⁹ Πεπείσμεθα δὲ περὶ ὑμῶν, ἀγαπητοί, τὰ κρείττονα καὶ ἐχόμενα σωτηρίας, εἰ καὶ οὕτω λαλοῦμεν. ¹⁰ οὐ γὰρ ἄδικος ὁ Θεὸς ἐπιλαθέσθαι τοῦ ἔργου ὑμῶν καὶ τοῦ κόπου τῆς ἀγάπης ἧς ἐνεδείξασθε εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ, διακονήσαντες τοῖς ἁγίοις καὶ διακονοῦντες. ¹¹ ἐπιθυμοῦμεν δὲ ἕκαστον ὑμῶν τὴν αὐτὴν ἐνδείκνυσθαι σπουδὴν πρὸς τὴν πληροφορίαν τῆς ἐλπίδος ἄχρι τέλους, ¹² ἵνα μὴ νωθροὶ γένησθε, μιμηταὶ δὲ τῶν διὰ πίστεως καὶ μακροθυμίας κληρονομούντων τὰς ἐπαγγελίας.

⁹ Διὰ σᾶς ὅμως, ἀδελφοί, μὲ ἀκλόνητον πεποίθησιν ἐλπίζομεν τὰ καλύτερα καὶ ἐκεῖνα ποὺ εἶναι συνδεδεμένα μὲ τὴν σωτηρίαν καὶ ὁδηγοῦν εἰς αὐτήν, καίτοι ὁμιλοῦμεν ἔτσι ἐπιτιμητικὰ καὶ ἐκφοβιστικά. ¹⁰ Ἐλπίζομεν δὲ τὰ καλύτερα διὰ σᾶς, διότι δὲν εἶναι ἄδικος ὁ Θεός, ὥστε νὰ λησμονήσῃ τὴν ὅλην χριστιανικὴν διαγωγήν σας καὶ τὸν κόπον σας ἐν τῇ ἀσκήσει τῆς ἀγάπης, ποὺ ἐδείξατε διὰ τὸ ὄνομά του, ὑπηρετήσαντες τοὺς Χριστιανοὺς τοὺς ὁποίους ἑξακολουθεῖτε καὶ τώρα νὰ ὑπηρετῆτε καὶ νὰ τοὺς φαίνεσθε εὐεργετικοί. ¹¹ Ἐὰν δὲ σᾶς ὡμιλήσαμεν ἐκφοβιστικά, τὸ ἐκάμαμεν, διότι ἐπιθυμοῦμεν ὁ καθένας σας νὰ δεικνύῃ τὴν αὐτὴν προθυμίαν καὶ τὸν αὐτὸν ζῆλον πάντοτε καὶ ἔτσι νὰ παραμείνετε μέχρι τέλους τῆς ζωῆς σας ἀκλόνητοι εἰς τὴν τελείαν ἐλπίδα περὶ τῶν μελλόντων ἀγαθῶν. ¹² Θέλομεν δὲ νὰ παραμείνετε εἰς τὴν ἐλπίδα αὐτήν, διὰ νὰ μὴ γίνετε ἀμελεῖς καὶ ὀκνηροὶ εἰς τὴν ἄσκησιν τῆς ἀρετῆς, ἀλλὰ νὰ ἀναδειχθῆτε μιμηταὶ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν πίστιν καὶ τὴν ὑπομονητικὴν ἐγκαρτέρησιν κληρονομοῦν τὰ ἀγαθά, ποὺ ὑπεσχέθη ὁ Θεός.

⁹ Δια σας όμως, αδελφοί, αν και σας ομιλούμεν τόσον επιτιμητικά, έχομεν ακλόνητον την πεποίθησιν, ότι προοδεύετε προς τα καλύτερα και προς εκείνα, τα οποία συνδέονται με την αιωνίαν σωτηρίαν σας. ¹⁰ Διότι δεν είναι άδικος ο Θεός, ώστε να λησμονήση τα καλά σας έργα και τον κόπον σας, δια την άσκησιν της αγάπης, την οποίαν εδείξατε εν τω ονόματι του Χριστού, υπηρετήσαντες τους Χριστιανούς και εξακολουθούντες μέχρι σήμερον να τους υπηρετήτε και βοηθήτε. ¹¹ Θελομεν δε ο καθένας από σας να δεικνύη συνεχώς την ιδίαν προθυμίαν και φροντίδα, τον ιερόν ενθουσιασμόν και ζήλον, να έχετε ακλόνητον μέχρι τέλους της ζωής σας την βεβαιότητα περί των αιωνίων αγαθών, που ελπίζομεν, ¹² ώστε να μη είσθε αμελείς και οκνηροί, αλλά να γίνετε μιμηταί εκείνων, οι οποίοι χάρις εις την πίστιν και την εγκαρτέρησίν των κληρονομούν τα αγαθά, που έχει υποσχεθή ο Θεός.

³¹ Καὶ πάλιν ἐξελθὼν ἐκ τῶν ὁρίων Τύρου καὶ Σιδῶνος ἦλθε πρὸς τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας ἀνὰ μέσον τῶν ὁρίων Δεκαπόλεως. ³² καὶ φέρουσιν αὐτῷ κωφὸν μογιλάλον καὶ παρακαλοῦσιν αὐτὸν ἵνα ἐπιθῇ αὐτῷ τὴν χεῖρα. ³³ καὶ ἀπολαβόμενος αὐτὸν ἀπὸ τοῦ ὄχλου κατ’ ἰδίαν ἔβαλε τοὺς δακτύλους αὐτοῦ εἰς τὰ ὦτα αὐτοῦ, καὶ πτύσας ἥψατο τῆς γλώσσης αὐτοῦ, ³⁴ καὶ ἀναβλέψας εἰς τὸν οὐρανὸν ἐστέναξε καὶ λέγει αὐτῷ· Ἐφφαθά, ὅ ἐστι διανοίχθητι. ³⁵ καὶ εὐθέως διηνοίχθησαν αὐτοῦ αἱ ἀκοαί καὶ ἐλύθη ὁ δεσμὸς τῆς γλώσσης αὐτοῦ, καὶ ἐλάλει ὀρθῶς. ³⁶ καὶ διεστείλατο αὐτοῖς ἵνα μηδενὶ εἴπωσιν· ὅσον δὲ αὐτὸς αὐτοῖς διεστέλλετο, μᾶλλον περισσότερον ἐκήρυσσον. ³⁷ καὶ ὑπερπερισσῶς ἐξεπλήσσοντο λέγοντες· Καλῶς πάντα πεποίηκε· καὶ τοὺς κωφοὺς ποιεῖ ἀκούειν καὶ τοὺς ἀλάλους λαλεῖν.

³¹ Καὶ πάλιν ἀφοῦ ἐβγῆκεν ἀπὸ τὰ σύνορα τῆς Τύρου Σιδῶνος, ἦλθε πρὸς τὴν νοτιοανατολικὴν ἀκρογιαλιὰν τῆς θαλάσσης τῆς Γαλιλαίας διὰ μέσου τῶν συνόρων τῆς Δεκαπόλεως. ³² Καὶ φέρουν εἰς αὐτὸν κάποιον κωφόν, ποὺ δὲν ἠδυνατο νὰ ὁμιλήσῃ, καὶ τὸν παρακαλοῦν νὰ βάλῃ ἐπ’ αὐτοῦ τὴν χεῖρα του. ³³ Καὶ ἀφοῦ τὸν ἐπῆρεν ἀπὸ τὸ πλῆθος ἰδιαιτέρως, διὰ νὰ δώσῃ εἰς τὸν κωφάλαλον νὰ καταλάβῃ, τὶ ἐπρόκειτο νὰ τοῦ κάμῃ, ὥστε νὰ διεγερθῇ ἡ πίστις του, ἡ ὁποία θὰ διηυκόλυνε τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας του, ἔβαλεν ὁ Ἰησοῦς τὰ δάκτυλά του εἰς τὰ αὐτιὰ τοῦ ἀρρώστου καὶ ἀφοῦ ἔπτυσε, μὲ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου του ἀλειμμένον μὲ τὸν σίελον του ἤγγισε τὴν γλῶσσαν τοῦ ἀρώστου. ³⁴ Καὶ ἀφοῦ ἐσήκωσε τὰ μάτια του εἰς τὸν οὐρανόν, ἐστέναξεν ἐκ συμπαθείας πρὸς τὰ βάσανα τῶν ἀνθρώπων, καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· Ἐφφαθά, τὸ ὁποῖον μεταφραζόμενον σημαίνει διανοίχθητι. ³⁵ Καὶ ἀμέσως ἤνοιξαν τὰ αὐτιά του καὶ ἐλύθη τὸ δέσιμον τῆς γλώσσης του καὶ ὡμίλει καθαρὰ καὶ ἐλεύθερα. ³⁶ Καὶ τοὺς παρήγγειλε νὰ μὴ εἶπουν τίποτε εἰς κανένα διὰ τὸ θαῦμα τοῦτο. Ὅσον ὅμως αὐτὸς ἔδιδε τέτοιες παραγγελίες, τόσον περισσότερον διεκήρυττον ἐκεῖνοι τὰ θαυμαστὰ ἔργα του. ³⁷ Καὶ ἐθαύμαζεν ὁ κόσμος πάρα πολὺ καὶ ἔλεγαν· Σωστὰ καὶ λαμπρὰ τὰ ἔκαμεν ὅλα. Καὶ εἰς τοὺς κωφοὺς δίνει τὴν ἀκοὴν καὶ τοὺς κάνει νὰ ἀκούουν καὶ εἰς τοὺς ἀλάλους δίνει τὴν δύναμιν νὰ ὁμιλοῦν.

³¹ Παλιν δε αφού εβγήκεν ο Ιησούς από τα όρια της Τυρου και της Σιδώνος, ήλθεν κοντά εις την θάλασσαν της Γαλιλαίας δια μέσου της περιοχής της Δεκαπόλεως. ³² Και φέρουν εις αυτόν ένα κωφάλαλον και τον παρακαλούν να βάλη το χέρι του επάνω εις αυτόν. ³³ Και ο Ιησούς αφού τον επήρε ιδιαιτέρως από τον όχλον, έβαλε τα δάκτυλά του εις τα αυτιά εκείνου και αφού έπτυσε ολίγον στο δάκτυλό του, ήγγισε την γλώσσαν του κωφαλλάλου. ³⁴ Και αφού εσήκωσε τα μάτια στον ουρανόν, εστέναξε (δια τας θλίψεις και στενοχωρίας των ανθρώπων) και του είπε· “εφφαθά”, δηλαδή να ανοιχθή αμέσως η ακοή. ³⁵ Και αμέσως ήνοιξαν πράγματι τα αυτιά του κωφαλάλου και ελύθη το δέσιμον της γλώσσης του και ωμιλούσε με ευκολίαν και ακρίβειαν. ³⁶ Και παρήγγειλεν εις αυτούς, να μη είπουν εις κανένα τίποτε. Οσον όμως αυτός τους διέτασσε, τόσον και περισσότερον εκείνοι διαλαλούσαν τα θαύματά του. ³⁷ Και ο θαυμασμός των ανθρώπων εξεπερνούσε κάθε όριον και έλεγαν· “πολύ καλά όλα τα έχει κάμει· και στους κωφούς δίδει την ακοήν και στους αλάλους την ομιλίαν”.