψε πάντα τὰ ὄρη τὰ ὑψηλά, ἃ ἦν ὑποκάτω τοῦ οὐρανοῦ· ²⁰ πεντεκαίδεκα πήχεις ὑπεράνω ὑψώθη τὸ ὕδωρ καὶ ἐπεκάλυψε πάντα τὰ ὄρη τὰ ὑψηλά. ²¹ καὶ ἀπέθανε πᾶσα σὰρξ κινουμένη ἐπὶ τῆς γῆς τῶν πετεινῶν καὶ τῶν κτηνῶν καὶ ἀπὸ θηρίων καὶ πᾶν ἑρπετὸν κινούμενον ἐπὶ τῆς γῆς καὶ πᾶς ἄνθρωπος. ²² καὶ πάντα, ὅσα ἔχει πνοὴν ζωῆς, καὶ πᾶν, ὃ ἦν ἐπὶ τῆς ξηρᾶς, ἀπέθανε. ²³ καὶ ἐξήλειψε πᾶν τὸ ἀνάστημα, ὃ ἦν ἐπί προσώπου τῆς γῆς, ἀπὸ ἀνθρώπου ἕως κτήνους καὶ ἑρπετῶν καὶ τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἐξηλείφθησαν ἀπὸ τῆς γῆς· καὶ κατελείφθη μόνος Νῶε καὶ οἱ μετ᾿ αὐτοῦ ἐν τῇ κιβωτῷ. ²⁴ καὶ ὑψώθη τὸ ὕδωρ ἐπὶ τῆς γῆς ἡμέρας ἑκατὸν πεντήκοντα.



¹ ΚΑΙ ἀνεμνήσθη ὁ Θεὸς τοῦ Νῶε καὶ πάντων τῶν θηρίων καὶ πάντων τῶν κτηνῶν καὶ πάντων τῶν πετεινῶν καὶ πάντων τῶν ἑρπετῶν τῶν ἑρπόντων, ὅσα ἦν μετ᾿ αὐτοῦ ἐν τῇ κιβωτῷ, καὶ ἐπήγαγεν ὁ Θεὸς πνεῦμα ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ ἐκόπασε τὸ ὕδωρ, ² καὶ ἐπεκαλύφθησαν αἱ πηγαὶ τῆς ἀβύσσου καὶ οἱ καταρράκται τοῦ οὐρανοῦ, καὶ συνεσχέθη ὁ ὑετὸς ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ. ³ καὶ ἐνεδίδου τὸ ὕδωρ πορευόμενον ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ ἠλαττονοῦτο τὸ ὕδωρ μετὰ πεντήκοντα καὶ ἑκατὸν ἡμέρας.



¹ ΥΙΟΣ σοφὸς εὐφραίνει πατέρα, υἱὸς δὲ ἄφρων λύπη τῇ μητρί. ² οὐκ ὠφελήσουσι θησαυροὶ ἀνόμους, δικαιοσύνη δὲ ρύσεται ἐκ θανάτου. ³ οὐ λιμοκτονήσει Κύριος ψυχὴν δικαίαν, ζωὴν δὲ ἀσεβῶν ἀνατρέψει. ⁴ πενία ἄνδρα ταπεινοῖ, χεῖρες δὲ ἀνδρείων πλουτίζουσιν. ^4α υἱὸς πεπαιδευμένος σοφὸς ἔσται, τῷ δὲ ἄφρονι διακόνῳ χρήσεται. ⁵ διεσώθη ἀπὸ καύματος υἱὸς νοήμων, ἀνεμόφθορος δὲ γίνεται ἐν ἀμητῷ υἱὸς παράνομος. ⁶ εὐλογία Κυρίου ἐπὶ κεφαλὴν δικαίου, στόμα δὲ ἀσεβῶν καλύψει πένθος ἄωρον. ⁷ μνήμη δικαίων μετ᾿ ἐγκωμίων, ὄνομα δὲ ἀσεβοῦς σβέννυται. ⁸ σοφὸς καρδίᾳ δέξεται ἐντολάς, ὁ δὲ ἄστεγος χείλεσι σκολιάζων ὑποσκελισθήσεται. ⁹ ὃς πορεύεται ἁπλῶς, πορεύεται πεποιθώς, ὁ δὲ διαστρέφων τὰς ὁδοὺς αὐτοῦ, γνωσθήσεται. ¹⁰ ὁ ἐννεύων ὀφθαλμοῖς μετὰ δόλου, συνάγει ἀνδράσι λύπας, ὁ δὲ ἐλέγχων μετὰ παρρησίας, εἰρηνοποιεῖ. ¹¹ πηγὴ ζωῆς ἐν χειρὶ δικαίου, στόμα δὲ ἀσεβοῦς καλύψει ἀπώλεια. ¹² μῖσος ἐγείρει νεῖκος, πάντας δὲ τοὺς μὴ φιλονεικοῦντας καλύπτει φιλία. ¹³ ὃς ἐκ χειλέων προφέρει σοφίαν, ράβδῳ τύπτει ἄνδρα ἀκάρδιον. ¹⁴ σοφοὶ κρύψουσιν αἴσθησιν, στόμα δὲ προπετοῦς ἐγγίζει συντριβῇ. ¹⁵ κτῆσις πλουσίων πόλις ὀχυρά, συντριβὴ δὲ ἀσεβῶν πενία. ¹⁶ ἔργα δικαίων ζωὴν ποιεῖ, καρποὶ δὲ ἀσεβῶν ἁμαρτίας. ¹⁷ ὁδοὺς δικαίας ζωῆς φυλάσσει παιδεία, παιδεία δὲ ἀνεξέλεγκτος πλανᾶται. ¹⁸ καλύπτουσιν ἔχθραν χείλη δίκαια, οἱ δὲ ἐκφέροντες λοιδορίας ἀφρονέστατοί εἰσιν. ¹⁹ ἐκ πολυλογίας οὐκ ἐκφεύξῃ ἁμαρτίαν, φειδόμενος δὲ χειλέων νοήμων ἔσῃ. ²⁰ ἄργυρος πεπυρωμένος γλῶσσα δικαίου, καρδία δὲ ἀσεβοῦς ἐκλείψει. ²¹ χείλη δικαίων ἐπίσταται ὑψηλά, οἱ δὲ ἄφρονες ἐν ἐνδείᾳ τελευτῶσιν. ²² εὐλογία Κυρίου ἐπὶ κεφαλὴν δικαίου· αὕτη πλουτίζει, καὶ οὐ μὴ προστεθῇ αὐτῇ λύπη ἐν καρδία.

¹⁰ Καὶ θὰ εἶναι κατὰ τὴν ἡμέραν ἐκείνην ὁ νεαρὸς βλαστὸς ὁ ἐκ τῆς ρίζης τοῦ Ἰεσσαί, τουτέστιν ὁ ἀπόγονος αὐτοῦ Μεσσίας, καὶ αὐτὸς θὰ ἀνυψωθῇ διὰ νὰ ἄρχῃ τῶν ἐθνῶν, καὶ εἰς αὐτὸν θὰ ἐλπίζουν τὰ ἔθνη· ἡ δὲ ἕδρα καὶ διαμονή του θὰ εἶναι ἔνδοξος καὶ τιμημένη. ¹¹ Καὶ θὰ συμβῇ κατὰ τὴν ἡμέραν ἐκείνην, ὥστε ἄλλην μίαν φορὰν νὰ φανερώσῃ ὁ Κύριος θαυματουργικῶς τὴν χεῖρα του· θὰ μεριμνήσῃ καὶ θὰ ἐκδηλώσῃ τὴν ἀγάπην του εἰς τὸ περισωθὲν ἐκ τῆς κρίσεως ὑπόλοιπον τοῦ λαοῦ, τὸ ὁποῖον θὰ ἐναπομείνῃ ἀπὸ τῆς αἰχμαλωσίας τῶν Ἀσσυρίων καὶ ἐν τῇ Αἰγύπτῳ καὶ ἐν τῇ Βαβυλωνίᾳ καὶ ἐν τῇ Αἰθιοπίᾳ καὶ ἐν τῇ χώρᾳ τῶν Ἐλαμιτῶν καὶ εἰς τὰς ἀνατολικὰς χώρας καὶ εἰς τὴν Ἀραβίαν. ¹² Καὶ θὰ σηκώσῃ ὁ Κύριος σημαίαν εἰς τὰ ἔθνη καὶ θὰ συνάξῃ τοὺς χαμένους ἄνδρας τοῦ Ἰσραήλ· καὶ τοὺς διασκορπισμένους ἀνὰ τὰ ἔθνη ἄνδρας τοῦ Ἰούδα θὰ συνάξῃ ἀπὸ τὰ τέσσαρα ἄκρα τῆς γῆς. ¹³ Καὶ θὰ ἀφαιρεθῇ ἡ ζηλοτυπία τοῦ Ἐφραίμ, καὶ οἱ ἐχθροὶ τοῦ Ἰούδα θὰ ἐξαφανισθοῦν ὁ Ἐφραὶμ δὲν θὰ ζηλοτυπήσῃ τὸν Ἰούδαν, καὶ ὁ Ἰούδας δὲν θὰ καταπιέσῃ τὸν Ἐφραίμ. ¹⁴ Καὶ θὰ πετάξουν μὲ πλοῖα τῶν ἀλλοφύλων Φιλισταίων καὶ θὰ κατακτήσουν συγχρόνως τὴν Μεσόγειον θάλασσαν, λαφυραγωγοῦντες τοὺς ἐν ταῖς νήσοις καὶ τοῖς παραλίοις αὐτῆς κατοικοῦντας, καθὼς καὶ τοὺς ἐν ταῖς Ἀνατολικαῖς χώραις καὶ τὴν Ἰδουμαίαν· καὶ θὰ ἐπιβάλουν τὰς κατακτητικὰς χεῖρας των πρῶτον εἰς τὴν χώραν Μωάβ, οἱ δὲ Ἀμμωνῖται πρῶτοι θὰ ὑποταχθοῦν. ¹⁵ Καὶ θὰ καταστήσῃ ἔρημον ξηρὰν ὁ Κύριος τὴν Ἐρυθρὰν θάλασσαν τῆς Αἰγύπτου καὶ θὰ ἐπιβάλῃ τὴν χεῖρα του θαυματουργικῶς ἐπὶ τὸν Εὐφράτην ποταμὸν δι’ ἀνέμου βιαίου καὶ θὰ διαιρέσῃ αὐτὸν εἰς ἑπτὰ ρυάκια, ὥστε νὰ διέρχωνται διὰ μέσου αὐτοῦ οἱ Ἰουδαῖοι μὲ τὰ ὑποδήματά των. ¹⁶ Καὶ θὰ ὑπάρξῃ δίοδος εἰς τὸν περισωθέντα ὡς κατάλειμμα λαόν μου ἐν Αἰγύπτῳ.Καὶ θὰ εἶναι διὰ τὸν Ἰσραὴλ ἡ ἔξοδος διὰ τῆς διόδου ταύτης σὰν τὴν ἡμέραν, ὅταν ἐξῆλθεν ἀπὸ τὴν χώραν τῆς Αἰγύπτου ἐλευθερωμένος ἀπὸ τὴν δουλείαν τοῦ Φαραώ.



¹ Καὶ θὰ εἴπῃς σύ, τὸ λυτρωμένον κατάλοιπον τοῦ λαοῦ μου, κατ’ ἐκείνην τὴν σωτήριον ἡμέραν: Θὰ σὲ δοξολογήσω, Κύριε, διότι ὠργίσθης ἐναντίον μου διὰ τὰς ἁμαρτίας μου, ἀλλ’ ἐσταμάτησες καὶ ἔστρεψες τὸν θυμόν σου καὶ μὲ ἠλέησες. ² Ἰδοὺ ὁ Θεός μου εἶναι σωτήρ μου, ὁ Κύριος καὶ ὄχι ἄνθρωπός τις.Θὰ ἔχω τὴν πεποίθησίν μου εἰς αὐτὸν καὶ θὰ σωθῶ δι’ αὐτοῦ καὶ δὲν θὰ φοβηθῶ· διότι τὸ καύχημά μου καὶ ὁ αἶνος μου εἶναι ὁ Κύριος· αὐτὸν δοξολογῶ καὶ αὐτὸς ἔγινε σωτήρ μου.



¹¹ Κατὰ τὸ ἑξακοσιοστὸν ἔτος τῆς ζωῆς τοῦ Νῶε, καὶ μάλιστα κατὰ τὴν 27ην ἡμέραν τοῦ δευτέρου μηνός (τοῦ πολιτικοῦ ἔτους), δηλαδὴ τὸν Νοέμβριον μῆνα· κατὰ τὴν ἡμέραν αὐτὴν ὁ Κύριος διέταξε μόνον καὶ ἡ φύσις τῶν νερῶν ἐπειθάρχησεν εἰς τὸ θεῖον πρόσταγμα καὶ κατέκλυσεν ὅλον τὸν κόσμον· ἀμέσως ἔσπασαν ἀπότομα καὶ ἄνοιξαν βίαια ὅλες οἱ τεράστιες ἀποθῆκες τῶν ὑπογείων νερῶν καὶ τὰ νερὰ ἐκτινάχθηκαν μὲ ὁρμήν· ἄνοιξαν ἐπίσης οἱ ὁρμητικοὶ καταρράκτες τοῦ οὐρανοῦ. ¹² Καὶ ἔπιπτε συνεχῶς χωρὶς διακοπὴν ἡ πρωτοφανὴς καταιγιστικὴ νεροποντή, ἡ ἀνεπανάληπτος ἐκείνη καταρρακτώδης βροχὴ ἐπάνω εἰς τὴν γῆν ἐπὶ σαράντα ἡμερόνυκτα. ¹³ Καὶ κατὰ τὴν ἰδίαν ἡμέραν, κατὰ τὴν ὁποίαν διέταξεν ὁ Θεὸς τὸν Νῶε, εἰσῆλθαν εἰς τὴν κιβωτὸν ὁ Νῶε καί οἰ υἱοί του Σήμ, Χάμ, Ἰάφεθ καὶ ἡ γυναῖκα τοῦ Νῶε καὶ οἱ τρεῖς γυναῖκες τῶν υἱῶν του μαζί του. ¹⁴ Μαζί του εἰσῆλθαν ἐπίσης καὶ ὅλα τὰ ἄγρια ζῶα κατὰ τὰ εἴδη των καὶ ὅλα τὰ ἥμερα ζῶα κατὰ τὰ εἴδη των καὶ ὅλα τὰ εἴδη τῶν ἑρπετῶν, ποὺ κινοῦνται εἰς τὴν γῆν, καὶ ὅλα τὰ εἴδη τῶν πτηνῶν τοῦ οὐρανοῦ, κατὰ τὰ εἴδη των. ¹⁵ Ὅλα αὐτὰ εἰσῆλθαν μαζὶ μὲ τὸν Νῶε εἰς τὴν κιβωτὸν κατὰ ζεύγη· τὸ κάθε ζευγάρι ἀπὸ ὅλα τὰ εἴδη τῶν ζωντανῶν ὑπάρξεων τῆς ξηρᾶς ἀπετελεῖτο ἀπὸ ἕνα ἀρσενικὸν καὶ ἕνα θηλυκόν. ¹⁶ Καὶ τὰ εἰσερχόμενα ἀρσενικὰ καὶ θηλυκὰ ἀπὸ ὅλα τὰ ζωντανὰ ὅντα, εἰσῆλθαν ὅπως ἀκριβῶς εἶχε διατάξει ὁ Θεὸς τὸν Νῶε. Κατόπιν τούτου ὁ Θεός, δεικνύων τὸ στοργικὸν ἐνδιαφέρον καὶ τὴν εἰδικὴν φροντίδα του πρὸς τὸν Νῶε, ἔκλεισε καὶ ἀσφάλισε ἀπ' ἔξω τὴν κιβωτόν. ¹⁷ Καὶ ὁ κατακλυσμὸς ἐγίνετο ἐπάνω εἰς τὴν γῆν ἀδιακόπως ἐπὶ τεσσαράκοντα ἡμερόνυκτα καὶ τὸ νερὸν ἐπληθύνετο καὶ ἐξωγκώνετο ὁλονὲν καὶ περισσότερον· καθὼς δὲ ἐσκέπαζε τὰ πάντα, ἀνεσήκωνε καὶ τὴν κιβωτόν, ἡ ὁποία ὑψώθη ἐπάνω ἀπὸ τὴν γῆν. ¹⁸ Καὶ ἐκάλυπτε τὸ νερὸν ὅλα καὶ ἐπολλαπλασιάζετο καὶ ἐπλεόναζεν ὑπερβολικὰ ἐπάνω εἰς τὴν γῆν καὶ ἡ κιβωτὸς ἔπλεεν ἐπάνω εἰς τὰ ὕδατα. ¹⁹ Τὸ νερὸν δὲ ἐκυριαρχοῦσε κατὰ πολύ, μὲ μεγάλην δύναμιν καὶ ὁρμὴν ἐπάνω εἰς τὴν γῆν καὶ ἐξωγκώθη καὶ ἐσκέπασεν ὅλως διόλου ὅλα τὰ ὑψηλὰ ὅρη, ποὺ ἦσαν κάτω ἀπὸ τὸν οὐράνιον θόλον. ²⁰ Τὸ νερὸν εἶχε τόσον πολὺ αὐξηθῆ καὶ ἐπικρατήσει, ὥστε ὑψώθη δεκαπέντε πήχεις (περίπου 7 ἢ 8,5 μέτρα) πάνω ἀπὸ τὴν ὑψηλοτέραν κορυφὴν καὶ ἐσκέπασεν ἐξ ὁλοκλήρου ὅλα τὰ ὑψηλὰ ὅρη. Τοιουτοτρόπως δὲν κατεποντίσθησαν εἰς τὰ ὕδατα μόνον οἱ ἄνθρωποι καὶ τὰ κτήνη καὶ τὰ τετράποδα καὶ τὰ ἑρπετά, ἀλλὰ καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ὅσα ἄγρια θηρία καὶ ἄλογα ζῶα ἑκατοικοῦσαν εἰς τὰ ὅρη. ²¹ Ἐπνίγη δὲ καὶ ἀπέθανε μέσα εἰς τὰ νερὰ κάθε ζωντανὴ ὕπαρξις, ἡ ὁποῖα ἐκινεῖτο ἐπάνω εἰς τὴν γῆν, ὅλα τὰ πτηνὰ καὶ ὅλα τὰ ἥμερα ζῶα καὶ ὅλα τὰ ἄγρια θηρία καὶ ὅλα τὰ ἑρπετά, τὰ ὁποῖα σύρονται ἐπάνω εἰς τὴν γῆν, καὶ ὅλοι οἰ ἄνθρωποι. ²² Καὶ ὅλα τὰ ζωντανὰ ὄντα, ποὺ εὑρίσκονται καὶ ἀναπνέουν ἐπάνω εἰς τὴν ξηράν, ἐπνίγησαν καὶ ἀπέθαναν. ²³ Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον ὁ Θεὸς ἐξωλόθρευσε ὅλα τὰ ζωντανὰ δημιουργήματα, ποὺ ἦσαν εἰς τὴν ἐπιφάνειαν ὅλης τῆς γῆς, ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους μέχρι τὰ ἥμερα ζῶα καὶ τὰ ἑρπετὰ καὶ τὰ πτηνὰ τοῦ οὐρανοῦ· ὅλα ἐξωλοθρεύθησαν καὶ ἐξηφανίσθησαν ἀπὸ τὴν γῆν· ἀπέμεινε δὲ εἰς τὴν ζωὴν μόνον ὁ Νῶε καὶ ὅσοι ἦσαν μαζί του μέσα εἰς τὴν κιβωτόν. ²⁴ Καὶ τὸ νερὸν ἀνέβηκε καὶ ἐσκέπασε τὴν γῆν ἐπὶ ἑκατὸν πενήντα ἡμέρες.



¹ Καὶ ἐνεθυμήθη (κατ' ἄλλην γραφὴν ἐλυπήθη καὶ εὐσπλαγχνίσθη) ὁ Θεὸς τὸν Νῶε καὶ ὅλα τὰ ἄγρια ζῶα καὶ ὅλα τὰ ἥμερα ζῶα καὶ ὅλα τὰ πτηνὰ καὶ ὅλα τὰ ἑρπετά, ποὺ κινοῦνται ὡς να σύρωνται ἐπάνω εἰς τὴν γῆν, δηλαδὴ ὅλα ὅσα ἦσαν μαζί μὲ τὸν Νῶε εἰς τὴν κιβωτόν· καὶ ἔστειλεν ὁ Θεὸς εἰς τὴν γῆν ἄνεμον ξηρὸν (βόρειον ἢ βορειυδυτικόν) με ἀποτέλεσμα νὰ ὑποχωρῇ καὶ νὰ ὀλιγοστεύῃ τὸ νερὸν τοῦ κατακλυσμοῦ, ποὺ ἐσκέπαζε τὴν γῆν. ² Καὶ ὁ Κύριος διέταξε μόνον καὶ ἀμέσως ἐπωματίσθησαν, ἔκλεισαν ὅλως διόλου οἱ τεράστιες ἀποθῆκες τῶν ὑπογείων ὑδάτων καὶ οἰ ὁρμητικοὶ καταρράκτες τοῦ οὐρανοῦ καὶ συνεκρατήθη ἡ κατακλυαμιαία βροχή, ἡ πρωτοφανὴς νεροποντὴ ποὺ ἔπιπτε ἀπὸ τὸν οὐρανόν. ³ Καὶ τὸ νερὸν ὑποχωροῦσε ὁλονὲν καὶ περισσότερον ἀπὸ τὴν γῆν καὶ συνεχῶς ὠλιγόστευε· τὸ νερὸν ἄρχισε νὰ ὑποχωρῇ μετὰ ἑκατὸν πενῆντα ἡμέρες ἀπὸ τότε ποὺ ἄρχισεν ὁ κατακλυσμός.



¹ Τὸ συνετὸν καὶ ἐνάρετον παιδὶ προξενεῖ εὐφροσύνην εἰς τὸν πατέρα του, ἐνῷ τὸ ἄμυαλο καὶ ἀσεβὲς γεμίζει θλῖψιν καὶ πικρίαν τὴν εὐαίσθητον ψυχὴν τῆς μητέρας του. ² Οἱ θησαυροί, ποὺ ἀπεκτήθησαν μὲ ἀδικίαν, δὲν θὰ ὠφελήσουν τοὺς ἀδίκους, ἡ ἐλεημοσύνη ὅμως θὰ λυτρώσῃ τὸν ἄνθρωπον ἀπὸ τὸν πνευματικὸν θάνατον. ³ Δὲν θὰ ἐπιτρέψῃ ὁ Κύριος να ἀποθάνῃ ἀπὸ τὴν πεῖναν ὁ δίκαιος ἄνθρωπος, τὴν ζωὴν ὅμως τῶν ἁμαρτωλῶν θὰ ἀνατρέψῃ καὶ θὰ ἐξαφανίσῃ. ⁴ Ἡ ἐξ αἰτίας τῆς τεμπελιᾶς πτωχεία ἐξευτελίζει τὸν ἄνθρωπον, ἐνῷ τὰ χέρια τῶν ἐργατικῶν καὶ τῶν φιλοπόνων εἶναι γεμᾶτα ἀπὸ ἀγαθά. ^4α Τὸ παιδί, ποὺ ἔχει διαπαιδαγωγηθῆ ἀπὸ τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ, θὰ εἶναι σοφόν, θὰ χρησιμοποιήσῃ δὲ ὡς ὑπηρέτην του τὸν μὴ διαπαιδαγωγημένον καὶ ὡς ἐκ τούτου εἰς ἀφροσύνην καταλήξαντα. ⁵ Ὁ ἔξυπνος καὶ νουνεχὴς ἄνθρωπος θὰ προφυλαχθῇ ἀπὸ τὸ καῦμα καὶ τὴν ἠλίασιν, διότι καταφεύγει εἰς τὴν σκιάν, ἐνῷ ὁ ἀνόητος κατὰ τὸν θερισμόν, ἐπειδὴ δὲν λαμβάνει περὶ τοῦ ἑαυτοῦ του προφυλακτικὰ μέτρα, παθαίνει ἠλίασιν ἀπὸ τὸν καυστικὸν ἄνεμον. ⁶ Ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ καταβαίνει εἰς τὴν κεφαλὴν τοῦ ἐναρέτου, τὸ κακὸν ὅμως στόμα τῶν ἀσεβῶν γρήγορα θὰ τὸ βουλώσῃ πένθος πρόωρον. ⁷ Ὁσάκις οἱ ἄνθρωποι ἐνθυμοῦνται τοὺς ἀποθανόντας ἤδη δικαίους, ἡ ἐνθύμησίς των αὐτὴ συνοδεύεται πάντοτε ἀπὸ ἐγκώμια καὶ ἐπαίνους, διότι ἡ ἀρετή των ἀναγνωρίζεται ἀπὸ ὅλους· τὸ ὄνομα ὅμως τοῦ κακοῦ, ὀσονδήποτε λαμπρὸν καὶ ἂν ἦτο καθ' ὅν χρόνον ἔζη, γρήγορα θὰ σβησθῇ καὶ θὰ λησμονηθῇ. ⁸ Αὐτός, ποὺ ἔχει μορφωμένην ἀπὸ τὴν θείαν σοφίαν τὴν ψυχὴν καὶ τὴν καρδίαν του, θὰ δεχθῇ τὰς συμβουλὰς καὶ ὑποδείξεις τῶν ἐμπειροτέρων καὶ ἐναρετωτέρων, ἐνῷ ἐκεῖνος, ποὺ ἔχει ἀπύλωτον τὸ στόμα του καὶ δὲν συγκρατεῖ τὰ χείλη του, ἐπειδὴ λέγει διεστραμμένα καὶ πονηρά, θὰ ὑπερπηδηθῇ καὶ θὰ περιφρονηθῇ ἀπὸ τοὺς ἄλλους. ⁹ Ἐκεῖνος, ποὺ βαδίζει μὲ ἁπλότητα καὶ μὲ εἰλικρίνειαν, βαδίζει μὲ θάρρος, διότι δὲν φοβεῖται ὅτι θὰ καταισχυνθῇ ἢ θὰ ἀποδειχθῇ ψεύστης ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἐνῷ ὁ ἀνειλικρινής, τοῦ ὁποίου οἱ τρόποι τῆς ζωῆς εἶναι δόλιοι καὶ διεστραμμένοι, θὰ γίνῃ γνωστὸς μίαν ἡμέραν. ¹⁰ Ἐκεῖνος, ποὺ συγκατανεύει προσποιητῶς καὶ μὲ ἀνειλικρίνειαν κάμνει νεύματα μὲ τὰ μάτια, λυπεῖ καὶ πικραίνει ἐκείνους, εἰς τοὺς ὁποίους δὲν θέλει νὰ φανῇ δυσάρεστος, ἐνῷ ἐκεῖνος, ποὺ μὲ εἰλικρίνειαν καὶ φανερὰ ἐλέγχει τὸν ἄλλον, ὅταν πταίῃ, τοῦ χαρίζει εἰρήνην. ¹¹ Εἰς τὸ χέρι τοῦ ἐναρέτου εἶναι πηγή, ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἀναβλύζει ζωή, καλωσύνη καὶ ἐλεημοσύνη, τὸ στόμα ὅμως τοῦ ἀσεβοῦς θὰ σκεπάσῃ ἡ ἀπώλεια, διότι δὲν ἔδειξεν ἔλεος καὶ συμπάθειαν. ¹² Τὸ μῖσος καὶ ἡ ἐχθρικὴ διάθεσις, ὅταν ὑπάρχῃ εἰς τὴν καρδίαν, δημιουργεῖ λογομαχίας καὶ φιλονικίας· ὅλους δὲ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι δὲν φιλονικοῦν, σκεπάζει φιλία καὶ ἀγάπη. ¹³ Ὅποιος ἀπὸ τὰ χείλη του βγάζει σοφοὺς λόγους, εἶναι ὡς νὰ κτυπᾷ μὲ ράβδον τὸν ψυχικῶς ἀμόρφωτον καὶ ἀγροῖκον. ¹⁴ Οἱ πραγματικῶς σοφοὶ ἀποταμιεύουν τὴν γνῶσιν διὰ νὰ τὴν χρησιμοποιήσουν εἰς τὴν ὥραν της, τὸ ἀνοικονόμητον ὅμως στόμα τοῦ ἐπιπολαίου καὶ προπετοῦς τὸν ὁδηγεῖ εἰς ὁλοκληρωτικὴν συντριβήν. ¹⁵ Ὁ πλοῦτος, τὸν ὁποῖον δίδει ὁ Θεὸς εἰς ὅσους τὸν φοβοῦνται, εἶναι ὡσὰν πόλις ὠχυρωμένη, διότι τοὺς προστατεύει ἀπὸ ἀσθενείας καὶ κινδύνους. Ἡ πτωχεία δὲ στέλλεται ὡς συντριβὴ τῶν ἀσεβῶν ἀνθρώπων. ¹⁶ Αἱ πράξεις τῶν ἐναρέτων ἔχουν ὡς μισθόν των τὴν ζωήν, οἱ καρποὶ ὅμως τῶν ἀσεβῶν εἶναι ἁμαρτίαι, αἱ ὁποῖαι φέρουν θάνατον. ¹⁷ Τὴν ἐνάρετον ζωὴν διατηρεῖ καὶ προφυλάττει ἡ ἐκ τοῦ θείου νόμου μόρφωσις, ἐνῷ ἡ ἀνατροφή, ἡ ἱστορημένη ἐλέγχων καὶ παιδαγωγικῶν τιμωριῶν, εἶναι πεπλανημένη καὶ ἀποπλανᾷ τὸν ἄνθρωπον. ¹⁸ Τὰ χείλη τοῦ δικαίου καὶ ἐναρέτου ἀνθρώπου καλύπτουν καὶ δὲν ἐξωτερικεύουν τὴν ἔχθραν, διότι τὴν συμπνίγουν, προτοῦ ἐκδηλωθῇ. Ὅσοι ὅμως ἀφήνουν ἐλεύθερον τὸ στόμα των νὰ ἐκστομίζῃ λόγους ὑβριστικούς, εἶναι καθ’ ὑπερβολὴν ἄφρονες καὶ ἀνόητοι. ¹⁹ Ἀπὸ τὴν πολυλογίαν εἶναι ἀδύνατον νὰ ξεφύγῃς τὴν ἁμαρτίαν καὶ νὰ μὴ παρεκτροπῇς λέγων καὶ ἀπερισκέπτους λόγους· ἐκεῖνος ὅμως, ὁ ὁποῖος προσέχει τὰ χείλη του τί θὰ εἴπουν, εἶναι συνετὸς καὶ μυαλωμένος. ²⁰ Ἡ γλῶσσα τοῦ καλοῦ καὶ εὐσεβοῦς ἀνθρώπου εἶναι ἀσῆμι ἀνόθευτον, ποὺ ἐκαθαρίσθη εἰς τὴν φωτιά. Ἐξ ἀντιθέτου ἡ διεφθαρμένη καρδία τοῦ ἀσεβοῦς θὰ ἐξαφανισθῇ. ²¹ Τὰ χείλη τῶν δικαίων γνωρίζουν νὰ λέγουν μεγάλας καὶ ὑψηλὰς ἀληθείας, ἐνῷ οἱ ἀσεβεῖς καὶ ἁμαρτωλοὶ ἀποθνήσκουν οἰκτρῶς μέσα εἰς πνευματικὴν πτωχείαν. ²² Ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου καταπέμπεται εἰς τὴν κεφαλὴν τοῦ δικαίου. Αὐτὴ τὸν κάμνει πλούσιον. Καὶ αὐτός, ὡπλισμένος μὲ τὴν τοιαύτην εὐλογίαν, δέχεται χωρὶς ἀπογοήτευσιν τὰς ἑφόδους τῆς θλίψεως εἰς τὴν καρδίαν του.

¹⁰ Κατά την ημέραν εκείνην ο ευλογημένος αυτός απόγονος του Ιεσσαί, ο Μεσσίας, θα εμφανισθή ως άρχων των εθνών, θα είναι μέγας κατά την αρετήν και την δύναμιν, ώστε τα έθνη θα στηρίξουν εις αυτόν τας ελπίδας των. Ο θρόνος του και η διαμονή του θα είναι ένδοξος και τιμημένη. ¹¹ Κατά την ημέραν εκείνην ο Κυριος θα δείξη και θα άπλωση το χέρι του, δια να φανερώσ·η την αγάπην του εις όσους απέμειναν ως υπόλοιπον του ισραηλιτικού λαού· εις αυτούς, που απέμειναν εις την Ασσυρίαν, εις την Αίγυπτον, εις την Βαβυλώνα, εις την Αιθιοπίαν, εις την χώραν των Ελαμιτών, εις τας ανατολικός χώρας και εις την Αραβιαν. ¹² Ο Κυριος θα υψώση σημαίαν εις τα έθνη και θα συγκεντρώση τους χαμένους ανά τα έθνη άνδρας του Ισραήλ, και τους διασκορπισμένους Ιουδαίους θα συγκεντρώση από τα τέσσαρα σημεία του ορίζοντος. ¹³ Η παλαιά ζηλοφθονία και διχόνοια του Ισραήλ και του Ιούδα θα εξαλειφθή και οι εχθροί της φυλής Ιούδα θα καταστραφούν. Οι Ισραηλίται δεν θα ζηλοφθονούν πλέον τους Ιουδαίους και οι Ιουδαίοι δεν θα καταθλίβουν με πολέμους τους Ισραηλίτας. ¹⁴ Θα πετάξουν προς κατακτήσεις με τα πλοία των Φιλισταίων εις την Μεσόγειον θάλασσαν, συγχρόνως θα καταλάβουν και θα λαφυραγωγήσουν τας ανατολικάς χώρας και την Ιδουμαίαν. Θα απλώσουν τα χέρια των πρώτον και θα κατακτήσουν την χώραν των Μωαβιτών, και οι Αμμωνίται πρώτοι θα υποταχθούν εις αυτούς. ¹⁵ Θα καταστήση ο Κυριος ξηράν και έρημον την Ερυθράν Θαλασσαν της Αιγύπτου, Θα θέση το χέρι του επάνω στον Ευφράτην ποταμόν, αποστέλλων συγχρόνως ορμητικόν άνεμον. Θα κτυπήση τον ποταμόν και θα ανοίξη επτά στεγνάς διόδους, ώστε οι Ιουδαίοι, που ευρίσκονται εις την Βαβυλώνα να περάσουν αυτόν φορούντες τα υποδήματα των! ¹⁶ Εις τον λαόν μου, ο οποίος ευρίσκεται εν Αιγύπτω, θα ανοιχθή δίοδος, όπως ακριβώς ηνοίχθη δια τους Ισραηλίτας κατά την ημέραν, που αυτοί εξήλθον από την Αίγυπτον καταδιωκόμενοι από τον Φαραώ.



¹ Και τότε κάθε λυτρωμένος γεμάτος χαράν, θα διαλαλήση κατά την ευλογημένην εκείνην ημέραν· Θα σε δοξολογήσω, Κυριε, διότι ωργίσθης μεν κατά λόγον δικαιοσύνης εναντίον μου, αλλά χάρις στο έλεός σου κατεπράϋνες τον θυμόν σου και με ηλεήσες. ² Ιδού, δ Θεός, ο Κυριος είναι ο σωτήρ μου, εις αυτόν μόνον θα έχω και θα στηρίζω την πεποίθησίν μου, και αυτός θα με σώση. Ποτέ δεν θα φοβηθώ πλέον, διότι η δόξα μου και η δοξολογία μου είναι ο Κυριος, ο οποίος μου εχαρισε την σωτηρίαν.



¹¹ Κατά το εξακοσιοστόν έτος της ηλικίας του Νώε, εις τας είκοσι δύο του δευτέρου μηνός διερράγησαν όλαι αι πηγαί των υπογείων υδάτων και των θαλασσών και ήνοιξαν οι καταρράκται του ουρανού εις καταρρακτώδεις βροχάς. ¹² Εβρεχε δε συνεχώς επί τεσσαράκοντα ημερονύκτια εις την γην. ¹³ Κατά την ημέραν αυτήν, όπως είχε διατάξει ο Θεός, εισήλθεν εις την κιβωτόν ο Νώε και τα παιδιά του, ο Σημ, ο Χαμ και ο Ιάφεθ, η γυναίκα του Νώε και αι τρεις γυναίκες των παιδιών του. ¹⁴ Μαζή του επίσης είχον εισέλθει όλα τα θηρία κατά τα είδη αυτών και όλα τα κτήνη κατά τα είδη αυτών και όλα τα είδη των ερπετών που σύρονται εις την γην, και όλα τα πτηνά του ουρανού κατά τα είδη αυτών. ¹⁵ Κατά ζεύγη, άρρενα και θήλεα, εισήλθον μαζή με τον Νώε εις την κιβωτόν, κάθε ζωντανόν της ξηράς. ¹⁶ Τα εισελθόντα εις την κιβωτόν ζώα ήσαν από όλα τα είδη αρσενικά και θηλυκά, όπως είχε διατάξει ο Θεός τον Νώε. Και αφού τα πάντα ησφαλίσθησαν εις την κιβωτόν, έκλεισεν ο ίδιος ο Θεός απ' έξω την κιβωτόν. ¹⁷ Ο κατακλυσμός εγίνετο επί τεσσαράκοντα κατά συνέχειαν ημερονύκτια εις την γην και επληθύνθη πάρα πολύ το νερό επάνω εις την γην, ανεσήκωσε την κιβωτόν εις την επιφάνειάν του και την ύψωσεν επάνω από την γην. ¹⁸ Και εκυριάρχει συνεχώς το ύδωρ και επληθύνετο ολονέν και περισσότερον επάνω εις την γην, η δε κιβωτός εφέρετο επάνω εις τα ύδατα. ¹⁹ Και εξωγκώθη ακόμη περισσότερον το ύδωρ και υπερεπληθύνθη και εσκέπασεν όλα τα όρη τα υψηλά, όσα υπήρχον κάτω από τον ουρανόν. ²⁰ Δέκα πέντε πήχεις επάνω από τα υψηλότερα όρη υψώθη το ύδωρ και εσκέπασεν εξ ολοκλήρου αυτά. ²¹ Επνίγη δε και απέθανε μέσα εις τα ύδατα του κατακλυσμού κάθε ζωϊκή υπαρξις της γης, τα πτηνά του ουρανού και τα κτήνη και τα θηρία και τα ερπετά που σύρονται εις την γην και κάθε άνθρωπος· ²² και όλα όσα έχουν ζωήν και αναπνέουν, κάθε τι το οποίον έζη εις την ξηράν επνίγη. ²³ Τοιουτοτρόπως ο Θεός εξηφάνισε κάθε ζωντανήν ύπαρξιν επί της γης από ανθρώπου μέχρι των κτηνών και ερπετών και πτηνών του ουρανού· τα πάντα εξηφανίσθησαν από το πρόσωπον της γης. Εμεινε δε εν τη ζωή μόνον ο Νώε και όσοι ήσαν μαζή με αυτόν εις την κιβωτόν. ²⁴ Και το ύδωρ κατεπλημμύρισε την επιφάνειαν της γης επί εκατόν πεντήκοντα ημέρας.



¹ Ενεθυμήθη δε ο Θεός τον Νώε και όλα τα θηρία και όλα τα κτήνη και όλα τα πτηνά και όλα τα ερπετά, που σύρονται εις την γην, όλα όσα ευρίσκοντο μαζή με τον Νώε εις την κιβωτόν· και έστειλε τότε ο Θεός άνεμον εις την γην, συνεπεία του οποίου ήρχισε να υποχωρή και να ελαττώνεται το ύδωρ, που εσκέπαζε την γην. ² Επωματίσθησαν κατά διαταγήν του Θεού αι πηγαί της ξηράς και της θαλάσσης, έκλεισαν οι καταρράκται του ουρανού και εσταμάτησε τελείως η κατακλυσμιαία βροχή. ³ Το ύδωρ υποχωρούσε ολονέν και περισσότερον και απεσύρετο από την γην. Μετά εκατόν πεντήκοντα ημέρας από την έναρξιν του κατακλυσμού ήρχισε να υποχωρή το ύδωρ.



¹ Ο συνετός και ενάρετος υιός ευφραίνει τον πατέρα του. Εξ αντιθέτου το άμυαλο και άστοργο παιδί είναι λύπη και πικρία δια την μητέρα του. ² Οι θησαυροί, που απεκτήθησαν με παρανομίας, δεν έχουν να ωφελήσουν τίποτε τους παρανόμους ανθρώπους. Εξ αντιθέτου η ελεημοσύνη και γενικώτερον η αρετή θα σώση τον άνθρωπον από την καταστροφήν και τον πνευματικόν θάνατον. ³ Ο Κυριος δεν θα επιτρέψη να πεθάνη από την πείναν ο δίκαιος. Την καλοζωΐαν όμως και ευημερίαν των ασεβών θα την αναποδογυρίση και θα την εξαφανίση ⁴ Η πτωχεία εξευτελίζει τον οκνηρόν και ράθυμον. Εξ αντιθέτου τα χέρια των εργατικών ανθρώπων φέρουν πλούτη. ^4α Το παιδί, που έχει ακολουθήσει και δεχθή την παιδαγωγίαν του Θεού, θα είναι σοφόν. Θα χρησιμοποιή δε ως υπηρέτην του τον ασύνετον, που δεν ηθέλησε να παιδαγωγηθή εκ μέρους του Θεού. ⁵ Ο φρόνιμος και εξυπνος υιός γνωρίζει να προφυλάσσεται από τας παγίδας της αμαρτίας, όπως από την ηλίασιν εν καιρώ θέρους. Ο ασύνετος όμως και παράνομος υιός γίνεται δυστυχής και άθλιος, σαν το μαραμμένον φυτόν κατά τον καιρόν του θερισμού, το οποίον κατέστρεψεν ο καυστικος λίβας. ⁶ Η ευλογία του Θεού πλουσία κατέρχεται εις την κεφαλήν του εναρέτου. Το δε στόμα των ασεβών θα το σκεπάση πρόωρα η σιγή του θανάτου. ⁷ Η ανάμνησις των δικαίων συνοδεύεται πάντοτε από επαίνους και εγκώμια, ενώ το όνομα του ασεβούς θα σβήση δια παντός. ⁸ Ο κατά Θεόν παιδαγωγημένος και μορφωμένος, ο σοφός, δέχεται συμβουλάς εκ μέρους των άλλων. Εκείνος όμως που έχει απύλωτον και αχαλίνωτον το στόμα του και λέγει πονηρά και διεστραμμένα, θα καταφρονηθή από τους άλλους. ⁹ Οποιος πορεύεται με αθωότητα και ευθύτητα, προχωρεί με πεποίθησιν και θάρρος, διότι δεν θα καταισχυνθή. Εξ αντιθέτου εκείνος, του οποίου οι δρόμοι της ζωής είναι δόλιοι και διεστραμμένοι, θα γίνη μίαν ημέραν γνωστός και θα καταφρονηθή. ¹⁰ Εκείνος που κάνει με τα μάτια του νοήματα συγκατανεύσεως, ανειλικρινή όμως και δόλια, συσσωρεύει πικρίας και λύπας στους ανθρώπους. Εξ αντιθέτου εκείνος ο οποίος ελέγχει φανερά και μετά θάρρους, αποκαθιστά ειρήνην στον ίδιον τον άνθρωπον και στους ανθρώπους μεταξύ των. ¹¹ Εις το χέρι του δικαίου υπάρχει η πηγή της ζωής, της καλωσύνης και της αγάπης. Εξ αντιθέτου το πονηρόν στόμα του ασεβούς θα το σκεπάση η απώλεια και ο όλεθρος. ¹² Το μίσος προκαλεί και δημιουργεί φιλονεικίας και έριδας, όλους δε εκείνους που δεν φιλονεικούν, τους στεγάζει και τους συνδέει φιλία και αγάπη. ¹³ Οποιος βγάζει από τα χείλη του σοφούς κατά Θεόν λόγους, είναι σαν να κτυπά με ράβδον τον ψυχικώς ακαλλιέργητον άνθρωπον. ¹⁴ Οι πραγματικά σοφοί αποταμιεύουν και κρύπτουν εντός των την γνώσιν, δια να την χρησιμοποιήσουν εκεί που πρέπει, ενώ το στόμα του απερίσκεπτου, που επιπολαίως πετάει τα λόγια του, οδηγεί εις πλήρη συντριβήν. ¹⁵ Η περιουσία των ευσεβών πλουσίων μένει σταθερά ωσάν την ωχυρωμένην πόλιν, τους ασεβείς όμως, και αν πλουτήσουν, θα τους συντρίψη εν τέλει η φτώχεια. ¹⁶ Τα έργα των δικαίων καθιστούν την ζωήν αυτών των ιδίων και των άλλων ευτυχισμένην, ενώ οι καρποί των ασεβών είναι αι ψυχοκτόνοι αμαρτίαι. ¹⁷ Η κατά Θεόν διαπαιδαγώγησις και μόρφωσις διατηρεί ορθάς τας πορείας της ζωής μας. Εξ αντιθέτου η κακή ανατροφή, η χωρίς υποδείξεις και ελέγχους παιδαγωγία οδηγεί εις ολεθρίας πλάνας. ¹⁸ Και αν υπάρχη κάποια εχθρότης εις την καρδίαν των δικαίων ανθρώπων, το στόμα των δεν την εκφράζει, αλλά την σκεπάζει. Εξ αντιθέτου αυτοί, οι οποίοι εκστομίζουν λόγους υβριστικούς, είναι αφρονέστατοι και ανοητότατοι. ¹⁹ Από την πολυλογίαν δεν θα ξεφύγης την αμαρτίαν, ενώ εάν προσέχης τα χείλη σου και είσαι λιγοστός εις τα λόγια σου, θα φανής συνετός και φρόνιμος. ²⁰ Η γλώσσα του δικαίου είναι καθαρά ωσάν τον άργυρον, που έχει καθαρισθή δια του πυρός, ενώ η καρδία του ασεβούς είναι διεφθαρμένη και θα εξαφανισθή. ²¹ Τα χείλη των δικαίων γνωρίζουν να ομιλούν δι' υψηλά και σοφά νοήματα. Ενῷ οι αμαρτωλοί και ασύνετοι πεθαίνουν μέσα εις την πνευματικήν των γυμνότητα και πτωχείαν. ²² Η ευλογία του Κυρίου πλουσία κατέρχεται εις την κεφαλήν του δικαίου. Αυτή τον κάμνει πλούσιον και χάρις εις αυτήν δεν θα κατακυριεύση λύπη την καρδίαν του.